Pinksteren met Pasen

[bdr]

"Planning, planning? Ik zal dat wel eens doen als Pinksteren met Pasen valt."

Ik was al een tijdje van plan om de Pinkstertocht voor berggeiten op mijn eentje na te reizen. Ik had dit begin juli gepland maar wegens allerlei onprettigheden is dat er toen niet van gekomen. Eind augustus was er wel een mogelijkheid, zie hier mijn verslag.

Ter inleiding een paar reacties op eerdere verslagen en foto's die ik hier op het forum plaatste:

Zo dan. Je maakt het wel heel aantrekkelijk om hier vooral niet naar toe te gaan... (Travelmaster)

Tja, waarom zet je zo'n huis op de foto als je aan het fietsen bent (JanH)

Foei, wat lelijk zeg (willem.m)

Dag -1: Maandag 26/8

Op deze hete dag (+30º) wou ik simpelweg mijn fiets in orde brengen zodat ik de volgende dag kon vertrekken. Dit omhelsde het monteren van twee clickfix adapters (0211MSA en 0211ST) om mijn stuurtas lager te krijgen zodat ik meer van de weg zie. Bovendien wou ik de 17º 100mm A-head stuurpen vervangen door een rechte 100mm stuurpen omdat a) mijn stuur nu net tegen mijn bovenbuis knalt als het stuur omslaat b) zo'n stuurpen die schuin omhoog staat geen zicht is en c) ik wil weten of ik niet iets dieper kan zitten want dan fiets ik misschien sneller.

De adapters lagen klaar maar een stuurpen had ik nog niet. Dat kan niet moeilijk zijn want 100mm is een heel courante maat.

Daarbuiten moest ik nog even de gegevens van de oude MacBook van mijn vrouw overzetten op een nieuwe iMac, wat probleemloos gaat door de Macbook in FireWire-target mode op te starten, met de iMac te verbinden en de gegevens overzetten met Migratie-assistent. Alleen heeft die nieuwe iMac geen FireWire-poort meer...

De rest van de dag ziet er zo uit:

1. De plaatselijke Switch-winkel heeft geen adapters van USB-C naar FireWire, en raadt mij bovendien aan om zoiets rechtstreeks bij Apple te bestellen want bij hen duurt het een week voor het geleverd is... Ik vang al een tijdje geruchten op dat het slecht gaat met Switch; zo zal het niet snel beteren.
2. De twee dichtstbijzijnde fietsenmakers zijn gesloten wegens maandag.

Terug thuis vijs ik de harde schijf uit de laptop -- hoe goed zaten die Apple toestellen anno 2008 toch in elkaar --, vijs een andere draagbare harde schijf open, plaats de harde schijf in de draagbare behuizing en zet Migratie-assistent aan het werk. Kort opzoekwerk leert dat er 2 fietsenwinkels in de buurt open zijn.

Terup op pad. Fietsenwinkel 1 verkoopt geen stuurpennen, fietsenwinkel 2 beweert dat een stuurpen van 100mm niet bestaat tot ik de stuurpen die ik nodig heb aanwijs op een fiets. "Ah, da's voor ne koersvelo mijnheer, nee, dat ik heb niet liggen". Ik raadpleeg mijn telefoon en vind dat de Decathlon van Schelle een 90mm stuurpen in vooorraad heeft. Dat zal het dus worden. Ik plug het adres in mijn eTrex 20x, waarbij deze, zoals zo vaak, wel de straat maar niet het nummer herkent.

Ik fiets naar Schelle en rij een paar kilometer verkeerd omdat het op de Boomsesteenweg belangrijk is om het juiste nummer te hebben -- de Boomsesteenweg loopt quasi van Brussel tot in Antwerpen. Bij de Decathlon zet ik een waypoint in de eTrex zodat ik nu eindelijk het juiste punt heb voor de volgende keer. Ik koop de stuurpen en rij terug naar huis.

Uiteindelijk ben ik om 20u00 thuis, overhit en moe. Monteren zal voor morgen zijn want in het donker kan ik niet aan mijn fiets werken.

Kilometers: 41km.
Hoogtemeters stijgen: 246m (Garmin eTrex 20x + Basecamp, hoogte variëert tussen 7m en 24m)

[bdr]

Dag 0: Dinsdag 27/8

Het is nog veel warmer dan gisteren, de temperatuur loopt nu binnens- en buitenshuis boven de 30º. Bovendien is het heel vochtig. Ik heb normaal gezien niet veel last van warmte maar deze combinatie gaat me niet goed af.

Ik monteer de adapters en de stuurpen, en raar maar waar, de lagere stuurpen voelt comfortabeler. Maar de stuurtas zakt niet genoeg naar beneden, ik kan mijn voorband nog net niet zien, en vooral, mijn afneembare koplamp kan niet over de stuurtas heen schijnen. Dit is niet zo'n probleem want ik heb een beugel waarmee ik de koplamp op de vorkkroon onder de stuurtas kan monteren. Zo deed ik het voorheen ook. Maar nu is de stuurtas te laag gezakt en komt ze net voor de koplamp op de beugel te hangen... Geen van beide posities, op het stuur of op de vork, werkt dus. De oplossing is simpel, ik maak een nieuwe beugel die de koplamp laat zakken. Na een hoop plooi, vijl en vouwwerk is 2 uur later het beugeltje klaar, het is onwaarschijnlijk hoeveel tijd zo'n domme dingen vragen. Hier zit natuurlijk nog een fietstochtje naar de plaatselijke Brico bij want ik had geen M4-bouten...

Beugels in overvloed

Ondertussen is het al ruimschoots middag, ik ben nog niet ingepakt en ik had eigenlijk al weg willen zijn. Het plan is vandaag de trein naar Luik en vervolgens Maastricht te nemen om uiteindelijk ergens in de buurt Roermond te geraken, om morgen de eigenlijke tocht aan te vangen. Maar eerst nog inpakken...

Het inpakken vlot absoluut niet, ik lek van het zweet, ik zit precies in een soort warm moeras, ik kan niet helder denken en ik vind niets terug. Dat heeft veel met de warmte te maken maar ook met het feit dat wij net van vakantie terug zijn, dat een deel van de gebruikelijke bagage in de was zit, een ander deel opgeruimd is en een ander deel nog rondslingert. Ik ga ook alleen weg met mijn gravelbike, niet met samen met de familie met mijn reisfiets, en dus met andere tassen en een andere set bagage.

Dan komt onverwacht een goede vriend die ik al maanden niet meer gezien heb op bezoek. Ik probeer tussen het gesprek door in te pakken. Ondertussen ben ik ook nog bezig met software installeren op de nieuwe computer want ik wil dat mijn vrouw kan werken als ik weg ben. Gelukkig herinner ik me dat de GPX van de Pinkstertocht nog niet op de eTrex staat, dus wis ik de eTrex (shit, mijn Decathlon-waypoint) en zet de GPX erop. Ik denk er zelfs aan om de kaarten van MapOut en OsmAnd op mijn telefoon bij te werken want er staat niets van Duitsland op.

Uiteindelijk geraakt ik om 16u30 thuis weg en haal net de trein naar Leuven. In Leuven moet ik op perron 3 zijn voor de rit naar Luik. Je mag raden welke lift niet werkt. De algemene smoezeligheid van het Leuvense station valt mij weer eens op, zeker in een rit naar Luik, omdat het station van Leuven en het station van Luik beide ongeveer even nieuw zijn. In Leuven is de detaillering zo slecht dat het niet proper te houden valt, overal zijn er horizontale vlakken waar het stof op blijft liggen maar waar je niet bijkan. Daartegenover is het knappe station van Calatrava in Luik veel properder, maar misschien doen ze daar meer moeite omdat het zoveel gekost heeft.

Smoezelig station Leuven

In Luik heb ik een kwartier om over te stappen op de trein naar Maastricht. Ik heb nog geen ticket over de grens en ik ben nog niet eerder naar Maastricht gespoord, dus schuif ik aan bij de balie voor internationaal treinverkeer waar het enorm traag gaat... Na een zenuwslopende 12 minuten heb ik een ticketje van Visé naar Maastricht. Spurtje naar de trein, ik haal het gelukkig net. Maar de trein haalt het niet...

Gestopt in Visé

In Visé worden we uit de trein gezet want de trein is kapot. Dit wordt beantwoord met een algemene zucht van verlichting, want het traject tussen Luik en Visé heeft al 3 kwartier langer geduurd dan voorzien. Het begon met een geweldige schok net na Luik, waarna de trein stopte en de treinbestuurder uitstapte om te kijken wat hij geraakt had. Na een half uur stilstand, in + 30º C zonder airco, vond de treinbestuurder niets, en reed hij stapvoets verder, maar regelmatig schokte de trein alsof hij over een boomstam reed.

Uiteindelijk kwam ik dus met een uur vertraging in Maastricht aan. Wat een gezellige stad op deze zwoele zomeravond! Maar het wordt al donker en ik wil naar Roermond, dus de GPS aangezet en deze een route naar Roermond laten berekenen. Terwijl de eTrex rekent begin ik alvast langs de Maas richting noordoosten te rijden, langs de rechteroever. De eTrex rekent en rekent en loopt dan vast met de melding "Routeberekeningsfout: onvoldoende geheugen". Ik laat de eTrex opnieuw rekenen terwijl ik langs het Juliana-kanaal rij. Over het algemeen vind ik het niet erg om zonder GPS te rijden, maar in het donker, zonder overzicht, wil ik liever wel weten waar ik naartoe moet. Vooral omdat ik niet weet of er "eilanden" tussen de verschillende waters zijn waar je je op kan vastrijden.

De eTrex rekent en rekent en rekent en loopt nog twee keer vast met de dezelfde routeberekeningsfout. Ik besluit naar de Belgische kant van de Maas te gaan want daar zijn er minder kanalen en sluizen. Om 22u beland ik aan de veerpont van Dilsem-Stokkem. Bekend terrein want hier heb ik al gefietst. Aan de Nederlandse zijde staan campers en een overlander-jeep met tent op het dak, ik overweeg even me ertussen te zetten maar rij toch een klein beetje verder. Met de koplamp van mijn fiets vind ik veel keien maar uiteindelijk toch wat gras voor mijn tentje. De eTrex heeft van 20u20 tot 22u00 gerekend op een route naar Roermond maar geen route gevonden...

Kilometers: 23,9km
Hoogtemeters gestegen: 155m

[nicolevelo]

Hilarisch goed geschreven bdr. Ik kijk uit naar het vervolg .

[123456]

+1

Ben vooral benieuwd of je nou nog echt gaat starten, want het schiet niet erg op zo

[bdr]

Dag 1: Woensdag 28/8 - deel 1

Ik ben vroeg wakker, verrassend, want gisterenavond kon ik moeilijk in slaap vallen. Mijn tent is kletsnat van de condensatie, en zelfs om 7u30 is al aardig aan het opwarmen. Tijdens het opbreken laat ik de GPS opnieuw rekenen. Nu ik stilsta vindt hij wel een route. Nog 38km naar het station van Roermond, dat valt tegen.

Yoepie, we gaan fietsen!

Ik ontbijt op een bankje bij de uitkijktoren van Kerkeweerd-Negenoord, mooi. Om 8u40 ben ik op weg, of toch voor even, want de eTrex vindt dat hij de route moet herberekenen omdat ik iets ben afgeweken. Gevolg: routeberekeningsfout. Terug op het fietspad wacht ik tot de eTrex zijn ding gedaan heeft. Gelukkig vindt hij zijn route terug. In Maaseik stuurt hij me naar Nederland om verder te gaan langs de knooppunten. Ik ben benieuwd, ik heb nog niet eerder langs de Nederlandse kant van de Maas gefietst, maar ik merk al snel dat knooppunten hier eerder prozaïsch dat poëtisch zijn. Het is me al eerder opgevallen dat Nederlandse fietsknooppunten eerder droog van A naar B gaan terwijl in Vlaanderen wordt gepoogd om de mooiste stukken te zoeken (waardoor je wel veel meer omwegen maakt).

