di 15 mei, 2018 23:03
Met veel plezier lees ik het draadje 'Dagindeling fietskamperen'. De doorsnee fietsvakantiedag is qua indeling erg herkenbaar.
Maar je hebt ongetwijfeld ook een specifieke fietsvakantiedag die je om bepaalde redenen meteen te binnen schiet omdat hij bijzonder, dierbaar, fantastisch of ellendig was. Hoe zag die dag eruit?
Zelf heb ik nog maar een paar fietsreisjes gemaakt, dus erg spectaculair is het bij mij niet. Dat geef ik meteen toe. Een dag die me echter wel zal bijblijven is de dag waarop ik voor het eerst fietsvakantievierend de grens over ging. In mijn geval Duitsland in. Dat eerste paadje wat net in Duitsland moest liggen - een grensbord stond er niet - veranderde ineens het gevoel. Toen was ik pas echt aan het fietsen. Alle andere fietsers, tot en met de snelste wielrenners, waren op dat moment voor mij amateurs die maar een tochtje maakten. Ik daarentegen was op reis, en da's heel wat anders!
Het was een dag waarop er hitterecords werden verbroken en ik kwam er al snel achter dat een halve liter water dan gewoon in drie slokken naar binnen kan glijden en je nooit te veel drinken bij je kunt hebben.
Toch, ergens onderweg langs de Rur voelde ik me ineens niet helemaal oké. Ik vermoedde dat het met de hitte te maken had. Je spant je toch in en er was nauwelijks schaduw op de route. In een stukje bos heb ik drie kwartier gepauzeerd om af te koelen. Langzaam verdween het onprettige gevoel. Bij vertrek nog water uit de rivier over m'n shirt en m'n pet gegooid en rustig verder gegaan. Oké, ik ben dus niet onkwetsbaar. Dat weten we dan ook weer.
Een beschonken figuur die z'n herdershond niet helemaal onder controle had toen hij langs m'n bankje liep, joeg me bij een volgende pauze nog even de stuipen op het lijf. Honden en fietsers, niet altijd een goede combinatie. Je leert een hoop op zo'n dag.
Op de camping in Echtz aangekomen bleek die overdag als recreatieplas te fungeren en nog stampvol badgasten te zitten. Rustig in de schaduw blijven wachten op een plekje dat me alvast een mooi kampeerplaatsje leek. Langzaamaan druppelden na verloop van tijd de badgasten weg.
Een andere vakantiefietser arriveerde zo bevangen door de hitte dat het campingpersoneel er een arts bijhaalde. Hij moest koel en rustig blijven, genoeg drinken, mocht de volgende dag nog niet verder en als hij zich de volgende ochtend niet aanmerkelijk beter zou voelen, was dit meteen het eindpunt van zijn fietsvakantie. Hmm, zelf toch net op tijd gepauzeerd dus...
Bij het uitpakken van mijn spullen kwam er een gasblikje uit mijn tas waarvan de eens holle bodem helemaal bol was gaan staan. Had ik al gezegd dat het die dag erg warm was? Hopende dat het gasblikje en ik niet tezamen zouden ontploffen heb ik die maar naar een vuilnisbak ver van mijn tent (en alle andere tenten) gebracht.
Een frisse douche, dat zou lekker zijn. Maar als een toiletgebouw al een hele zomerdag door honderden badgasten is gebruikt, dan oogt het daar in elk geval niet fris. Eén minuut douchen dan maar, met de blik op oneindig en wegwezen uit dat ranzige hok!
Maar wat voelde het, bij de schnitzel en de halve liter(s) bier op het terras, als het begin van een fantastisch avontuur! En dan was de reis nog maar net begonnen. Die eerste échte (want op buitenlands grondgebied) reisdag is misschien niet spectaculair, maar voor mij toch echt bijzonder.
Maar je hebt ongetwijfeld ook een specifieke fietsvakantiedag die je om bepaalde redenen meteen te binnen schiet omdat hij bijzonder, dierbaar, fantastisch of ellendig was. Hoe zag die dag eruit?
Zelf heb ik nog maar een paar fietsreisjes gemaakt, dus erg spectaculair is het bij mij niet. Dat geef ik meteen toe. Een dag die me echter wel zal bijblijven is de dag waarop ik voor het eerst fietsvakantievierend de grens over ging. In mijn geval Duitsland in. Dat eerste paadje wat net in Duitsland moest liggen - een grensbord stond er niet - veranderde ineens het gevoel. Toen was ik pas echt aan het fietsen. Alle andere fietsers, tot en met de snelste wielrenners, waren op dat moment voor mij amateurs die maar een tochtje maakten. Ik daarentegen was op reis, en da's heel wat anders!
Het was een dag waarop er hitterecords werden verbroken en ik kwam er al snel achter dat een halve liter water dan gewoon in drie slokken naar binnen kan glijden en je nooit te veel drinken bij je kunt hebben.
Toch, ergens onderweg langs de Rur voelde ik me ineens niet helemaal oké. Ik vermoedde dat het met de hitte te maken had. Je spant je toch in en er was nauwelijks schaduw op de route. In een stukje bos heb ik drie kwartier gepauzeerd om af te koelen. Langzaam verdween het onprettige gevoel. Bij vertrek nog water uit de rivier over m'n shirt en m'n pet gegooid en rustig verder gegaan. Oké, ik ben dus niet onkwetsbaar. Dat weten we dan ook weer.
Een beschonken figuur die z'n herdershond niet helemaal onder controle had toen hij langs m'n bankje liep, joeg me bij een volgende pauze nog even de stuipen op het lijf. Honden en fietsers, niet altijd een goede combinatie. Je leert een hoop op zo'n dag.
Op de camping in Echtz aangekomen bleek die overdag als recreatieplas te fungeren en nog stampvol badgasten te zitten. Rustig in de schaduw blijven wachten op een plekje dat me alvast een mooi kampeerplaatsje leek. Langzaamaan druppelden na verloop van tijd de badgasten weg.
Een andere vakantiefietser arriveerde zo bevangen door de hitte dat het campingpersoneel er een arts bijhaalde. Hij moest koel en rustig blijven, genoeg drinken, mocht de volgende dag nog niet verder en als hij zich de volgende ochtend niet aanmerkelijk beter zou voelen, was dit meteen het eindpunt van zijn fietsvakantie. Hmm, zelf toch net op tijd gepauzeerd dus...
Bij het uitpakken van mijn spullen kwam er een gasblikje uit mijn tas waarvan de eens holle bodem helemaal bol was gaan staan. Had ik al gezegd dat het die dag erg warm was? Hopende dat het gasblikje en ik niet tezamen zouden ontploffen heb ik die maar naar een vuilnisbak ver van mijn tent (en alle andere tenten) gebracht.
Een frisse douche, dat zou lekker zijn. Maar als een toiletgebouw al een hele zomerdag door honderden badgasten is gebruikt, dan oogt het daar in elk geval niet fris. Eén minuut douchen dan maar, met de blik op oneindig en wegwezen uit dat ranzige hok!
Maar wat voelde het, bij de schnitzel en de halve liter(s) bier op het terras, als het begin van een fantastisch avontuur! En dan was de reis nog maar net begonnen. Die eerste échte (want op buitenlands grondgebied) reisdag is misschien niet spectaculair, maar voor mij toch echt bijzonder.
Bij mij is het eerder een verzameling van dagen, die er bovendien voor zorgen dat ik toch ook elke keer weer terug grijp naar de fiets 
In Chronologische volgorde:
