Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Afdalingsavonturen - Forum Wereldfietser

Afdalingsavonturen

In het topic "Post eens een fot van je vakantiefiets" begon Bert van Sprang bloedstollende verhalen te vertellen over het afdalen op de fiets:
Bert van Sprang schreef:
vr 02 okt, 2020 11:15
Een tweedehands stuur om vervolgens met 70km/h af te dalen zou mijn optie niet zijn. Sowieso zijn dit soort snelheden niet verstandig. Al te vaak gevaarlijke situaties meegemaakt: toch een auto uit straatje van rechts hoewel ik op een voorrangsweg reed, toch een tegemoetkomende auto terwijl ik dacht dat de weg helemaal vrij was, klapband voor door oververhiite velgen (remblokje op, metaal op metaal :D ) en dit jaar bij een fietscollega over 50 cm losgescheurde velgrand met klapband tot gevolg.
Daar heb ik er ook nog wel een paar van, in de categorie 'door het oog van de naald'. Afdalen is natuurlijk zowiezo zo'n beetje de gevaarlijkste bezigheid op fietsvakantie, vanwege de hogere snelheden, de soms onoverzichtelijke bochtige wegen, de onbekendheid met de route, de niet altijd even goede staat van het wegdek, en het niet altijd even veilig rijdende overige verkeer.

Ik trap af met drie anekdotes, waarbij ik van de laatste twee nog wel eens zwetend wakker kan worden 's nachts. Helaas geen foto's want het is zo lang geleden. (Tegenwoordig ben ik wat rustiger.) We beginnen rustig aan:

1. 1991, mijn eerste fietsvakantie, in Frankrijk. Mijn toenmalige vriendin en ik hadden fietsen van familie geleend, type stalen randonneur model 1980. Maar liefst 10 versnellingen, wat heb je nog meer nodig, dacht ik. Bleek echter toch een polderverzet te zijn met 52/42 voor. Wist ik veel. Toen we met veel moeite boven gekomen waren op de eerste heuvel, bleek in de afdaling dat de remkracht van beide fietsen ernstig tekort schoot. Ik moest echt vol in de ijzers om er een beetje vaart uit te halen. Voortaan al heel lang voor elke bocht gaan remmen en er zowiezo voor zorgen dat de snelheid niet te hoog opliep. Bij mijn vriendin was het nog erger. Die ging voortdurend remmend stapvoets de berg af, en had niet alleen het zweet in haar handen staan, maar bovendien ook enorme kramp na elke afdaling. Ik had toen ook nog niet de fietskennis van nu. Anders was ik naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker gereden voor nieuwe, betere remblokjes. Deze krengen waren vast al heel oud en ingedroogd.

2. 2000, afdaling Mont Ventoux. Met een groepje fietsvrienden dwars door Frankrijk gefietst, ook de Mont Ventoux zat in het programma. Via de normaalroute naar boven, langs het monument voor Tommy Simpson, en na een korte pauze boven, aan de achterkant weer naar beneden. We duiken de afdaling in, op het eerste stuk tegen de 60km per uur en dan vol in de remmen voor de eerste bocht. Op het moment dat ik de bocht uit kom, psssscht, in één seconde mijn achterband leeg. Nog net geen klapband. Omdat ik net weer recht reed en de snelheid nog niet hoog was hield ik m'n fiets onder controle en kwam binnen een paar meter gecontroleerd tot stilstand. Oorzaak was onduidelijk. Het leek wel een stootlek, maar de bandjes waren toch keihard opgepompt. Misschien toch een scherp steentje. Ik heb er snel een nieuw binnenbandje ingelegd en ben in rustig tempo met knikkende knietjes naar beneden gereden. Wat als ik die lekke band een paar seconden eerder of later, bij 70 of 80 km/u had gehad, of net in een bocht? Je moet er niet aan denken.