Nederland

Ook Nederland


Er zijn wel al een paar fijne stukjes gravel bij, altijd leuk. Minder leuk is de overbodige omweg naar het veerpontje van Ool bij de plassen in de buurt van Roermond. Veerpontjes zijn altijd tof, maar dit pontje begint pas om 11u00 te varen, ik kan dus nog niet over. Ik heb wel mijn waterflessen en drinkbus kunnen bijvullen op de camping aldaar, dus geheel nutteloos was het niet. Die plassen bij Roermond vind ik typisch Nederlands: elke vierkante meter grond moet een duidelijke functie hebben. De oevers van zijn onderverdeeld in grote omheinde vakken waar je hier met je hond mag en daar mag surfen en daar mag varen en overal moet je betalen.

Om 10u30 wordt ik bij het binnenrijden van Roermond verwelkomt door een bijzonder lelijk flatgebouw in postmodernistische stijl. Ook hier worden de oevers volgebouwd met appartementen, net zoals bij ons in het Rivierenland van Nete, Rupel, Dijle en Schelde stelselmatig gebeurd. Projectontwikkelaars hebben niet liever dan een rivier of natuurgebied voor de deur waar zij alleen de baten -- het uitzicht en de rust -- en niet het onderhoud van hebben. Maar als recreant voelt het soms alsof je door iemands achtertuin passeert.

Ik zoek een bankcontact, zoals ondertussen te verwachten valt doet de eerste automaat het niet, drink een koffie in de brasserie bij het station en maak nog rondje door Roermond. Pas op het Munsterplein besef ik dat ik al eens in Roermond geweest ben. Roermond is wel gezellig maar blijkbaar niet zo indrukwekkend. Maar de mensen zijn fijn: terwijl ik heen en weer rij in de buurt van het station om zeker te zijn dat ik de GPX-track van de Pinkstertocht niet in de richting van Natuurkampeerterrein Raayerhof volg, word ik door twee mensen aangesproken die mij willen helpen de weg te vinden.

Indrukwekkend Roermond

[bdr]

Dag 1: Woensdag 28/8 - deel 2

Na al dit toeristisch getreuzel is het 11u30, hoog tijd om te vertrekken. Ik heb een route dus ik moet de weg niet meer zoeken, ik heb 3l water plus mijn drinkbus en ik heb nog een liter granaatappelsap bijgekocht bij de plaatselijke Turk want het is weeral drukkend warm. Het is tijd om door te fietsen. Ik ben benieuwd wat Bert Van Sprang, de mij onbekende routemaker, mij de volgende 3 dagen gaat voorschotelen.

Bij het verlaten van Roermond merk ik alvast dat we een voorliefde voor industrieterreinen en kleine doorsteekjes delen, maar uiteindelijk duurt die Keulsebaan wel lang. Ik ben blij dat we in Duitsland de onverharde wegen opzoeken want dat biedt mij de gelegenheid mijn nieuwe tweedehandse banden te evalueren. Ik had van forumlid jwkeij een set Panaracer Gravelking SK 43mm overgenomen, maar pas vorige week tijd gevonden om die te monteren.

Eerlijk gezegd was ik vorige week niet onder de indruk, maar mijn setje wegbanden (32mm Continental GP 5000 Tubeless) is dan ook erg goed. Ik vond met name dat de Gravelkings niet echt reageren op druk, of ze nu op 2 bar of 4 bar staan, het voelde even traag. Maar nu ik met bagage op onverhard rijd is het toch weer helemaal anders, dit is echt genieten. Wat mij betreft komen die dikke banden toch pas echt tot recht met bagage...

Ik rij stevig door want nog heel wat kilometers te doen en de rijwind brengt welkome verkoeling. Mijn middagmaal nuttig ik aan een stroomversnelling van de Rur in de buurt van Hilfart maar zelfs vlakbij het stromende water is het drukkend warm. De Rur-vallei is fijn maar verder ben ik niet zo onder de indruk, wat ook te merken is aan de hoeveelheid foto's die ik sinds Roermond genomen heb (geen). Ik erger mij aan de eindeloze gele banen (L-wegen) die de route volgt, terwijl er links en rechts kleinere witte wegen zijn. Rond Titz denk ik er zelfs even aan om de route te verlaten, maar dan volgt gelukkig het hoogtepunt van de dag.

Aan Elsdorf draait de route een verharde spoorweg op en wat een zicht geeft dat! Nu denk je, een verharde spoorweg, zo speciaal is dat nu ook niet, maar deze weg is zeker vier meter breed, gaat kaarsrecht onder een brug, stijgt licht en eindigt aan een eigenaardige oranje trap. En bovenop die trap zie je dit:

Ik weet dat het op foto, zeker met de groothoeklens van mijn iPhone, niets zegt maar in werkelijkheid is die bruinkoolmijn immens. Verderop heb ik nog een foto gemaakt:

De pijl wijst naar een Caterpillar D11, denk ik

Een Caterpillar D11: foto via Google


De oranje trap geeft ook een mooie foto-opportunity...

Isn't she lovely? (Beauty is in the eye of the beholder)

[Bert van Sprang]

Ik weet dat er tijdens deze etappe van Roermond naar zeg maar Siegburg naast de doorgaande wegen mooiere weggetjes te vinden zijn, echter het doel was om zsm in wat serieuzer bergland te geraken.

