Wat een prachtig verslag van een historische reis! Horace Dall lijkt inderdaad every
inch a gentleman die als een fietsende variant op David Livingstone een IJsland doorkruist, dat sinds de komst van de Vikingen amper lijkt te zijn veranderd. Er rijden weliswaar een paar auto's, maar asfalt is nog onbekend. Op wegen waar je nu poenige terreinwagens tegenkomt, wordt alles nog met ezels vervoerd. Ook de fiets van Horace Dall wordt zo te zien vooral als ezel gebruikt:
'I quickly realised that my hopes of making 30% use of the bicycle were to be disappointed'.
Verbazingwekkend is de geringe omvang van zijn bagage: slechts een paar bundeltjes op de achterdrager. Eén ervan blijkt een slaapzak te zijn, die hij 's nachts zonder enige bescherming tegen kou en regen op de harde grond legt (
'The sleeping bag is laid out in the bright morning sunshine to dry off the heavy dew which wets it overnight').
De rest van zijn bepakking moet proviand zijn geweest, aangezien hij vijf dagen lang geen mens tegenkomt. Over het vullen van zijn maag rept hij overigens niet; de man wekt de indruk een onthechte ziel te zijn voor wie dit niet van belang is. Wel laat hij zien dat het IJslandse binnenland toentertijd nog veel onbegaanbaarder was dan tegenwoordig. Afgebakende gravelwegen en jeep tracks bestonden nog niet. Horace moest het doen met schapenpaadjes en een kompas en brak zich het hoofd hoe hij rivieren, kloven en lavavelden moest omzeilen. Vergelijk dat met de ruige tocht van Rudi en Willem
(hier) of onze wat meer 'Bourgondische' IJslandtour van afgelopen zomer
(hier).