3. 2001 Picos de Europa. Een jaar later met hetzelfde gezelschap dwars door Spanje gefietst. De route leidt ook door de Picos (gebergte in Noord-Spanje). Een fraaie afdaling, niet al te steil, maar wel lang en bochtig. Links van de weg een steile rotswand, rechts een afgrond van tientallen meters. Ik herinner me dat ik een kilometer of 50 à 60 per uur reed toen ik een scherpe bocht naar rechts naderde, met aan de ravijnkant een stenen muurtje dat de zicht op het wegdek ontneemt. Ik stuur naar de linkerkant van weg, rem vlak voor de bocht hard af en stuur in. Op dat moment zie ik achter het muurtje, precies in mijn baan een enorm gat in het wegdek opdoemen met losse scherpe kiezelstenen erin. Ik probeer om het gat heen te sturen. Dat lukt wel, maar ik realiseer me op dat moment dat ik dan de bocht niet meer ga halen. De kale rotswand komt pijlsnel op me af. Ik ga vol in de remmen, voor zover dat kan in de bocht. Met slippend achterwiel kom ik in de kiezel naast de weg terecht, daar blokkeert mijn voorwiel, mijn achterwiel komt van de grond, en ik kom tot stilstand met mijn schouder en helm tegen de rotsen. Niet te hard gelukkig. Scheurtje in mijn windjack, kras op mijn helm, blauwe plek en schram op mijn schouder. De fiets, de wielen en de banden zijn wonderwel onbeschadigd. Na een paar minuten bijkomen, kan ik met verhoogde hartslag en adrenalinespiegel mijn weg weer vervolgen. Pfieuw, narrow escape.

Nog iemand anders verhalen over afdalingen, waar je nu nog nachtmerries over hebt?
Het is natuurlijk stoere praat. Maar goed, ik ben er ook wel wijzer van geworden en zoek de grenzen niet meer zo op. Zal ook de leeftijd zijn. :wink:
Mijn eigen afdalingsavontuurtje:

In de Eifel in flink tempo via een karrenpad aan het afdalen. Het was nogal smal en onoverzichtelijk, en du moment dat ik zag dat het flink steiler ging worden veranderen de twee ondiepe sporen in twee spoelgoten, die steeds dieper werden en vol lagen met modder en kleine steentjes waardoor goed remmen ff geen optie was.

Het ging allemaal steeds harder omdat het zeer steil was. Uiteindelijk maakte het pad een flauwe bocht waardoor ik via de zijkant van de geul mezelf er uit kon lanceren (gelukkig was dat naar de zijkant van het pad en niet naar de andere spoelgeul) en hellingop de snelheid er uit kon halen. Daarna terug gelopen (met fiets) naar het pad en de rest van de afdaling maar te voet gedaan want normaal rijden was ff niet mogelijk :).
Mooi, Fedor. Ik zie die lancering zo voor me! :D
Leuk om te lezen, al kan ik me voorstellen dat het ter plekke op het moment zelf wat minder fijn is.

Hoe dalen jullie trouwens? Houden jullie zo ver mogelijk rechts aan zodat auto's minder makkelijk inhalen, of claim je je plek op jou helft van de weg? Ervanuit gaande dat er een middenstreep is natuurlijk :)

Bij mijn tocht afgelopen maand in dld deed ik in het sauerland het laatste terwijl ik met 50+ naar beneden reed. Het voelde toch iets veiliger aan dan toen ik met 8km/u kreunend en steunend omhoog ging en zoveel mogelijk rechts aanhield en het verkeer met 100 voorbij scheurde :D
Hardop tellen in de afdaling hoeveel auto's er ingehaald werden vanuit de Sierra Nevada richting Granada...

Of die verbaasde blik van een motorrijder via z'n spiegel als 'ie ziet hoe dichtbij ik kom in de afdaling, na de hairpin gevolgd door een duimpje (-:

Nu vooral op 3 inch breed met noppen, dan gaat het niet zo hard meer. Met 52km/h de Vaalserberg af over de weg, veel harder kon 'ie niet. Of offroad tellen hoe vaak beide wielen tegelijk in de lucht komen voor de nodige airtime. ;)

Blijft leuk dat dalen.

Polariteit schreef:
vr 02 okt, 2020 15:41

Hoe dalen jullie trouwens? Houden jullie zo ver mogelijk rechts aan zodat auto's minder makkelijk inhalen, of claim je je plek op jou helft van de weg? Ervanuit gaande dat er een middenstreep is natuurlijk :)
Zodra ik in de buurt kom van de snelheid van het gemotoriseerde verkeer neem ik de plek van een motorrijder aan.
Jurr schreef:Zodra ik in de buurt kom van de snelheid van het gemotoriseerde verkeer neem ik de plek van een motorrijder aan.
Zeker! En dat is het midden van de weghelft!

