Oezbekistan en Tajikistan.

[johntelleman]

Hallo allemaal

We zitten nu in Tashkent in een vrij mooi hotel. Het is lekker weer en de mensen zijn heel aardig. We hebben een middag in de stad al heel wat mannen en vrouwen op de foto gezet. Wel even wennen zo de eerste dagen. We kwamen nogal moe aan, omdat we de hele nacht in een boeing 737 (vrij klein vliegtuig) hadden gezeten. Bij aankomst op de luchthaven moesten we anderhalf uur wachten op onze bagage.

Geld en travellercheques dien je op te geven bij de douane, want anders kan je geen geld opnemen of wisselen. Als je in een hotel slaapt moet je de kassabon bewaren, anders krijg je problemen met het verlaten van het land. Zo zie je maar weer er zijn weer veel andere formaliteiten waar we mee te maken krijgen.

We hebben voor morgen (maandag 25 september) een binnenlandse vlucht geboekt met Uzbekistan airways naar Khiva. Khiva ligt in het noordwesten van Oezbekistan en is een eiland in de woestijnen van Centraal Azie. Khiva is een ommuurde stad uit de vroegere tijd van de zijderoute. Hier kwamen alle karavanen met kamelen en spullen langs. We hopen hier een kleine week rond te fietsen en allerlei forten en verlaten woestijnsteden te bekijken.

Straks gaan we de moderne stad Tashkent nog in. De stad heeft brede boulevards en er rijden vele auto's rond. De meest voorkomende auto's zijn lada's en daewoo. De stad is een mengeling van culturen. Op de ene hoek zit een traditioneel geklede man en op de andere hoek lopen er dames in kort geklede rokjes en geblondeerde haren rond. Ook lopen er veel Koreanen in de stad.

De ramadan is begonnen en in deze stad is er bijna niets van te merken. We kregen gisteren op de bazaar de officiele ramadan kalender uitgereikt. Vrouwen en mannen met gouden tanden lachen ons toe. Mannen roepen Ajax als ze horen dat we uit Amsterdam komen. Het nieuws over 2 hollanders in de bazaar verspreid zich snel, want aan de andere kant van de bazaar roepen ze Ruud van Nistelrooy. En ook dit keer hebben wij ons niet verdiept in het Oezbeekse elftal dus kunnen we niet veel meer zeggen dan Salaam Aleikum.

Groetjes
Gudy en John

[johntelleman]

Hallo allemaal.

Gisteren hebben we een binnenlandse vlucht van Tashkent naar Khiva gemaakt.
We vlogen met een Tupolev 154, een bijzondere ervaring. Zo zitten er geen bagagebakken boven je hoofd maar rekken, net als in de bus. Het zal een mooi rommeltje geven in een luchtzak. We kregen plaatsen aangewezen in het vliegtuig, maar iedereen gaat gewoon maar ergens zitten. De voorstoelen kon je helemaal opklappen.

Op de luchthaven van Tashkent taxiede het vliegtuig langs een soort vliegtuigkerkhof. Tientallen grote kisten stonden in rijen van vijf met doeken over de cockpit en de moteren verwijderd. Tijdens de landing zagen we tientallen tweedekkers staan, waarschijnlijk sproeivliegtuigen voor de katoenvelden.

Op de luchthaven van Urgench (Khiva) stonden een aantal mannen en vrouwen om ons heen terwijl we de fietsen in elkaar zetten. Iedereen houdt gepaste afstand en het sfeertje bevalt ons goed. De weg naar Khiva viel weinig te beleven. Een lange rechte weg door de katoenvelden. De weg is tweebaans en tussen Urgench en Khiva rijden trolleybussen. (40km) Onderweg drinken we cola. Wat ons opvalt is dat veel mensen gewoon eten en drinken overdag tijdens ramadan. Om half 11 in de ochtend wordt er zelfs sterke drank geschonken voor de lokale mannen. Er lopen ook veel vrouwen op straat modern en ook traditioneel gekleed. De meeste winkels worden gerund door vrouwen, die je dan met een mond vol gouden tanden toelachen.

Khiva is een sprookje uit 1001 nacht. Het is een ommuurde stad. De stad ligt helemaal in het westen van Oezbekistan tegen de grens van Turkmenistan. Het is omgeven door woestijnen. Vooral in de avond is Khiva indrukwekkend. De smalle straten en lemen gebouwen zijn prachtig leeg en verlicht. Ook de mooie gebouwen en minaretten glanzen in het avondlicht. Het is prachtig. Overdag is het een soort zaanse schans. Je kan op de foto in traditionele kleding met een plastic tijger erbij. Het aantal toeristen valt mee. Het is namelijk geen hoogseizoen.

