Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Eenzaamheid tijdens solofietsen - Forum Wereldfietser

Eenzaamheid tijdens solofietsen

Ik reis en fiets graag solo, ik hou er nou eenmaal van om van de geplande route/planning af te wijken. En de eerste paar dagen voel ik mij daar heel goed bij, echt een gevoel van vrijheid die ik niet heb bij samen fietsen. Maar na een paar dagen slaat de lamlendigheid toe. Ik krijg een gevoel van eenzaamheid, waardoor ik eigenlijk alleen maar naar huis wil. Ik heb trouwens niet meer tijd dan 1 week, dus ik weet niet hoe het is als ik langer op vakantie ga... En ik maak ook niet heel makkelijk contact met andere reizigers of de lokale bevolking.
Vraag is: herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hiermee om?
Herkenbaar, maar misschien net iets anders. Tijdens het fietsen heb ik nooit ergens last van, waarschijnlijk omdat ik altijd al veel alleen heb gefietst. Na het fietsen vind ik het wel minder leuk om alleen te zijn. Een oplossing die iets anders omvat dan zorgen dat je niet alleen bent heb ik nooit gevonden.
Ik heb pas 1 reis gemaakt van 24dagen aaneengesloten.
De eerste 7 dagen had ik heimwee naar mijn gezin en had ik ontzettende batterij stress.
Na de eerste week begon ik te wennen aan mijn nieuwe ritme, kreeg ik veel zin om de de dag te starten en raakte ik meer gewend aan het alleen zijn.

Ik heb tijdens mijn reis wel een aantal maal in de kroeg gezeten om onder de mensen te komen.
Leon schreef:
ma 21 jun, 2021 10:18
Herkenbaar, maar misschien net iets anders. Tijdens het fietsen heb ik nooit ergens last van, waarschijnlijk omdat ik altijd al veel alleen heb gefietst. Na het fietsen vind ik het wel minder leuk om alleen te zijn. Een oplossing die iets anders omvat dan zorgen dat je niet alleen bent heb ik nooit gevonden.
Misschien is deze topic ook voor mij vooral verhalen van anderen horen dat ik niet de enige ben :D
Ik verwacht van jullie geen geniale oplossingen...
Deels herkenbaar. Ik solofiets sinds vorig jaar, en solowandelen doe ik al wat langer.

Ik heb zelf over het algemeen weinig problemen met alleen zijn, al ligt het wel een beetje aan waar ik wandel/fiets. Ikzelf ben ook niet iemand die heel snel 'zomaar' een vreemde aanspreekt, maar ik merk dat je solo toch automatisch best veel aanspraak hebt als je op de fiets bent, of wandelt. Zeker als ik een wat populairdere route wandel/fiets dan heb je altijd ook wel een keer aanspraak met 'gelijkgestemden', dat scheelt enorm.

Met wandelen heb ik ook wel eens gehad dat ik vijf dagen door de Duitse bossen liep zonder iemand tegen te komen, dan wordt het voor mij ook wat moeilijker, maar dat was op een niet-populaire route.

Tijdens het fietsen zelf gaat trouwens mijn verstand echt een soort van op nul, dan merk ik het niet eens dat ik alleen ben :oops:
Polariteit schreef:
ma 21 jun, 2021 12:02
... ik merk dat je solo toch automatisch best veel aanspraak hebt als je op de fiets bent, of wandelt.
Ik heb altijd andersom ervaren en gemerkt dat het bij je hebben van een leuke dame wonderen doet.
Ja, herkenbaar. Ik heb mezelf een tijd lang met wisselend succes voorgehouden dat ik buiten mijn vakanties ruim voldoende onder de mensen kom (wat op zichzelf ook waar is) en het daarom op vakantie niet zo nodig heb, maar ik bemerk inmiddels enige huiverigheid om straks na corona weer alleen op fietsreis te gaan.

Dat je als reiziger alleen (wat) meer aanspraak hebt cq. dat reizigers alleen elkaar iets meer opzoeken, herken ik wel.
Wouter Duijndam schreef:
ma 21 jun, 2021 10:25
Ik heb tijdens mijn reis wel een aantal maal in de kroeg gezeten om onder de mensen te komen.
En hielp dat?
Ik denk dat iedere solo fietser dat gevoel wel kent, of je moet een totale solist zijn.
Meestal overvalt je zo'n gevoel in de namiddag, avond of nacht.
De beste raad is; altijd weten dat er weer een mooie ochtend komt waarop je fris op de fiets stapt voor een heerlijke verse dag/kilometers.
Het bekende adagium voor duursporters: "never quit at night".
Soms is een (deel van) fietsreis ook een zgn "type-II genoegen".
Casartelli schreef:
ma 21 jun, 2021 12:26
Ja, herkenbaar. Ik heb mezelf een tijd lang met wisselend succes voorgehouden dat ik buiten mijn vakanties ruim voldoende onder de mensen kom (wat op zichzelf ook waar is) en het daarom op vakantie niet zo nodig heb, maar ik bemerk inmiddels enige huiverigheid om straks na corona weer alleen op fietsreis te gaan.