Ik heb eens een instructief verhaal over afdalen geschreven: http://wiki.vakantiefietser.be/index.php?title=Afdalen
De doelgroep is iedereen die veilig wil vakantiefietsen, niet zo zeer de durfals in dit draadje :D 8)

Mijn enige eigen valpartij in een afdaling was een glibberig winterweggetje waar ik bij 20 kmh op een gegeven moment de controle verloor en pas na een flink aantal slingeringen met verwoede stuurpogingen in het luchtruim verzeild raakte en vol op de buik in de modder terechtkwam. Daarna heb ik in de berm vier gaatjes zitten plakken en heb de route naar huis gekozen waar zo weinig mogelijk mensen me konden zien; ik zat helemaal onder de modder.
Ha, stoere afdaalverhalen - dan moet ik even terug naar de jeugdige onbezonnen tijd in de jaren '80.
Even een situatieschets in telegramstijl:

17 jaar oud / met een vriend op fietsvakantie / no-name stalen zwabberstadsfiets / beladen met 20kg bagage achterop / >30km lange afdaling van Porta d'Envalira (2400m) naar Andorra La Vella (1000m) / hele lange rechte overzichtelijke stukken asfalt (yes!) / korte jeansbroek / t-shirt / geen bril / geen helm / topsnelheid 76km/u / zichtbaarheid: 20% door de windtranen in mijn ogen.

Veilig? Neen.
Iets erg gebeurd? Neen.
Priceless? ja! (want ik ben het nooit vergeten).

Het was hier (maar het asfalt lag toen nog niet zooo strak).
Met wat naar achteraf (thuis uitgerekend) juist wel bleek te kunnen met 96 km/u naar beneden van de Vršič in Slovenië. En dan terwijl je tegen het midden van de weg rijdt (rechts een diepe afgrond en toen nog stenen muurtje) ingehaald worden door een Nederlander nota bene. Het is dat de weg goed was en erg weinig verkeer en dat ik het idee had dat de teller zijn werk niet goed deed anders was ik denk ik toch wel iets langzamer naar beneden gegaan.

Om te testen of de hydraulische remmen van mijn trike het goed deden in de buurt van Villach een mooie lange rechte weg naar beneden uitgezocht. De max hier was 80, en dat wist ik nadat ik de helm wat beter vast heb gemaakt 2 keer te halen. de remmen werkten buitengewoon goed kan ik wel zeggen. Ik was overigens blij niet terug omhoog te moeten. Dat is met een trike toch even wat minder. (hoger gewicht en 3 sporen, dus meer weerstand)\

Om ervoor te zorgen dat andere weggebruikers je minder snel inhalen in de afdaling ga ik altijd zoveel mogelijk naar het midden van mijn weggedeelte (tegen de middenstreep aan zeg maar) De meeste mensen houden rekening met je, Nederlanders in een auto natuurlijk weer minder.
we schrijven het jaar 2005, was toen 55, smalle bosweg in de Vogezen, snelheid rond de 50/55 km, weinig zicht door de vele bomen en bosjes.
Na het ronden van de bocht midden op de weg een hert op ongeveer 10 meter, we schrokken allebei flink maar namen wel een beslissing, ik week uit naar links en het hert dook rechts de bossen in.
Liep gelukkig goed af.

Dan, 2004, afdaling van de Mont Ventoux, rond 25 kg bagage op de fiets, was de 1e keer dat ik deze afdaling deed, (naderhand nog een paar maal afgedaald)
Er zit in de afdaling één mooi recht stuk waar je flink snelheid kunt maken.
Dat heb ik geweten want op een gegeven moment tikte ik 83 km per uur aan, heb toen maar in de remmen geknepen om de aanstormende bocht te kunnen halen.
Achteraf toch wel even staan shaken, aan de ene kant vond ik het fantastisch maar aan de andere kant was het natuurlijk gekkenwerk.
Ben nu 70 dus die snelheid van toen ga ik nooit meer halen, zou het ook niet meer durven !
mvg
Willem Klein
Mooie verhalen, mensen!

