wo 29 feb, 2012 20:28
Hoi wereldfieters,
Sinds enige tijd ben ik, net als de rest van jullie, gegrepen door het fietsvirus. Ik wil een reis van 6+ maanden gaan maken. Materiaal uitzoeken en de reis plotten is de grote voorpret, maar het hete hangijzer voor mij is: ga ik alleen of ga ik met een vriend.
Nu heb ik natuurlijk mijn beste vriend Google en de zoekfunctie hier om raad gevraagd en voor beide varianten zijn de na- en voordelen bij mij bekend. Mijn gevoel gaat uit naar alleen...omdat dat eenvoudiger en vrijer is. Maar ook de andere optie trekt mij aan, samen een avontuur beleven! Heel gaaf! Wat blijft is de vraag: wat doen de varianten met mij na 6 maanden? Hoe sta ik in het leven als ik terug ben?
Met samen fietsen is het vanzelfsprekend dat je rekening met elkaar houdt. Maar geeft dat dezelfde voldoening en invloed na 6 maanden dan als je alleen de hele reis hebt gemaakt? Ik ben wel op zoek naar een persoonlijke verandering en ik ga daar zelfs een beetje van uit. Cultuurschok, compleet andere levensstijl, fysieke inspanning, pijn en ellende, blijheid en genot...alle deze ervaringen die je in je normale leven niet snel tegenkomt of opzoekt. Al deze ervaringen wil ik zelf meemaken, trotseren en overwinnen en niet bedoezelen door je te verschuilen achter een ander. Ik zeg niet dat als je niet alleen ben, dat dat niet kan, maar toch. Als je alleen bent, dan kan het niet anders, dan moet je wel.
Stel dat ik alleen ga fietsen, zes maanden lang de hele dag alleen maar aan mezelf hoeven te denken en met niemand rekening hoeven te houden. Dat doet wat met mij, geen twijfel over mogelijk. Hoe vergaat het me dan als ik weer terug kom in Nederland? Kan ik dan nog wel makkelijk mezelf aanpassen naar de wens van anderen? Kan ik water bij de wijn doen? Ben ik nog wel flexibel of probeer ik linksom of rechtsom mijn eigen wil op te leggen als iets niet naar mijn zin gaat? Ik vrees daar namelijk een beetje voor. Het kunnen maken van concessies en het besef dat je niet altijd alles kunt hebben vind ik een groot goed in relaties, op werk en in het algemeen. Het maakt het leven wat makkelijker voor jezelf en gezelliger. Je leeft eenmaal niet alleen in ons dichtbevolkt landje en je wilt dat je vriendin je nog steeds leuk vindt na 6 maanden. Het is namelijk een bijzonder mooi en tof meisje en daar kom ik graag voor terug.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Sinds enige tijd ben ik, net als de rest van jullie, gegrepen door het fietsvirus. Ik wil een reis van 6+ maanden gaan maken. Materiaal uitzoeken en de reis plotten is de grote voorpret, maar het hete hangijzer voor mij is: ga ik alleen of ga ik met een vriend.
Nu heb ik natuurlijk mijn beste vriend Google en de zoekfunctie hier om raad gevraagd en voor beide varianten zijn de na- en voordelen bij mij bekend. Mijn gevoel gaat uit naar alleen...omdat dat eenvoudiger en vrijer is. Maar ook de andere optie trekt mij aan, samen een avontuur beleven! Heel gaaf! Wat blijft is de vraag: wat doen de varianten met mij na 6 maanden? Hoe sta ik in het leven als ik terug ben?
Met samen fietsen is het vanzelfsprekend dat je rekening met elkaar houdt. Maar geeft dat dezelfde voldoening en invloed na 6 maanden dan als je alleen de hele reis hebt gemaakt? Ik ben wel op zoek naar een persoonlijke verandering en ik ga daar zelfs een beetje van uit. Cultuurschok, compleet andere levensstijl, fysieke inspanning, pijn en ellende, blijheid en genot...alle deze ervaringen die je in je normale leven niet snel tegenkomt of opzoekt. Al deze ervaringen wil ik zelf meemaken, trotseren en overwinnen en niet bedoezelen door je te verschuilen achter een ander. Ik zeg niet dat als je niet alleen ben, dat dat niet kan, maar toch. Als je alleen bent, dan kan het niet anders, dan moet je wel.
Stel dat ik alleen ga fietsen, zes maanden lang de hele dag alleen maar aan mezelf hoeven te denken en met niemand rekening hoeven te houden. Dat doet wat met mij, geen twijfel over mogelijk. Hoe vergaat het me dan als ik weer terug kom in Nederland? Kan ik dan nog wel makkelijk mezelf aanpassen naar de wens van anderen? Kan ik water bij de wijn doen? Ben ik nog wel flexibel of probeer ik linksom of rechtsom mijn eigen wil op te leggen als iets niet naar mijn zin gaat? Ik vrees daar namelijk een beetje voor. Het kunnen maken van concessies en het besef dat je niet altijd alles kunt hebben vind ik een groot goed in relaties, op werk en in het algemeen. Het maakt het leven wat makkelijker voor jezelf en gezelliger. Je leeft eenmaal niet alleen in ons dichtbevolkt landje en je wilt dat je vriendin je nog steeds leuk vindt na 6 maanden. Het is namelijk een bijzonder mooi en tof meisje en daar kom ik graag voor terug.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
en die neem je dus mee 
?
