willem.m schreef: ↑wo 25 nov, 2020 20:02
Dit wordt een interessant draadje.
Zeker! Nu al 20 bladzijden lang. Best een record voor een topic van dit kaliber. Het vermoedelijk oudste draadje op dit forum waarin door een bezorgd forumlid vraagtekens bij het reisgedrag van wereldfietsers werden geplaatst, vond ik
hier. Het was een eendagsvlieg. Twee jaar later was er een
vergelijkbaar topic, dat begon als grap van een forumlid die leek te willen dat het thema ‘milieu’ voorgoed van dit forum zou verdwijnen. Toch groeit het uit tot een draadje van 4 pagina’s, met interessante bijdragen van een toen nog jonge mastodont van Vereniging de Wereldfietser:
bert sitters schreef: ↑di 17 okt, 2006 16:49
Dat dit soort discussies nog gevoerd moeten worden is feite diep en diep triest.
Nederland was ooit trendsetter met aandacht voor het milieu, maar we worden niet alleen voorbijgetreeft door Gore, maar ook door Britse conservatieven en gespierde macho's uit het Californische republikeinse kamp.
Als we de signalen niet echt serieus nemen dan is over een jaar of 25 in het westen van ons huidige land alleen vervoer over het water mogelijk.
Werken aan een beter milieu betekent echt niet terug naar het stenen tijdperk, maar gewoon een paar bewuste keuzes maken: bijvoorbeeld door voor ritjes onder de 10 km een voertuig van maximaal 18 kilo te gebruiken in plaats van ruim 1000 kilo.
En verder je eigen verantwoordelijkheid niet afschuiven op anderen.
Mijn hoop dat vakantiefietsers bovengemiddeld vaak verlangen naar een groenere wereld, leek bevestigd te worden. Ik werd lid van de Wereldfietser, nadat ik aanvankelijk gevreesd had dat dit een club van reispochers zou zijn; een fase waar ik rond mijn 45e zelf wel overheen gegroeid was. Fietsen bleef voor mij een passie, maar ik begreep ook dat we niet allemaal Frank van Rijn na moesten gaan doen. Het verlangen naar een groenere wereld bleek bij veel vakantiefietsers toch niet zo duidelijk te zijn, of nogal selectief.
keesswart schreef: ↑vr 05 feb, 2021 17:36
Anderen zien wel in dat we niet op de huidige manier door kunnen blijven gaan, maar hopen waarschijnlijk dat het hun tijd wel zal duren. Zoals die andere briefschrijver, die de actie van Greenpeace steunt, al is hij een notoire veelvlieger. “
Goed dat jullie zo opkomen voor ons milieu en onze leefbaarheid. Het gaat om onze planeet”, schreef hij op 29 november in dit draadje, om daarna aandacht te vragen voor het gebrek aan fietsplaatsen in vliegtuigvervangende treinen. Wat hem er vermoedelijk niet van zal weerhouden om de volgende winter weer naar Thailand te vliegen, samen met vele uitwisselingsstudenten en groenlinksjongeren (zie ‘
het laatste taboe binnen dwars’).
En jawel, hij kan niet wachten tot Thailand weer open gaat (zie
hier). En evengoed een groot voorstander van een Europees verbod op korte vluchten. Net als de KLM en Schiphol uiteindelijk van die vluchten af willen, zodat het aantal intercontinentale vluchten op de bestaande luchthaven kan blijven groeien.
De mastodont krijgt zo steeds meer trekjes van een wat ongemakkelijk orakel, zoals Hans Wiegel dat voor de VVD is. Zijn mening over auto’s en passie voor treinen begrijp ik goed, want ook ik heb nooit de behoefte gevoeld om een rijbewijs te halen. Aan de andere kant zie ik ook wel dat treinen onmogelijk al het auto- en vliegverkeer kunnen vervangen. Over vliegen ben ik een stuk kritischer geworden dan pakweg 20 jaar geleden. Anderen zijn een stuk flexibeler in het vinden van argumenten om toch elk jaar naar de andere kant van de wereld te kunnen reizen (‘Ik heb geen kinderen, rij geen auto, scheid al mijn afval en ben flexitariër, dus heb ik er recht op om elk jaar naar Verweggistan te vliegen’, is de teneur van diverse forumdraadjes en een paar pb’s die ik heb ontvangen.)
Rond mijn 30e ben ik enkele jaren lid geweest van SIW, een vereniging die zich bezighield met vrijwilligersprojecten op verschillende continenten. ‘Milieu’ was toen al een hot item. Ook over de zin en onzin van reizen werd veel gepraat, maar de nadruk lag daarbij op cultuurverschillen en de welvaartskloof tussen rijke en arme landen. Zoiets als een klimaatcrisis leek niet te bestaan, in ieder geval niet in de nabije toekomst. Het leek niet meer dan een vage olifant in een achterkamertje waar t.z.t. nog wel een oplossing voor gevonden zou worden. Vliegen was duur en deed je alleen als je genoeg had gespaard en enkele maanden weg kon blijven. Iets wat we ons maar eens in de zoveel jaar konden veroorloven. De meesten van ons reden ook geen auto, al was niemand zo’n fervente fietser als ik. Toen iemand in een leasebak op een SIW-vergadering verscheen, werd dat best wel decadent gevonden. Tien jaar later had bijna iedereen van dit clubje een auto, een vaste baan en op z’n minst een kinderwens. Zelf had ik andere keuzes gemaakt.
Bij de Wereldfietser bleken andere types rond te lopen dan bij SIW, maar de taboes zijn hier beslist niet kleiner, de lontjes zijn soms wel erg kort en de vage olifant in het achterkamertje is een mammoet in een Hillebergtent geworden...