Ik heb zowaar nog een analoge foto gevonden van het wisselen van m'n binnenbandje in de afdaling van de Mont Ventoux. (Zodat jullie kunnen zien dat het echt gebeurd is!)

Afbeelding
Ik ben er eigenlijk helemaal niet trots op, maar hier is mijn Afdalingsverhaal dan.
1997, Mont Ventoux, afdaling naar Bédoin.
De Ventoux was helemaal zichzelf: beneden prachtig zonnig maar naarmate je de top naderde steeds meer mist en motregen.
Tot Chalet Reynard een beetje kalmpjes, dan voluit.
Door de mist zag ik nauwelijks iets, maar er reden auto's en ik rekende erop dat ik een bocht kon zien aankomen door op oplichtende remlichten te letten. En als er toevallig voor een bocht geen auto voor me zou rijden, dan was er nog altijd mijn bewaarengel.
Ik ben levend beneden geraakt op mijn MTB met cantilevers (uitstekende remmen, trouwens). Maximumsnelheid moet ongeveer 80-85 km/u geweest zijn, wat ik wel cool vond in die mist.
In de laatste kilometers naar de camping - ik reed weer in de zon - besefte ik dat ik een idioot geweest was. Gelukkig maar dat die afdaling niet veel moeilijke bochten heeft.
Sindsdien doe ik het altijd rustig aan. Ik heb nog één keer 70 km/u gehaald, op de racefiets op de Madeleine. Maar dat was een ongeveer recht stuk en ver voor de bocht begon ik te remmen. Ik voelde me toen een beetje beverig worden. Niks voor mij, die snelheden.
Mijn allereerste afdaling, Col d'Osquich juli 1978 rijdend in oostelijke richting.
In zo ongeveer de eerste bocht naar rechts rij ik bijna rechtdoor.
De rest van de afdaling heb ik de fiets niet meer stil kunnen houden.
Hij trilde en trilde, wat een angst in mij..
2e bergpas in m'n leven, de Col d'Aubisque via Eaux-Bonnes omhoog, het was zo heet dat de bandjes sporen in het asfalt achterlieten.
Met ervaring 0,0 was de klim een hel.
Afdaling vanaf de Aubisque naar de Soulor.
Hup daar denderden we een tunnel in om daar tot de ontdekking te komen dat het wegdek ineens gruis geworden was.
Wat een schrik, wat een angst.
En wat een les!
3e col in m'n leven, de Tourmalet, geen bijzonderheden
4e col in m'n leven, de Col de Peyresourde, in de afdaling loopt er een beek parallel aan de weg.
Ik had de indruk dat die beek omhoog stroomde, heel vervreemdend.
M'n fiets was een Batavus Tour de l'Europe, m'n eerste racefiets.

Later leerde ik beter dalen, het ging zelfs erg goed. Ik durfde m'n fiets behoorlijk plat te leggen in de haarspeldbochten.
Wat een sensatie! Alsof je in de achtbaan zat.
Dat feestje kwam een paar jaar later tot een abrupt einde in de afdaling van l'Alpe d'Huez. In bocht 13 nota bene ging ik onderuit.
Onderuit is een groot woord. Het is een bocht naar rechts en ineens was m'n fiets weg.
Dat was geen vallen, nee hij was er niet meer, grip verloren, weg.
Het leverde een bebloed hoofd en een kapotte bril op.

Nadien heb ik me nooit meer zo naar beneden laten vallen in afdalingen.
En vandaag de dag doe ik het rustig aan, geen risico, alleen op overzichtelijke stukken laat ik de fiets nog een beetje gaan.
Col d Aubisque.jpg
Topic naar mijn hart!

Als ik een volwaardig toetsenbord in de buurt heb zal ik eens wat verhalen posten.
Geweldig topic!

Mijn beste herinnering is de laatste afdaling van mijn eerste deel van de 100 cols tocht. Ik ben op de Mont Ventoux gestopt met de route en weer terug afgedaald naar Bedoin. Ik had mijn tentje op de camping laten staan, dus van het remparachuteeffect door mijn achtertassen had ik deze afdaling geen last. Na alle afdalingen in de Pyreneeën etc. had ik het dalen in de vingers.