Dat je als reiziger alleen (wat) meer aanspraak hebt cq. dat reizigers alleen elkaar iets meer opzoeken, herken ik wel.
Wouter Duijndam schreef:
ma 21 jun, 2021 10:25
Ik heb tijdens mijn reis wel een aantal maal in de kroeg gezeten om onder de mensen te komen.
En hielp dat?
Jazeker, andere fietsers opzoeken op trekkers campings werkte voor mij ook.
Ik heb onderweg leuke en interessante mensen ontmoet.
Ik denk dat het er ook aan ligt of je er zelf voor open staat.

Tijdens het fietsen zelf ervoer ik geen eenzaamheid.
Ik heb juist de tijd gehad om na te denken, te genieten van het landschap en had het druk met navigeren, zoeken naar voedsel en winkels en later op de dag uiteraard naar een slaapplek.
Hallo,
Ik heb al veel soloreizen in Europa gefietst (stuk of 8 van 2-3 weken) en heb in Australië (2 x 3 maanden) en Nieuw-Zeeland (1 x 7 weken) gereisd per fiets, maar voel me zelden alleen. Naast fietsen is lezen een grote hobby van mij dus ik lees gemiddeld wel een boek in 2-3 dagen. Ook houd ik een dagboekje bij (ouderwets met de hand) en schrijf daarin ook eventuele sores van me af. Daarnaast overnacht ik altijd op campings en leg ik snel contact met de buren om me heen, zodat zij weten wie er bij dat kleine tentje hoort en ze ook een beetje op me 'passen'. Ik ben best extravert, spreek makkelijk mensen aan en merk snel genoeg of ze dat leuk vinden of niet. Ook maak ik geregeld 's avonds een wandelingetje over de camping en spreek dan hier en daar mensen aan. 's Middags even een zwembad induiken helpt ook bij het leggen van contacten of een klets bij de douches of in het washok.
Mijn tip is dus om over je evt. schroom heen te stappen en gewoon iemand aan te spreken. Begin over het weer of over de camping of vertel dat je bent aangekomen op de fiets en vrijwel altijd mondt dit uit in een korter of langer gesprek. Succes!
Groet, Petra.

PS: ik fiets met papieren kaarten, weet daarom niet altijd supermarkten of campings direct te vinden en leg dan contact met de plaatselijke bevolking om daar achter te komen. Weer een praatje te pakken :wink:
Ik fietste pas geleden 11 dagen en op campings heb ik altijd wel kontact.

Onder weg minder omdat ik dan veel fietst.

Mario
Mijn ervaring is dat de route nogal uitmaakt.

Wanneer je een populaire fietsroute volgt dan kom ik voldoende mensen tegen om contact met te hebben. Regelmatig stukken samen op gefietst en bijna altijd contact met mede-fietsers op de camping.

Op een zelf uitgezette route kwam ik nauwelijks andere fietsers tegen en was het daarom vaker alleen maar wel nog regelmatig contact op de camping.

Het enige wat me niet bijzonder aan staat is alleen uit eten gaan.
Het maakt nogal verschil of je vooral introvert of extravert bent. Extraverten zijn gericht op de buitenwereld en krijgen energie door contact met mensen. Introverten laden zich juist op door in hun eentje te zijn (zie dit artikel in Trouw).

Zelf scoor ik hoog op introverte eigenschappen. Daarom heb ik zelden grote eenzaamheid ervaren op lange solotochten, die ik vooral tussen mijn 20e en 35e maakte. Er was toen nog geen gsm en internet, zodat het niet moeilijk was om een tijdje onder de radar te blijven. Ik besefte toen nog amper dat ik die solotochten hard nodig had om even weg te zijn uit een maatschappij waarin – zoals Susan Cain mooi uitlegt in de video onderaan deze sitede belangrijkste instellingen vooral voor extraverte mensen zijn ingericht, voor hun behoeften aan veel prikkels; we hangen een geloof aan dat verkondigt dat alle creativiteit en productiviteit voorkomt uit een bizar kudde-achtige omgeving.’