Khiva was berucht om zijn gerecht systeem. In heel Centraal Azie zal het vroeger geen pretje zijn geweest als gevangene. Een misdadiger werd vastgebonden aan armen en benen terwijl een beul zijn ogen uitstak. Het mes werd aan zijn baard afgeveegd om de vogende gevangene te bewerken. Als alle gevangenen waren leeggelepeld werden ze van hun boeien ontdaan en liepen ze als botsautootjes tegen elkaar.

Woensdag gaan we voor drie dagen fietsen langs een aantal verlaten woestijnsteden uit de antieke tijd. We gaan dan fietsen over het platteland. Het zal dan afgelopen zijn met de shrek koekjes (animatiefilmheld) en ander luxe eten, die je hier kan vinden in de stad.

Veel groetjes
Gudy en John

[renaw]

Hé John & Gudy,

Ik heb het even uitgeprint, zodat ik het vanavond lekker rustig kan lezen.
Is ook weer eens wat anders dan op het werk... hahahaha

Heel veel plezier!!!

Groet, Rena

[johntelleman]

Hallo allemaal

We hebben een aantal dagen gefietst in het gebied Karakal Pakstan.
Dat heeft niet met het land Pakistan te maken, het betekend dat de mensen die hier wonen zwarte hoeden dragen! In dit gebied wonen Kazakken, mensen met platte neus en spleetogen. We hebben hier een paar verlaten steden bekeken, eigenlijk niet veel meer dan enorme bergen leem. Een gebouw had gelukkig nog de vorm van een kasteel zodat het nog ergens op leek.

De mensen zijn gastvrij. We worden regelmatig uitgenodigd om ergens thee te drinken. Er staat dan ook heel vaak soep klaar. Gelukkig zonder geitenogen en andere onduidelijke vleselijke dingen. Brood wordt gebakken in een tandoori. Dit is een lemen oven die buiten staat. Het is een mooi tafereel hoe dat gebeurt. Vandaag stonden we te kijken en we kregen natuurlijk meteen een brood mee. In Karakal Pakstan zijn de mensen wel armer als in de rest van het land. Je vind hier geen theehuizen zoals in andere provincies en weinig winkels. Het water is zelfs als het gefilterd is heel erg zout en vies. Het was dus tijd om weer terug te gaan naar de bewoonde wereld.

De provincie Karakal Pakstan grenst aan de Aral zee, wat een van de grootste milieurampen op aarde is. Door het aftappen van de rivieren die deze binnenzee voeden, is het meer gekrompen tot bijna niets. De havens liggen op 100km afstand van het meer in de woestijn te roesten. Veel mensen lijden aan huidziekten en hebben problemen met de ogen. Het gebied staat ook stijf van de pesticiden.

We hebben een avond bij de Safaryul en haar familie geslapen. Ze wonen in een groot huis en hebben een eigen stuk land waar ze groenten verbouwen. We hebben hier heerlijk gegeten en geslapen alleen het communciceren was erg lastig want de vrouw sprak alleen russisch en uzbeeks. Het was dus communiceren met foto's en handen en voeten en heel veel geduld. De nacht erna sliepen we in de tent bij een oude opgraving. We zagen de zon onder gaan in het dorre steppelandschap van Oezbekistan. Na zonsondergang koelde de temperatuur af naar 4 graden celcius.

Een avond later slapen we in een luxe hotel met 4 sterren. Morgen gaan we per bus naar Buchara een stad aan de zijderoute. Hier blijven we een paar dagen en dan gaan we weer fietsen.

Veel groeten
Gudy en John

[johntelleman]

Hallo allemaal



De grens van Uzbekistan en Tadjikistan zijn we over. Dit ging binnen het uur. Tadjikistan is behoort tot een van de armste landen van de wereld. Het is ook over met de vele theehuizen. Kinderen zie je hard werken op het land. Je ziet vele ezels bereden worden door kinderen met spullen wat van het land komt. Het klimaat is droog. Langzaam fietsen we de bergen in en het dal wordt steeds smaller. Er zijn weinig overnachtingsplaatsen hier in dit land.