In de afdaling naar Chalet Reynard liep ik langzaam in op een hele snelle daler op een hele snelle carbon fiets. We moesten beide voorbij aardig wat auto's en een beladen autoambulance. Daarvoor was de weg vrij :lol: . In het bos ging het soms rond de 100 km/u. Omdat hij een stukje voor mij reed kon ik goed de snelheid inschatten. Toen we weer beneden tussen de druiven reden keek hij verbaasd dat ik er nog was met mijn lompe fiets en tractorbanden.

Het jaar erop heb ik de Mont Ventoux opnieuw gedaan en de route voortgezet. In die afdaling was veel verkeer. Daarna nog prachtige afdalingen gehad in de Alpen etc. maar nooit meer die snelheid behaald vanwege de bagage achterop. Wel regelmatig stinkende remschijven en blokjes gehad.

Een andere bijzondere afdaling was in de schemering van de Puy Marie, waarbij het uiteindelijk donker werd en ik eindigde in een soort hostel met religieuzen die de hele dag op de berg hadden zitten mediteren. Er was geen camping te bekennen. Die afdaling met weinig licht was echt spectaculair.

Nadat ik de tocht volledig had afgerond realiseerde ik mij dat ik zo'n 1500 kilometer gedaald heb. En dat ik mij erg safe heb gevoeld op de 55 mm almotion banden en de grote remschijven bij regen, kou, hitte, poep en modder etc. Nooit een zwiepend frame gehad en maar een paar keer te hard een bocht in gegaan.
Een paar jaar geleden op mijn destijds nog niet heel erg verbouwde Batavus Randonneur GL met de originele wielen.

Ik reed rond Lago Maggiore een leuk uitziende pas op en kwam er al snel achter dat 32 voor en 32 achter een niet voldoende laag verzet was voor deze klim, de Alpe di Neggia. Ik ben uiteindelijk boven gekomen, maar aangezien ik slechts een paar uurtjes wilde fietsen en niet nog 100+ km wilde doen die nodig waren om weer terug te komen door de pas te volgen ben ik na de top omgekeerd.

Vlak bij de top heeft de weg een stijg- en daalpercentage van ruim 14% dus ik reed na 3-4 bochten al ruim 50km/u... totdat ik een gat in de weg raakte en trillend en schokkend tot stilstand kwam. Die originele Weinmann concave velgen zijn behoorlijk sterk, maar daar zat zo'n enorme slag in met een paar gebroken spaken dat ik het achterspatbord volledig moest verwijderen om uberhaupt de fiets weer in beweging te krijgen. De rem blokkeerde het wiel, en ik had destijds niet het juiste gereedschap om de velg af te stellen en zo de slag minder te maken.

Achterrem dus los gekoppeld en om nog een beetje veilig beneden te komen wilde ik de voorrem iets steviger afstellen. Dus ik maak het boutje los van de klassieke Weinmann cantilevers en breek prompt de grote moer die de remblokjeshouder afstelt volledig in tweeën.

Dus nu heb ik geen voorrem meer, een achterwiel die zo sterk aanloopt dat ik er eigenlijk weinig mee kan, maar 20km afdalen en dan nog 10km lopen is niet heel handig om lopend te doen.

Ik rijd dus maar voorzichtig en continu remmend de berg af, regelmatig stoppend om mijn velgen af te laten koelen en kom onderaan de pas gelukkig bij een klein Zwitsers zaakje die het achterwiel repareerde en een goedkope velgrem er op zette voor Zwitserse prijzen. Ik geloof dat ik zelfs ergens een filmpje heb van de afdaling en het gat in de weg, maar foto's staan in elk geval hier: Batavus Randonneur GL