Toch wilde ik geen kluizenaar zijn. Gezelschap van een paar mensen die niet dominant of opdringerig zijn, waar ik interesses mee kan delen en waar ik ook een tijdje niets tegen hoef te zeggen, vind ik leuk. Grote groepen, maar ook enkelingen met narcistische trekken, probeer ik echter te mijden. En op een camping zoek ik bij voorkeur een rustig plekje op. Juist op festivals, kermissen en braderieën kan ik me erg eenzaam voelen. Solofietser Bjorn Meijer beschrijft in zijn blog hoe hij zelfs in coronatijd bezwijkt voor de verleiding van een bomvolle kroeg (‘Lopend door de smalle stegen richting het hostel, hoor ik ineens van achter een stel gesloten deuren muziek bonken. Ik bedenk me geen moment, trek de deur open en zie een stampvolle kroeg zich voor me openen). Ik vermoed dat hij een stuk extraverter is dan ik. Zelf was ik hier ook zonder besmettingsgevaar lekker buiten gebleven. Voor mij is een half leeg terras met luide muziek en sigarettenrook al geen feest...

Op mijn 21e fietste ik 5 weken in mijn eentje over de Britse Eilanden (zie dit draadje). Onderweg sprak ik vooral veel fietsenmakers ;-). Ook in jeugdherbergen had ik af en toe contact met mensen, maar dat waren toen al vaak gemotoriseerde reizigers waar ik weinig ervaringen mee kon delen.
Een jaar later maakte ik met een kleine groep (7 mensen) een voettocht in Noorwegen. De eerste week was best fijn, maar daarna werd het voor mij steeds meer een opgave om geen ruzie te krijgen met dominante personen die wel erg benadrukten dat ze betere spullen en meer buitensportervaring hadden dan ik.
Vervolgens heb ik een paar keer aangemonsterd bij fietsende demonstraties die wekenlang duurden: in 1981 met een stuk of 70 milieu-activisten in drie weken van John O’Groats naar land’s End en in 1982 met een stuk of 40 (vooral Britse) vredesactivisten van Zeebrugge naar een vredefestival in Wenen en aansluitend nog een paar weken met een vergelijkbaar clubje van Wenen naar Boekarest. Boeiend, maar voor mij ook erg vermoeiend door een overmaat aan prikkels – niet in het minst omdat ik op de laatste tocht verliefd werd op een leuke Engelse vrouw, waar ik me toen niet zo goed raad mee wist. In de jaren daarna heb ik nog vaak aan haar gedacht...

Later koos ik voor wekenlange solofietstochten naar een eindbestemming waar ik een tijdje kon blijven om vrijwilligerswerk te doen en mensen kon ontmoeten, waar ik soms nog jaren contact mee heb gehouden. Als oudere dertiger ging ik me te oud voelen voor projecten met studerende twintigers. Om toch nog - hopelijk interessante - mensen te ontmoeten, heb ik eenmaal een tocht bij Cycletours geboekt, als toetje na 2 pittige weken solofietsen.
Een jaar later leerde ik Corrie kennen, die dezelfde fietssmaak heeft als ik. Solotochten maak ik nu vooral nog als ik veldwerk voor een fietsgids verricht (zoals beschreven in dit draadje). Daar ga ik dan zo volledig in op, dat ik beter geen gezelschap kan hebben. Dat zou gek worden van alle pauzes die ik nodig heb voor het maken van foto’s, waypoints en aantekeningen. Ook dan spreek ik wel eens mensen op een camping. Zoals in 2011, toen een paar Nederlanders met een camper naast mijn tent stonden.
'Heb je trek in een kop koffie?', vraagt er een, terwijl hij een sigaret opsteekt.
'Ja, graag. Ik sta op het punt om te vertrekken, maar voor koffie heb ik altijd tijd.'
'Waar gaat je tocht heen?'
'Ik ben een route aan het verkennen voor een nieuwe fietsgids.'
'Fietsgids? Daar zijn er toch al meer dan genoeg van?'
Hier geeft ik maar geen antwoord op. De afstand tussen hun en mijn planeet lijkt me niet in een paar minuten te overbruggen.
'Hoe oud ben je eigenlijk?"
'53'
'Vanaf je 55e ga je merken dat je oud wordt. Dan beginnen de kwalen waar je niet meer van afkomt.'
Weer geef ik geen antwoord, maar denk bij mezelf: 'Niet zo gek, als je de hele dag rookt en rond je camper blijft hangen.'
Ik heb ze vriendelijk bedankt voor de koffie en was opgelucht toen ik weer op mijn fiets zat.
Herkenbaar.
Wet doet me denken aan een fragment uit Antoine de Saint-Exupery's Kleine Prins:

"Où sont les hommes ?" reprit enfin le petit prince. "On est un peu seul dans le désert..."
"On est seul aussi chez les hommes", dit le serpent.

