door
Poppink » za 17 sep, 2022 23:33
Ik weet geen rubriek wat ik onderstaand kwijt kan.
Vorige week waren we in Groningen.
Het Hogeland is gevrijwaard van windmolens, windturbines zo je wilt.
Dat is waarschijnlijk zo om het mooie weidse landschap zo mooi en weids te houden als het is.
Hoe bizar wordt het als de vooruitgang onverwacht toeslaat.
In Groningen zijn nieuwe hoogspanningsleidingen gespannen.
De ontwerpers hebben prachtige hoogspanningsmasten ontworpen waarbij ze volledig voorbij gegaan zijn aan de impact die deze massieve palen op het landschap hebben.
Ik kan me vergissen, maar is het werkelijk waar dat die palen voorzien zijn van helder knipperende rode lichten?
Bizar!
Hoe instanties gewoon blindelings langs elkaar heen werken.
Menno de Bree schreef er op zaterdag 17 september over in het FD.
Naar huis terugkeren na een vakantie doe ik niet graag, maar tijdens de laatste etappe van de reis leef ik altijd weer op. Als een bejaarde speur ik naar elk onbenullig detail dat tijdens onze afwezigheid is veranderd. Dit jaar begon het feest al onder Zwolle. Het was halfdonker, dus in het begin zag ik niet zo goed wat er nu in weilanden en boomgaarden aan stokken bungelde (strange fruit), maar later kreeg ik door dat het om massa’s verkeerd opgehangen vlaggen ging. De boerenprotesten, begreep ik, waren tijdens onze afwezigheid een nieuwe fase in gegaan.
Zou dit de boeren helpen, peinsde ik. In mijn innerlijk bleven de diepere emotionele lagen onberoerd. Het zag er nogal knullig uit, die vlaggetjes. Dat leek me een probleem voor de boeren. Protesteren lijkt immers erg op debatteren: je moet je niet richten op je mede- of tegenstanders, maar op het veroveren van de hearts and minds van het nog onbesliste publiek. Argumenten helpen daarbij, maar het draait vooral om pathos: je moet proberen de emoties van je publiek jouw kant op te buigen. Esthetiek is daarbij belangrijk. Iets wat lelijk is, stoot af. Je wilt er minder van, niet meer.
Een halfuur later zou ik met veel ernstiger vormen van esthetisch dedain worden geconfronteerd
Als je de pathospiano verkeerd bespeelt, keert zich dat dus onherroepelijk tegen je. Het is net als met een irritante reclame. Als je ongevraagd een lelijke boodschap voorgeschoteld krijgt, voel je dat als een vorm van minachting van de makers. De boeren maken een retorische basisfout. Hun protest lijkt te veel naar binnen gekeerd, te weinig naar buiten, bedacht ik daarom, al zoevend over de A28 richting Groningen, niet wetende dat ik nog geen uur later met veel ernstiger vormen van esthetisch dedain zou worden geconfronteerd.
Het lot van Groningen is het best te vergelijken met dat van een gemiddeld kind in een getalenteerde familie. Zo’n kind heeft meer dan genoeg in zich om een betekenisvol leven te kunnen leiden, maar voelt zich altijd minderwaardig doordat het zich steeds met zijn rijker bedeelde broertjes en zusjes vergelijkt. Dergelijke kinderen zien vooral hun tekort en niet wat ze wel in huis hebben – en daarin zit de tragiek. Ze verkwisten gemakkelijk hun natuurlijk kapitaal, simpelweg doordat ze er geen oog voor hebben.
Groningen heeft, anders dan andere provincies, geen stranden, heuvels, bossen of riviertjes. Maar Groningen heeft wel nachtelijke duisternis, een schaars goed waarvoor het, als minst bedeelde kind, te weinig aandacht heeft. Zo bleken tijdens onze vakantie de nieuwe, bloedlelijke hoogspanningsmasten te zijn voorzien van honderden helder knipperende rode lichten. ‘Ze hebben het landschap verdomme veranderd in een industrieterrein!’ vloekte ik. ‘Een hoerentent!’ probeerde mijn vrouw het leed vergeefs te verzachten. Die boerenvlaggen verdwijnen wel weer, maar de duisternis komt nooit meer terug. Een even subtiele als wrede schoffering van de bewoners van dit gebied.