Ondertussen heb ik er nieuwe remmen en wielen op zitten en draag ik meestal wat beter gereedschap bij me:
Afbeelding
Kort maar krachtig: Eerste keer fietsen mee naar het buitenland. Luxemburg en Ardennen. Batavus stadsfiets met roller brakes. Na een paar afdalingen plotseling geen remmen meer, en met ongeveer 50 per uur naderde ik een voorrangsweg... met moeite de bocht gehouden en gelukkig geen verkeer op de weg. Daarna hebben we vakantiefietsen gekocht. Wijze les.
De afdaling die ik nooit zal vergeten was in Vietnam. Ik kwam uit het Pū Luang natuurgebied en tijdens de afdaling stak er een slang van 2 meter lang de weg over. Er viel niets te remmen of te ontwijken. Ben nog steeds heel blij dat het beest niet tussen mijn spaken is gekomen. Ik ben zelden zo geschrokken en het beest zal er wel een pijnlijke rug aan hebben overgehouden......
Stelvio een jaar of 5 geleden denk ik. Op zich is het een prachtige klim om te doen - als al die motoren, oude stink auto’s er niet waren, maar goed ik dwaal af. We staan in Glurns op de camping , prachtig plekje aan fietspad waar dagelijks heelveel fietsers richting rome of venetie voorbij komen. Ik ga rondje Stelvio doen. Het is bewolkt maar droog en ga lekker via Prato omhoog. Halverwege komt de Lotto ploeg 1 voor 1 voorbij ze zijn op trainingskamp . Als de volgauto voorbij steek ik mijn duim omhoog en de mannen in de wagen doen het ook, samen met bidon in hun hand. Ik rij rustig verder en zie ondertussen dat de wolken wel erg donker worden, ik moet nog 4 km en het begint te druppen. Tja we zijn er bijna, omdraaien is not done. Doorklimmen, druppels wordt regen en als ik boven kom ben ik drijfnat. Geen regenjas bij me , dom dom. En onder afdakje schuil ik even. In het raam zie ik met een glimlach een Lotto bidon staan. Die is voor mij denk ik.

Via de Zwitserse kant daal ik langzaam af, de afdaling was toen nog niet verhard en het is 4 graden boven, regen, mijn handen zijn ijskoud en ik kan de remmen niet meer ingeknepen houden, waanzin, elke bocht moet ik stoppen om mijn handen iets warmer zien te krijgen. Volgens mij de eerste keer dat ik langer over afdaling dan over een klim gedaan hebt. Eindelijk kom ik beneden en moet nog aardig stukje naar de camping. Rillend op mijn fiets, ijskoud kom ik op de camping aan . Zal het in elk geval nooit meer vergeten de bidon heb ik nog altijd.
Zeker in de bergen altijd voorbereid zijn op slechter weer. Natte en door de wind koude handen zijn een ramp als je moet remmen, dan maakt het niet zoveel uit of het 4 of 20 graden is, de rijwind zorgt er wel voor dat het tot onder het vriespunt daalt (de gevoelstemperatuur dan)
2018. Met de trike in de Pyreneeën. Ritje naar de katharenburchten Peyrepertuse en Quéribus.
De trike is uitgerust met gekoppelde hydraulische trommelremmen. Na het bezoek aan Peyrepertuse vat ik de afdaling met een gemiddelde hellingsgraad van 10% aan. De hele afdaling zit vol haarspeldbochten. Sommige zijn behoorlijk kort. Dat weet ik, want een uurtje ervoor ben ik langs diezelfde weg omhoog gekomen.
De trike weegt behoorlijk wat en in de afdaling helpt dat wel: na elke scherpe bocht versnelt de fiets vanzelf en omdat het redelijk druk is, wordt flink geremd.
Na enkele bochten, in een iets langer recht stuk, heb ik plots de remhendel in mijn hand :shock: De fiets versnelt alsof iemand er een flinke duw aan geeft. Gelukkig zit links een remhendel voor de parkeerrem op het achterwiel. Daarmee kan ik enkel het versnellen stoppen, maar niet vertragen. Behoorlijk risico, maar ik plant mijn voeten tegen de grond (op een trike zit een dwarse buis waar de voorwielen op gemonteerd zijn en daar wil je niet met je benen onder terechtkomen). Zo kan ik langzaam vertragen en uitwijken naar een grindstrook rechts.
De bout en contramoer van de remhendel zijn verdwenen. Gelukkig blijken de bouten van de drinkbushouder dezelfde diameter te hebben en zo'n houder is minder noodzakelijk dan remmen.