door
alma » ma 02 jan, 2023 14:30
Goed dat je er specifiek naar vraagt, Flix. Ik had er al eerder op in willen gaan en mijn tekst al grotendeels klaar liggen.
Natuurlijk zijn er ook risico's aan een dergelijke tocht verbonden, maar dat geldt in wezen voor iedere fietstocht.
Ik heb veel ervaring met fietsen en lopen door het hooggebergte, zodat ik de gevaren redelijk goed in kan schatten en weet uit welke hoek ze kunnen komen. Dat scheelt al heel veel. Zo kan ik de risico's beperken. Ik doe er alles aan om ongelukken te voorkomen.
Overvallen worden door slecht weer, of toch op pad gaan bij slecht weer, is denk ik wel de meest voorkomende oorzaak van (dodelijke) ongelukken in de bergen. De paden worden glibberig, het zicht is slecht, je kunt gemakkelijk de weg kwijt raken of uitglijden, de kans op onderkoeling neemt toe, of de bliksem vliegt je om de oren... Ik weet hoe gevaarlijk dit kan zijn en houd de weersverwachtingen daarom altijd goed in de gaten en pas mijn plannen erop aan. Bij slecht weer blijf ik binnen.
(Over)vermoeidheid is een andere belangrijke risicofactor. Vermoeidheid zorgt ervoor dat je ongemerkt meer risico's gaat nemen, terwijl tegelijkertijd het zelfcorrigerend vermogen en het concentratievermogen afneemt. De kans om (fatale) fouten te maken, neemt daardoor sterk toe. En ook wordt de (spier)coördinatie minder als je moe bent. Een gevaarlijke cocktail dus. Ik monitor mezelf daarom voortdurend en als ik merk dat ik te moe ben, neem ik zo snel mogelijk extra rust. En zit ik toch een keer vermoeid op de fiets, dan herhaal ik in mijn hoofd vaak continu het mantra: "rustig aan, geen risico's, focus". Zo hou ik mezelf bij de les.
Een goede voorbereiding is ook belangrijk om de risico's zoveel mogelijk te beperken. Ik bereid mijn tochten echt tot in het kleinste detail voor en laat niets aan het toeval over. Over alles is nagedacht. Kampeerplekken zijn vantevoren bepaald, ik weet waar de gevaarlijk stukken zitten, zodat ik die kan vermijden als ik voel dat dat beter is, etc, etc. En natuurlijk zorg ik ervoor dat mijn fiets voor vertrek 100% in orde is en kijk ik die onderweg ook regelmatig na op eventuele gebreken.
In mijn verslagen kun je lezen dat ik mijn plannen meermaals aanpas aan de weersomstandigheden of aan hoe ik me op dat moment voel. Dat begint meteen al op dag 1. Continu kritisch naar je eigen functioneren en plannen kijken is zeer belangrijk als je alleen onderweg bent. Er is verder niemand die je corrigeert, dus moet je dat zelf doen. Je eigen tegenspraak organiseren.
Ongelukken gebeuren altijd op momenten dat je er het minst op bedacht bent, is mijn ervaring. En ze zitten ook vaak in een klein hoekje, in verschrikkelijke onbenulligheden. Het is daarom belangrijk om goed geconcentreerd te blijven en voortdurend te blijven nadenken bij alles wat he doet. Ik ben een flink aantal keren in mijn leven ternauwernood aan de dood ontsnapt, en dat was nooit terwijl ik met iets bovengemiddeld gevaarlijks bezig was. Zoals die keer op mijn twintigste, toen ik net Look-pedalen had. Ik stond ergens in Frankrijk stil langs de provinciale weg met mijn linkervoet nog ingeklikt, verlies mijn evenwicht en val naar links, net op het moment dat er een vrachtwagen voorbij raast. Hij miste me maar op een haartje. Of die keer nog maar een paar jaar geleden, toen ik op de Lekdijk frontaal werd geschept door een motor die door de laagstaande zon de bocht miste. Gewoon na een werkdag op weg naar huis. Ik werd wakker in de MRI scan en hoorde een arts net op dat moment tegen een andere arts zeggen: "Even goed kijken of er geen hersenletsel is".
Het spreekt voor zich dat ik altijd een mobiel bij me heb en er voor zorg dat die altijd opgeladen is. Op veel plekken in de Alpen heb je gewoon bereik, dan kun je in noodgevallen dus altijd iemand bellen.
Maar hoe voorzichtig je ook bent, er blijft altijd een risico dat het een keer fout gaat. Maar als mens heb ik het nodig om dit soort avonturen te beleven, dat is mijn hele leven al zo geweest. Voor mij is het het risico dus waard.
