zo 25 okt, 2009 11:51
Ilja Leonard Pfeijffer en Gelya Bogatischcheva
De filosofie van de heuvel, op de fiets naar Rome
Uitgeverij de Arbeiderspers
ISBN 978 90 295 6768 8
Dit is geen reisboek. Dit is literatuur. Kunst. En pure poëzie. Het is ontegenzeggelijk een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Ik durf haast te zeggen dat het een van de mooiste boeken is die ik zal lezen. Het heeft mijn kijken op fietsen, reizen, de weg, het doel en het leven veranderd.
Ilja Leonard Pfeijffer is eigenlijk een dichter. En in alles de tegenpool van mijzelf. Hij staat op de voorplaat met een buikje. Zo zul je mij nooit zien. Ik zal ook nooit om 15:45 vertrekken voor een fietstocht naar Rome. Ongepland. Slechts een rugzakje en een kaart van Frankrijk mee. Ze weten eerst al niet waar ze heen moeten. Brrr, niets voor mij.
Het boek zou mij moeten vervullen met afschuw. Als een kookboek met alleen maar vieze recepten. Maar het spreekt me aan als culinaire hoogstandjes. Ook ik wil nu een keer op de parkeerplaats naast mijn fiets moeten slapen. Genieten van het moment. En niet balen van mijn slechte planning. Maar ik ben jaloers op het gemak waarmee ze door het leven gaan. Dat kan ik niet. Althans dat denk ik. Maar misschien heeft hij gelijk als hij schrijft:
Wie van tevoren iets plant of voorbereidingen treft, is zich alleen maar zorgen aan het maken om dingen waaraan niemand iets kan veranderen. En voor je het weet, krijg je verwachtingen en dan is alles bij voorbaat al verpest…
Hij rijdt op een tweede hands Batavus racefiets. Voor 75 euro bij de Turk om de hoek gekocht en waar hij gaandeweg een liefdesrelatie mee opbouwt. Zijn vriendin Gelya Bogatischcheva, een Russische, is fotografe. Het boek is dan ook bezaaid met prachtige foto’s. Meeste zwart-wit, maar ook wat in kleur. Maar helaas geen kaartjes. Die mis ik wel een beetje.
Het boek gaat niet over stadjes en wat er te zien is. Geen stijgingspercentages en hoogtemeters. Het gaat over gevoelens die het landschap en de weg geven. Gevoelens die de mensen en de omgeving oproepen. Dit alles wordt in kunstige bewoordingen beschreven:
Wij denken dat een weg ertoe dient om een bestemming te bereiken. Maar dat is veel te simplistisch gedacht van ons. Natuurlijk is er een bestemming. Anders zouden we nooit vertrekken. Maar het gaat er niet om die bestemming te bereiken. Het gaat om het gaan. De weg is geen middel tot een doel, De weg zelf is het doel. De bestemming leidt alleen maar af van de weg. Je kunt alleen maar leren en genieten van de weg als je in staat bent de bestemming te vergeten.
Het boek bevat honderden van deze uitspraken. Pure filosofie. Voor mij is het boek de Zen van het fietsen en heeft me geleerd dat er ook een andere kant aan de (planning) medaille zit. Bij het fietsen en ook in het leven. Dat het, hoe dan ook, altijd wel goed komt. Ook als je niet plant. Ook als je geen kaart bij je hebt. En ook als je Batavus je in de steek laat.
Na 41 dagen en 2600 km later komen ze in Rome aan. Ze hebben Italië gehaald. Niet zonder tegenslagen. Niet zonder allerlei gebeurtenissen die ik ‘weggepland’ zou hebben. Maar ook met ervaringen die je niet kunt plannen. Sterker nog, die je niet zou moeten willen plannen omdat ze onplanbaar zijn. Overigens zijn ze niet meer vertrokken uit Italië. Eigenlijk was dat hun doel toen ze uit Nederland vertrokken. Alleen wisten ze dat nog niet. Toen.