Ik voel me vaker eenzaam in mijn eigen stad dan wanneer ik alleen op reis ben. Als reiziger is het ook makkelijker om contact te maken.
Ik heb nogal eens perioden van vele maanden zonder mijn gezin in het buitenland gezeten voor het werk. Dat went, zeker tegenwoordig met moderne communicatiemogelijkheden. Dus wat mij betreft geen probleem. Op de camping maak ik soms wel een praatje of drink ik een glas wijn met een gelijkgestemde (veelal fietser). En onderweg vind ik het heerlijk rustig om verzonken in gedachten door het landschap te rijden.
Als je ervan uitgaat dat, waar je gaat fietsen, je interesse toont in de streek waar je zult zijn.
Als dat het geval is ben je al een blije mens.
Als je dan nog eens goed weer hebt, ben je een goedgeluimde mens die blij is dat hij op vakantie kan fietsen.
Als je dan kan weten hoeveel je aankan van de afstand en je gaat daar niet over, kan dattoch heel ontspannend zijn.
Als je dan alles goed hebt voorbereid en een percentage afwijkmogelijkheden hebt, kan het nietmeer stuk.

Dat zien de mensen die je tegenkomt en die praten wel vanzelf omdat je geluk uitstraalt en zekerheid.
Als je dan afwisselt in overnachtingsplaatsen: camping, tentje zetten.
chambre d'hotes,
hotel,
dan kom je alles en iedereen tegen die maar wat wil praten.
Als je dan iemand kan helpen bij ev. pech, ben je dan nog fier ook.
Als je niet te ver van huis bent en je partner kan voor het weekend afkomen, kan je meer dan praten.

Het zijn zo een mooie vakanties, alleen op de fiets
Heel herkenbare verhalen allemaal.

Zelf zou ik het liefste alleen maar fietsen en niet ergens gaan kamperen, want dan voel ik me wel eenzaam. Op de fiets heb ik dat nooit en geniet ik van het feit dat ik overal kan stoppen waar ik zelf wil om een foto te maken.

Bij groepsreizen heb ik sowieso een zeer sterke allergie voor lui die zich dominant opstellen of zich willen profileren zonder met anderen rekening te houden. Dus da's echt niets voor mij.
Ik val onder de categorie extravert, maar ik vind het heerlijk om in totale eenzaamheid te fietsen en vooral in het wild te kamperen. Hoe ruiger de natuur en het landschap, hoe minder alleen ik me voel en fiets ik vaak in een soort permanente flow. Juist als ik dan in een stad kom, voel ik me alleen, omdat ik me dan buitengesloten voel. Totale geluksgevoel om 's avonds aan de rand van een meertje mijn eten te koken, het meertje voor mezelf te hebben en te mijmeren. Ik doe alleen dagelijks een kort berichtje naar mijn vrouw en zo nu en dan een bericht naar mijn oude vader en verder ben ik niet in contact met mensen thuis. Dat helpt ook om te genieten van het moment. De paar momenten dat ik anderen ontmoet koester ik, maar ik vind het ook weer heerlijk om verder te gaan.

Erik
keesswart schreef:
ma 21 jun, 2021 16:47
Solofietser Bjorn Meijer beschrijft in zijn blog hoe hij zelfs in coronatijd bezwijkt voor de verleiding van een bomvolle kroeg (‘Lopend door de smalle stegen richting het hostel, hoor ik ineens van achter een stel gesloten deuren muziek bonken. Ik bedenk me geen moment, trek de deur open en zie een stampvolle kroeg zich voor me openen).
Mogelijk dat één van de biertjes niet zo goed gevallen is. Laatste bericht (waar deze quote vandaan komt) is van 6 dagen geleden.
Toch vind ik het fantastisch om er alleen op uit te trekken! Je hoeft alleen aan jezelf rekenschap te geven en het staat je vrij over doen en laten... Persoonlijk ondervind ik dat mijn zintuigen op solo-reizen een pak scherper zijn. Ik ruik veel beter, zie veel beter, hoor veel beter, ben alerter op alles wat beweegt of net niet beweegt gewoon omdat je niet afgeleid wordt door het geleuter van jezelf of je medefietser. De tent is mijn zekerheid op een babbel op het eind van de dag. In mijn dagelijks leven ben ik vrij extravert en sociaal geëngageerd, maar toch kan ik genieten van die enkele weken van rust en ingetogenheid, gewoon omdat het anders is dan anders.
Uiteraard is een regelmatige update met het thuisfront meer dan welkom en de GSM haast niet meer weg te denken van gelijk wat...