[Leon]

Ik weet dat het op foto, zeker met de groothoeklens van mijn iPhone, niets zegt maar in werkelijkheid is die bruinkoolmijn immens. Verderop heb ik nog een foto gemaakt:
3.jpg
De pijl wijst naar een Caterpillar D11, denk ik

Die graafmachine die er naast staat is er denk ik een van de serie graafwielbaggers van meer dan 200 m lang en bijna 100 m hoog, waarvan de meeste tussen Roermond en Keulen de aarde tot op maximaal 500 m diep omspitten.
"Bagger 293, de zwaarste van deze 240.000'ers, stond in het Guinness Book of Records (2001-2006) aangeprezen als het grootste (zwaarste) landvoertuig ter wereld. "
Bron: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Graafwielbagger

[bdr]

Dag 1: Woensdag 28/8 - deel 3

Duitsland


Na de bruinkoolmijn van Hamebach volgt oninteressante weg door oninteressant industriegebied. Als de route even later een gezellig terras (Landhaus Schlösser) passeert kan ik het niet laten een lekker vier-uurtje te verorbenen.

Aan dit lekkere Weißen Bier gaat nog een typisch Duits voorval vooraf. Mijn zelf opgebouwde Kinesis Tripster A/T is in alle opzichten beter dan de FrankenTrek die eraan vooraf ging, op één detail na: er is geen voorziening voor een standaard. Bovendien zit de remklauw in de weg om een universele standaard aan de achteras te bevestigen, en een middenstandaard kan ook niet. Ik moet dus zoals een rasechte koersbarbaar mijn fiets tegen dingen laten leunen, en met bagage achterop is dat hoogst instabiel.

Ik zet dus mijn fiets op het terras tegen een grote betonnen bloempot, de ober/eigenaar komt naar mij met de mededeling dat hij speciaal een fietsenrek heeft voorzien. Het fietsenrek is van het type wielen-killer, dus ik probeer de eigenaar duidelijk te maken dat ik met die bagage achterop gegarandeerd een wiel verbuig in zijn fietsenrek. Uiteindelijk mag ik als compromis mijn fiets tegen de haag achter het fietsenrek zetten maar ik denk niet dat het veel scheelde of ik mocht ophoepelen. Er zat drie man op het terras en er waren geen andere fietsen, noch stond de fiets op enige manier in de weg bij de bloempot.

Na deze tussenstop is het tijd dat ik weer in actie schiet, want er staat mij vaag iets voor van een pont over de Rijn dat maar tot 19u00 vaart. Van de weg tussen Landhaus Schlösser en de veerpont herinner ik mij alleen maar mooie gravelwegen met heel veel lawaai van autosnelwegen. Uiteindelijk kom ik rond 18u00 aan de veerpont. Ik ga aan boord om en zet mijn fiets tegen de kajuit van de kapitein-kassier om te betalen. Onmiddelijk waarschuwt een passagier mij dat ik mijn fiets daar niet mag laten staan en dat hij in de voorziene fietsenstaanplaats moet. Ik zet mijn fiets aan de juiste kant en vraag ondertussen aan de passagier hoeveel de overtocht kost. De kapitein-kassier hoort mijn vraag en zegt: "Als je nu eens wat dichter bij de kassa komt kan ik je dit direct vertellen..."

Tijdens de overtocht zie ik aan de overkant van de Rijn een mooi keienstrandje. Terwijl ik daar een gevriesdroogde kip en curry-maaltijd van de Decathlon bereid (recensie; 6€ -- eetbaar) passeert niet alleen de Köln-Dusseldorfer maar ook een kleine bui die onmiddelijk stopt op het moment dat ik mijn regenjas onder alle andere bagage in de fietstas vindt. Maar als ik verder fiets blijk ik toch wel geluk te hebben gehad: overal is de weg kletsnat, waarschijnlijk zijn de wolken tegen valeiwand van de Rijn blijven hangen. Ik neem nota van het feit dat een gravelbike in de lage landen best spatborden heeft...

Het vet is nu wel van de soep, er komt nog wel een heel mooi stuk door bos maar eerlijk is eerlijk, ik ben heel blij dat ik om 20u Camping Janssens in Lohmar binnen kan rijden. Eindelijk ben ik op schema. Ik ben niet alleen heel moe, tegen mijn gewoonte in ben ik al twee dagen in hetzelfde katoenen T-shirt aan het rijden. Omdat ik heel snel zweet draag ik normaal sneldrogende synthetische shirts, maar nu was het juist aangenaam om de hele tijd met een nat T-shirt te rijden. Maar daarom wordt de stank niet minder, dus een douche was wel op zijn plaats.

Alleen ben ik een handdoek vergeten. Maar bij mijn fietsreparatiegerief zit nog een kleine microvezeldoek waarmee ik maar 1 ketting heb afgekuist en dat maar voor 1/4 zwart is, dus daarmee gaat het ook.

Frisgewassen geniet ik van een paar lekkere pintjes op het terras van de camping. Verder niets speciaal te melden, buiten buren op de camping die om 10 uur 's avonds hout zagen met een cirkelzaag en een openluchtfestival in Wahlscheid anderhalve kilometer verder.

Sap van de dag: granaatappelsap
Sapscore: gemiddeld, nasmaak van bedorven druivensap
Kilometers: 175km
Hoogtemeters stijgend: 1299m, maar ondertussen is al duidelijk dit niet echt betrouwbaar is.

[jwkeij]

Kijk! Super om te horen dat mijn banden een goed tweede leven krijgen. Je verslag leest als een trein trouwens! :duimpjeomhoog:

[bdr]

Dag 2: Donderdag 29/8 - deel 1

Na een redelijke nachtrust word ik weer in een kletsnatte tent wakker. De regenzone die mij gisteren aan de Rijn passeerde heeft Lohmar niet bereikt, dus het is nog steeds erg vochtig. De buitentent van mijn MSR Hubba Hubba NX is kletsnat van de condensatie en met al dat vliegengaas is de binnentent ook niet erg droog te noemen, volgens mij is die tent alleen voor warm en droog klimaat gemaakt.

Ik neem de tijd voor een deftig ontbijt, met (oplos)koffie, want die heb ik gisteren toch erg gemist. Tijdens het ontbijt lees ik de beschrijving van de tocht door om een beetje een zicht te hebben op de rest van de dag. Totaal Pinkstertocht: 450km. Dag 1, "vrijdag 7 juni", 135km, dat heb ik gisteren gedaan. Dag 2, "zaterdag 8 juni", 120km, OK. Dag 3, "zondag 9 juni", 89km, da's kort. Dag 4, "maandag 10 juni", 105km, ... Dag 4? Maandag? 105km?

Om de één of de andere reden ben ik er altijd vanuit gegaan dat dit een tocht van 3 dagen was, maar nu blijkt hier nog een serieuze vierde dag aan vast te hangen? Man man, ik weet niet wat er aan de hand is, het is alsof ik de hele tijd achtervolgd wordt door de vloek van PinksterPasen, maar in ieder geval, ik heb een probleem:

Ik moet zaterdagavond op een trouwfeest in Antwerpen zijn.

Dat lukt nooit als ik zaterdagmorgen mijn tent moet opbreken, 105 km moet fietsen en internationaal vervoer door Duitsland Nederland België moet regelen. En dan nog even over en weer naar huis om misschien toch wel te douchen en andere kleren en verdorie, nu dacht ik echt dat ik op schema zat.

Ik zet nog een tas koffie en overdenk de opties. Ik heb gisteren flink meer gefietst dan 135km, dus als ik vandaag en morgen hetzelfde doe, kan ik zaterdagvoormiddag de trein nemen in Düsseldorf. Of ik kan de tocht inkorten want het is een soort lus, dus ik kan altijd doorsteken naar de andere kant.

In ieder geval, met al dit gekoffiezet en gepeins is het ook nog eens te laat, uiteindelijk verlaat ik Camping Jansen pas om 10u. Maar de rit begint wel direct heel mooi, zie bovenstaande foto. En het begint ook direct stevig. Gisteren heb ik mijn 30T voorblad nog niet echt nodig gehad maar nu sta ik direct warm na een korte klim naar 177m.

In Hennef passeer ik langs de Aldi, die hier Aldi-Süd heet. Tot mijn verbazing is deze winkel veel aangenamer met een veel rijker aanbod dan de Aldi's die ik in België ken. Ik koop een fantabuleus appel-rabarbersap waar ik de hele dag van geniet.

De weg is gelukkig ook genieten, zo'n stuk gravel als aan Kuchenbach mogen ze mij alle dagen voorschotelen. Wat later verlaat de route het Hanfbachtal en klimt terug naar 200m, waardoor er stilaan wat mooie panorama's opduiken. Onderstaande foto zegt dit natuurlijk niets maar dat heeft in dit geval heel weinig te maken met de kwaliteit van de camera van mijn telefoon (matig) of de kwaliteit van de software die beelden verkleint op het forum (slecht) maar wel met de warmte en de hoge luchtvochtigheid: het is gewoon onscherp in de verte.

Net voor Uckerath word ik geconfronteerd met de sadistische kant van de routemaker. Er is een onverhard afdalinkje naar een beekje met een mooie kombocht om zachtjes stijgend verder te gaan. Maar in plaats van het karrespoor te volgen word je direct na de bocht links naar boven gestuurd op een onwaarschijnlijk steil klauterpad. Omdat ik de routemaker nog niet ken rij ik de afslag knal voorbij. Ik keer om, zet de fiets in de laagste versnelling en probeer een aanloop te nemen maar stop toch net voor het klauterpad: dit is gekkenwerk, ik geraak hier nooit op, en vooral, ik ben alleen, als ik hier val, wat dan?

Ik duw dus mijn fiets naar boven, trapsgewijs, dus eerst de fiets wat hoger duwen, dan remmen, stappen bijzetten en terug duwen, en merk daarbij dat mijn fietsbanden meer grip hebben dan mijn schoenen. Bedankt jwkeij! Als de eerste aanzet voorbij is wordt het minder steil en kan ik op fysieke-wilskracht toch naar boven fietsen. Ik was mij al aan het afvragen waar die berggeiten zaten, ik denk dat ik ze gevonden heb.

De berggeiten hebben mij ook gevonden, ik begin het wel te voelen. Na een heel mooie klim in het Wohmbachtal passeert de route langs een reeks zwaar beladen braamstruiken. Ik zou eigenlijk verder moeten, maar ze zien er zo lekker uit, en ik ben moe en hongerig, dus ik gooi mijn fiets op het karrespoor -- waarom heeft deze fiets geen standaard? -- en val aan.

Uiteindelijk heb ik hier volgens mijn GPS-track 25 minuten staan bramen eten. Ik ben niet gestopt met smullen omdat ik door moest maar omdat ik vol zat, het was teveel. Wat een feest, dat is echt meer dan 20 jaar geleden dat ik nog de tijd heb genomen om zo van bramen te genieten!

[Bert van Sprang]

Dat steile klauterpaadje hebben wij links laten liggen .

[Polling]

Wat een heerlijk verhaal om te lezen!

[Travelmaster]

Superleuk geschreven - je begint het aantrekkelijk te maken erheen te gaan

[bdr]

Dag 2: Donderdag 29/8 - deel 2

Na het bramenfestijn heb ik nog wat boterhammen met kaas gegeten omdat je volgens de moderne voedingsleer niet zonder zout, B12 en patatie patatata kunt en omdat het zo rustig was. Soms vraag ik mij af of ik een mensenhater ben maar dagen waarop je niemand anders tegenkomt zijn topdagen wat mij betreft. In ieder geval, ik heb hier meer dan een uur gezeten zonder iemand te zien of te horen, heerlijk.

Na het mooie bos volgend op het Wombachtal en de mooie uitzichten over het Bergische Landschaft, stoot ik plots op een reeks vrachtwagens met containers van MAERSK die volgeladen worden met boomstammen.

Nog wat later wordt de weg versperd door een rivier:

maar dat werd stilaan tijd.