De filosofie van de heuvel, op de fiets naar Rome
Uitgeverij de Arbeiderspers
ISBN 978 90 295 6768 8
Dit is geen reisboek. Dit is literatuur. Kunst. En pure poëzie. Het is ontegenzeggelijk een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Ik durf haast te zeggen dat het een van de mooiste boeken is die ik zal lezen. Het heeft mijn kijken op fietsen, reizen, de weg, het doel en het leven veranderd.
Ilja Leonard Pfeijffer is eigenlijk een dichter. En in alles de tegenpool van mijzelf. Hij staat op de voorplaat met een buikje. Zo zul je mij nooit zien. Ik zal ook nooit om 15:45 vertrekken voor een fietstocht naar Rome. Ongepland. Slechts een rugzakje en een kaart van Frankrijk mee. Ze weten eerst al niet waar ze heen moeten. Brrr, niets voor mij.
Het boek zou mij moeten vervullen met afschuw. Als een kookboek met alleen maar vieze recepten. Maar het spreekt me aan als culinaire hoogstandjes. Ook ik wil nu een keer op de parkeerplaats naast mijn fiets moeten slapen. Genieten van het moment. En niet balen van mijn slechte planning. Maar ik ben jaloers op het gemak waarmee ze door het leven gaan. Dat kan ik niet. Althans dat denk ik. Maar misschien heeft hij gelijk als hij schrijft:
Wie van tevoren iets plant of voorbereidingen treft, is zich alleen maar zorgen aan het maken om dingen waaraan niemand iets kan veranderen. En voor je het weet, krijg je verwachtingen en dan is alles bij voorbaat al verpest…
Hij rijdt op een tweede hands Batavus racefiets. Voor 75 euro bij de Turk om de hoek gekocht en waar hij gaandeweg een liefdesrelatie mee opbouwt. Zijn vriendin Gelya Bogatischcheva, een Russische, is fotografe. Het boek is dan ook bezaaid met prachtige foto’s. Meeste zwart-wit, maar ook wat in kleur. Maar helaas geen kaartjes. Die mis ik wel een beetje.
Het boek gaat niet over stadjes en wat er te zien is. Geen stijgingspercentages en hoogtemeters. Het gaat over gevoelens die het landschap en de weg geven. Gevoelens die de mensen en de omgeving oproepen. Dit alles wordt in kunstige bewoordingen beschreven:
Wij denken dat een weg ertoe dient om een bestemming te bereiken. Maar dat is veel te simplistisch gedacht van ons. Natuurlijk is er een bestemming. Anders zouden we nooit vertrekken. Maar het gaat er niet om die bestemming te bereiken. Het gaat om het gaan. De weg is geen middel tot een doel, De weg zelf is het doel. De bestemming leidt alleen maar af van de weg. Je kunt alleen maar leren en genieten van de weg als je in staat bent de bestemming te vergeten.
Het boek bevat honderden van deze uitspraken. Pure filosofie. Voor mij is het boek de Zen van het fietsen en heeft me geleerd dat er ook een andere kant aan de (planning) medaille zit. Bij het fietsen en ook in het leven. Dat het, hoe dan ook, altijd wel goed komt. Ook als je niet plant. Ook als je geen kaart bij je hebt. En ook als je Batavus je in de steek laat.
Na 41 dagen en 2600 km later komen ze in Rome aan. Ze hebben Italië gehaald. Niet zonder tegenslagen. Niet zonder allerlei gebeurtenissen die ik ‘weggepland’ zou hebben. Maar ook met ervaringen die je niet kunt plannen. Sterker nog, die je niet zou moeten willen plannen omdat ze onplanbaar zijn. Overigens zijn ze niet meer vertrokken uit Italië. Eigenlijk was dat hun doel toen ze uit Nederland vertrokken. Alleen wisten ze dat nog niet. Toen.