Dit is de doorwaadbare plaats in de Nister die volgens de routebeschrijving op minder dan halfweg van de dagafstand ligt. Ik doe niet de moeite om af te stappen maar rij gewoon zonder verkenning door het water dat, rarara, net iets dieper is dan ik verwachtte. Mijn schoenen zijn kletsnat maar dit levert welkome afkoeling voor mijn pijnlijke voeten.

Eigenlijk vind ik het onzin dat je je zou moeten verkleden om te fietsen maar ondertussen ik heb al wel ondervonden dat een raar zadel en een fietsbroek helpen tegen zadelpijn. Die wordt gewoon niet beter als je domweg dag na dag door blijft fietsen. Maar, het is niet omdat ik nu wel een fietsbroek draag dat ik als een vette gans aan wal wil rondwaggelen. Ik fiets dus met normale schoenen en normale pedalen (VP-191) en oververhitte voetzolen.

Een tijd later passeer ik langs een eigenaardig kampeerterein vol tenten, kleine caravans en een verzameling trikes dat overspannen wordt door een voetgangersbrug. Even verder staat een achthoekig bouwsel met een fijn terras. Dit is Zeltplatz Wilhelmsteg met gelijknamig café. Aangezien het 16 uur is bestel ik een Weißen, dat hoort zo in Duitsland.

De symphatieke cafébaas vraagt hoever ik nog moet, ik raadpleeg mijn telefoon. Zit ik hier nog maar? Dat valt tegen. Nog 50km, zeg ik. Een andere gast zegt, fietsen zonder batterij is helemaal iets anders dan mit Electrische Antrieb, waarvan kom je? Ik zeg, ik kom van Lohmar. Kommen Sie von Lohmar? Respekt. Wohin gehen Sie?

Als ik ooit al de schijn heb kunnen hooghouden Duits te spreken val ik nu volledig door de mand. Ik zoom in op mijn telefoon en toon: "Campingplatz Heisterberger Weiher". Dat is best ver, zeggen ze, en vooral hoog, dat ligt op meer dan 600m. Shit, ik zit nog maar op 210m....

"Ich weiß" glimlach ik trots maar vloek intern. In normale doen zou ik hier blijven overnachten, dit is een hele fijne plek en ik ben best moe. Maar ik wil meer kilometers dan gepland, niet minder. Ik wil eigenlijk een ferm eind voorbij die volgende camping geraken.

Je weet dat je bijna boven bent als de windmolens opduiken.

Gesterkt door de bemoedigende woorden van de café-gangers stijg ik terug op. En dat is letterljk te nemen. Vanaf nu lijkt het of er geen meter meer vlak is. Ik had gehoopt om lekker tempo te kunnen rijden maar het terrein beslist daar anders over. Ik moet aan mezelf toegeven dat plan A, twee dagen na elkaar 50km extra rijden, niet zal lukken. Op dit terrein, onverhard en veel op en af, kan ik geen 170km per dag rijden. Ik mag al blij zijn als ik de camping haal, maar daar staat dan wel tegenover dat er aan die camping een restaurantje is waar ik mij nu al op verlekker.

(Achteraf gezien blijkt dat ik aan de Wilhelmsteg wel over de helft van de afstand maar nog lang niet over de helft van de hoogtemeters was...)

Even later gaat ook plan B, het inkorten van de route, de mist in omdat mijn eTrex ermee ophoudt. 't Is niet dat hij niet meer werkt maar hij toont geen kaart meer, alleen nog het lijntje van de track. Nader onderzoek leert dat ik wel OFM_W (Benelux, Noord-Frankrijk), OFM_E (Oost-Europa) en OFM_SW (Spanje, Portugal en Zuid-Frankrijk) bij heb maar ik mis het centrum, oftewel OFM_C (Duitsland, Oostenrijk)... Ik ben dus van de kaart afgereden...

Kwadetongen zullen beweren dat ik mijzelf gepinksterpaast heb door gebrekkige voorbereiding. Ter verdediging voer ik aan dat het toch wel erg is dat ik 4 keer dezelfde dataset in een andere vorm moet downloaden om van de juiste kaarten voorzien te zijn. Het is allemaal OpenStreetMap maar OsmAnd en MapOut op de iPhone gebruiken ieder een andere vorm, Garmin Basecamp op de Mac heeft .gmap-bestanden nodig en de Garmin eTrex dan weer .img-bestanden. Ik heb het probleem ook niet gezien in Basecamp want op de computer gebruik ik de volledige OFM van heel Europa maar die kan je niet in één stuk op de eTrex zetten.

Nu kan ik veel zeggen over de Garmin eTrex -- welke idioot heeft bv. ooit bedacht dat "spelzoeken" de manier moet zijn om namen terug te vinden -- maar het is wel mijn basis-navigatiesysteem. Ik mag dan wel OsmAnd en MapOut bijhebben met de juiste kaarten op de iPhone, maar die is na twee dagen normaal gebruik op "Energiebesparingsstand" al plat. Ik heb hem vandaag bijgeladen met de powerbank maar die houdt dan ook maar 25% lading over na één laadbeurt. Continu gebruik zit er zeker niet in. Ik zou kunnen proberen om een andere route te maken op de iPhone maar ik kan die zonder computer niet overzetten op de eTrex, en zonder kaart kan de eTrex zelf geen routes berekenen.

Er zit dus niets anders op dan het blauwe lijntje te volgen. Zonder onderliggende kaart levert dat wel interessante situaties op bij kruispunten. Ik moet zo een beetje aan de vorm van de bocht of afslag zien welke richting ik moet inslaan. Normaal rijd ik met de kaart in "Automodus" maar nu zet ik hem op "Noord boven" zodat hoeken minder vervormd worden. Bij twijfel kies ik meestal de straat die naar beneden gaat, maar als na een 50tal meter blijkt dat ik verkeerd zit valt het tegen om rechtsomkeer te maken. Nu ik meer op de weg moet letten valt wel op dat de route voor grote delen bestaande fietsroutes volgt. Meestal kan ik op kruispunten gewoon de "fiets"-pijlen volgen.

Langzamerhand geraak ik toch in de buurt van het eindpunt van de dag. Bovenstaande foto is genomen op de laatste klim voor de camping, en zoals je ziet gaat het niet lang licht meer blijven.

De camping zelf is een grote teleurstelling: het is weer zo'n typisch Duitse verzameling op- en omgebouwde staancaravans. Voor de rest is er niets te beleven, op de "premium"-plaatsen aan de rand van het meer staat één camper, Zeltwiese 1 is leeg en op Zeltwiese 2 staat 1 tentje. En het restaurant is dicht. Het seizoen is hier duidelijk gedaan. Lichtpuntje is wel de eigenares die onmiddellijk op Nederlands overschakelt wanneer ik mijn beste koeterDuits bovenhaal.

Ik zet mijn tent helemaal bovenaan Zeltwiese 2 zodat ik morgen toch wat uitzicht heb. Ik kook mijn noodrantsoen Knorr pasta carbonara in het licht van mijn koplamp en bedenk dat het toch handig zou zijn om zo'n lamp te hebben die op mijn hoofd past want nu moet ik éénhandig koken. Tijdens het koken word ik opgebeld door mijn hulplijn. We bespreken mijn tijdsprobleem en maken een plan C: mijn vrouw rijdt zaterdag met de kinderen richting Düsseldorf, zij pikt mij ergens op, we maken er nog een leuke dag van en 's avonds zet ze mij af in Antwerpen.

Na mijn vorige solotocht ben ik op dezelfde manier terug thuis geraakt, maar nu ben ik er toch niet zo blij mee: ik was er liever op eigen kracht geraakt en ik weet hoeveel mijn vrouw autorijden haat.

Sap van de dag: Appel-rabarbersap van de Aldi-Süd
Sapscore: perfecte balans van zoet en zuur
Warme maaltijd: Knorr Pasta Carbonara
Maaltijdscore: eetbaar maar wel kostbaar qua gas, de saus moest wel 12min koken voor ze wat inbond.
Kilometers: 124km
Hoogtemeters stijgend: 2790m, zou volgens de routebeschrijving 1900m moeten zijn, de combinatie eTrex 20x + Basecamp zit er dus 30% naast

[CarlW]

Gebrekkige voorbereiding!

[nicolevelo]

Echt hilarisch, inclusief de verwijzingen naar discussies en foto's van het forum.
Mr Bean is hier niets tegen.

[bdr]

Dag 3: Vrijdag 30/8 - deel 1

Room with a view

Ik word om 7u wakker gemaakt door een voertuig dat met veel gelach en geroep pal langs mijn tent scheert. Later blijkt dat een stel kinderen van de verlatenheid gebruik maakt om met een elektrische golfkar op de camping rond te sjezen.

Tijdens het ontbijt overdenk ik de dag van gisteren. Na dag 1 was ik niet overtuigd van de route, maar gisteren was heel mooi, veel onverhard en lekker afwisselend. Hoogtepunt was toch wel het doorwaden van de Nisper, dat heb ik nog niet eerder gedaan. Maar ook na de Wilhelmsteg waren er nog heel veel mooie stukken gravel, toch fijn als officiële fietsroutes het onverharde niet schuwen.

Ik ben wel vergeten mijn powerbank op te laden in het sanitair, maar bij nader inzien doet dat er niet toe want ik ben de oplader thuis vergeten. Hoe kan dat nu, ik ben altijd zo goed voorbereid?

Controle van mijn fiets leert dat mijn achterband op 1,5 bar staat, ik dacht al dat de achterkant gisteren wat dweilde. Dit is de eerste keer dat ik Tubeless op stap ga, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet volledig om ben. Van 3 bar naar 1,5 bar op 2 dagen is toch veel, maar mijn 32mm Continental's verliezen ook zo'n bar per week.

In theorie klinkt dat Tubeless verhaal allemaal goed, maar de duivel zit in de details. In dit geval vind ik dat de interface tussen het tubeless ventiel en de tubeless tape niet goed genoeg doordacht is. Uiteindelijk zit je een rubberen conus door een plastic tape te prikken en dat moet dan dicht genoeg zijn om 4 of 5 bar druk op te zetten. Op YouTube vind je dan ook allerlei tutorials waar ze het tubeless-ventiel met een griptang vastzetten. En onlangs verscheen er een nieuwe wielset van een groot merk waarbij de kartelmoer die het ventiel op zijn plaats houdt vervangen werd door een soort vleugelmoer zodat je met de hand meer kracht kan zetten. (Spijtig genoeg vind ik die foto's niet meer terug.)

Als de velgfabrikanten een mooi rond vlak rond de ventielopening met bv een diameter van 12mm zouden kunnen voorzien dan had je plaats genoeg voor een goede aansluiting tussen ventiel en tape, en zou het ventiel door de druk zelf op zijn plaats gehouden worden.

Na het pompen zoek ik een goede plek om mijn ketting bij te smeren. Op mijn reisfiets is dat simpel, ik laat de fiets op zijn achterstandaard rusten en kan rustig de ketting ronddraaien. Omdat deze fiets geen standaard heeft moet ik op zoek naar een vlakke plek waar ik de fiets tegen iets kan laten leunen maar toch nog mijn trappers ronddraaien. Uiteindelijk beland ik in het voorportaal van verlaten caravan. Fietsen zonder standaards zijn toch ech onhandig! Ik ben wel heel tevreden van Smoove, vergeleken met Squirt doe ik tot 4 keer langer met één smeerbeurt.

Het voordeel van hoog te slapen is dat je dan de dag kan beginnen met een afdaling. In dit geval moet ik nog even naar omhoog maar nadien kan ik genieten van een afdaling tot in Haiger. De afdalingen gaan wel trager zonder kaart. Ik heb geen overzicht en durf niet hard te gaan (gisteren zag ik 67km/u op de eTrex). Ik rij trouwens regelmatig een stukje verkeerd, soms heel stom want als er een bordje "afdaling 18%" staat zou ik toch moeten weten dat de route langs daar gaat.

Het weer is er nog niet op verbeterd: het is nog altijd warm en dreigend vochtig, het zit erin dat ik vandaag ga nat worden.

In Haiger vind ik geen Aldi Süd maar een gewone Aldi. Ze hebben veel minder keuze, en niets met rabarber. Ik kies voor Ananas-sinaas-mango-sap, maar dat is niet zo'n hoogvlieger als gisteren.

Na Haiger stijgt de route geleidelijk van 270m tot 400m in het Rossbachtal om plotseling in Weidelbach het bos in te duiken. Hier gaat het onverhard steil naar omhoog. Voor een gravelbike heb ik best kleine versnellingen, vooraan 46T-30T en achteraan een 11-40T cassette, maar op deze weg had ik graag nog een tandje kleiner dan 30T/40T willen schakelen. Frappant hoe een gravelweg feilloos de hellingshoek verraadt: hoe steiler, hoe groffer de stenen. Hier zitten we aan het formaat kwarteleieren, lage druk is dus best handig.

Boven op de berg beland ik in midden in het bosbedrijf. De weg is met rood-witte tape afgesloten maar ik rij eronder door, ik heb geen zin om zonder kaart een omleiding te improviseren. Bij de harvester stap ik af en sta even stil om zodat ik zeker geen boom op mijn kop krijg.

Onwaarschijnlijk hoe die machine op die steile helling kan blijven werken, en onwaarschijnlijk hoe snel het gaat: ik sta hier hooguit 3 minuten te kijken, en op die tijd velt de machine 5 grote sparren, die in de vlucht van hun zijtakken worden ontdaan en in verschillende maten gezaagd en gesorteerd worden. Deze ene man doet op een paar minuten waar je met handkracht weken aan bezig zou zijn. Maar dat vereist natuurlijk grote lange rechte bomen zonder vertakkingen, waar liefst niet teveel rommel tussen groeit. Steriele monoculturen die weinig natuurwaarde hebben want welk beest voelt zich thuis in zo'n saai sparrenbos?

Gelukkig is het niet al sparrenbos, honderd meter verder ziet het al weer zo uit:

[bdr]

Dag 3: Vrijdag 30/8 - deel 2

Rittershausen

De route daalt weer zo'n 130m naar beneden naar het Dietzhölztal. Ik passeer Rittershausen dat zo'n schattig dorp is dat ik het op foto zet ondanks mijn Anton Pieck-aversie. Nadien volgt nog een prachtig verrassend weggetje langs een kanaaltje.

Maar stilaan is het wel weer werken geblazen, de route stijgt gestadig in het Dietzhölztal tot de residente sadist beslist dat het zo wel genoeg is geweest. We duiken het bos in, het gaat steil omhoog op bosbouwwegen richting de top van de Jagdberg (670m). Opnieuw vervloek ik mijn versnellingen, kleiner zou echt wel handig zijn want ik krijg die 30/40T eigenlijk niet rond. Ik probeer rechtstaand wat zwaardere versnellingen maar daarvoor heb ik de fysiek niet.

Tijdens de klim wordt ik voor bijgestoken door een Skoda Octavia 4x4 op Nederlandse nummerplaten die wat de toerist komt uithangen. Als twee dalende vrachtwagens met 40 voet container mij tegemoet komen duik ik noodgedwongen de gracht naast de gravelweg in. Het is duidelijk dat beide vrachtwagens eigenlijk niet tot stilstand kunnen komen, dat de oplegger veel te lang is voor deze bochtige wegen en dat de chauffeurs niet gewoon zijn om in bossen te rijden.

Het verbaast mij dan ook niet dat ik boven op de Jagdberg een stuk Scania-bumper tegenkom. De Jagdberg zelf is een desillusie. Ik hou enorm van bergen maar ik verwacht dan wel dat je op de top beloond wordt met een uitzicht. Dit zijn begroeide heuvels in een bos, er is niets te zien buiten fotografeerbare wegwijzers.

Een beetje verder staat een reeks elegante houten ligbanken die misschien ooit uitzicht hebben geboden. Nu is alles volgegroeid. Ik trek mijn kletsnatte T-shirt uit en vlij me neer op zo'n bank, tijd om te eten. Maar de rust wordt snel verstoord door een luid kabaal dat stelselmatig dichterbij komt. Een shirtloze dreadlock komt naar boven op een aftandse 26 inch mountainbike. In zijn drinkbushouder zit een bluetooth boombox waaruit Duitse metal weerklinkt. Hij is duidelijk verrast mij aan te treffen.

Ik trek snel een ander T-shirt aan, misschien wil de jongeman wel eten. Maar hij rolt rustig zijn sigaret (oh, those where the days) en begint met een vriendin te telefoneren, op maximum volume door de Bluetooth-box. Ik ga hier echt nog Duits leren! Hij heeft het snel door en zet de Bluetooth af.

Ondertussen trek ik het blik sardienen open dat ik nu al 2 dagen meesleur. Lekker, echt lekker. Ik geniet van een copieus middagmaal terwijl nog 2 ander MTB'ers passeren. Dit zijn de eerste fietsers die ik zie sinds het oversteken van de Rijn, op een paar E-MTB'ers na, maar die negeer ik gewoon.

Tijdens het eten moet ik nog even alles afdekken want een groep van 3 Nederlandse vrachtwagens van S-Trans uit Drachten, gevolgd door een Nederlandse Skoda Octavia, zorgt voor een gigantische stofwolk. Business or pleasure indeed; ik zit hier misschien wel te relaxen maar voor ander mensen is dit hun werkterrein.

5 minuten na mijn laatste hap beginnen de sardienen oorlog te voeren met het Ananas-sinaas-mango sap. Ik ben heel blij als mister dreadlock vertrekt en verdwijn bliksemsnel in de struiken op een soundtrack van Duitse metal doorspekt met Duitse navigatie-instructies.

[jwkeij]

Wat een mooi reisverslag! Geweldig om te lezen!