Kennis van bepaalde woorden in tadjieks zoals hotel en brood en thee en eten etc. is wel handig. De mensen zijn heel gastvrij. We hebben in Penjikent net over de grens in een sovjethotel geslapen. Kamperen had een betere optie geweest. In de aankomsthal van het hotel hingen nog allemaal oorkondes uit de tijd van voor de muur. Het embleem van Lenin staat erop. Tadjikistan is het enige land wat nog beelden heeft van Lenin. Voor de rest is dat in de voormalige USSR erg zeldzaam. Wat ook zeldzaam is, is westerse produkten. De winkeltjes hebben een schaarse sortering. Thee kun je beter drinken dan frisdrank. De frisdrank staat stijf van de zoetstoffen en heeft een hele bittere nasmaak. Verse groenten kan je kopen op de bazaar.



De nacht erna sliepen we bij een moedertje zonder tanden en haar twee dochters op het land in de tent. Zodra de tent stond kwam ze met allemaal eten aan. Uiteindelijk zaten we bij hun in huis te eten. De enige luxe die de mensen hebben in de lemen huisjes is een nis vol met dekens. Maar alle mensen dragen je een warm hart toe. De bergen zijn schitterend.



De vrouwen gaan gekleed in kleurige jurken en veel dragen een hoofddoek ter bescherming van hun haar. De wegen zijn namelijk stoffig. Soms zie je hun haar wel. Ze dragen een staart of vele vlechten met kwasten erin geknoopt. Het haar lijkt dan nog langer en het ziet er mooi uit. Mannen gaan gekleed in lange jassen en dragen een traditioneel hoofddeksel. Een zwart vierkant petje met witte boorduursels erop.



Het dorpje Ayni, waar we nu zijn ligt op 1400 meter hoogte en de weg er naar toe hobbelde behoorlijk, elke keer was het 100 meter klimmen en 100 meter dalen. De rivier over gaat over een hangbrug. Af en toe rijd er verkeer langs. Meestal is het een krakkemikkerige oude sovjetbus helemaal volgepropt met mensen. Het is dan behoorlijk stofhappen. Het landschap is erg ruig en het leven is hier hard. Hier in Ayni was een hotel maar dat was niets. Vandaar uit kwamen we uit bij een Duitse ontwikkeliingshulporganisatie die ook een mechmanchoda (hotel) heeft. We hebben hier eindelijk kunnen douchen en onze kleren kunnen wassen.



We gaan op weg naar het Iskander Kul meer, wat op 2200 meter hoogte ligt. Hier hopen we een dag extra te blijven. Daarna gaan we via de Anzob pas ongeveer 3360 meter hoog naar Dushambe, de hoofdstad van Tadjikistan. Hier hopen we weer contact te hebben met het thuisfront. Ook onze volgende douche zal hier pas zijn. We verwachten daar over 5 dagen te zijn.



Heel veel groeten

Gudy en John

[renaw]

Hé John en Gudy,

Dat klinkt als een mooi avontuur!!

Wat is er lekkerder dan rondfietsen in je eigen zweet... even ruiken... ach, dat shirtje kan nog wel een dagje mee en deze vervolgens nog de hele week aan hebben... hahaha

Des te lekkerder is die douche op het eind... toch?!

Geniet tevens ook voor de achterblijvers... IK!!!

En ik kijk nu al uit naar de film...

Groet, Rena

[Jonny Wolfs]

Hallo John & Gudy.

Wat een toffe Story !!.
Dat bracht me na een dag werken mijn verbeelding weer flink op dreef .
Bedankt !.
Er komen toch nog wel meer van die geweldig verhalen, of niet ?!.


Het beste en nog heel veel plezier toegewenst !!.




RESPECT !!.

[fietsjunks]

Hoi John en Gudy!

Super om jullie avonturen te lezen! Ik krijg al kippevel bij een westers vliegtuig... laat staan bij zo'n krakkemikkig ding!

Verder heel leuk om jullie verhalen te lezen hoor, ben benieuwd naar de foto's die erbij horen!

Nog veel plezier en geniet er van!

Elmar & Ellen

[whisky]

Hoi John en Gudy!

Leuk om jullie verhalen te lezen. Avontuur puur. Volgend jaar fiets ik daar ook en ik heb er nu al zin in
Waar regelen jullie het OVIR papiertje voor de Pamir? In Dushanbe? Of komen jullie daar niet?

Fiets de Wereld,
Whisky

[johntelleman]

Hallo Whisky,

We gaan niet naar de Pamir highway. Dus ook geen permit regelen.
Ik meen dat die gewoon in Dushanbe valt te regelen.

Voor de Pamir wordt het te laat, dus te koud. Op de passen in de Fanbergen hebben we al een sneeuwstormpje mogen genieten.

Groeten, John.

[johntelleman]

Hallo allemaal



Een kleine week geleden zijn we van Ayni (1400 m) naar Iskander Kul (2400 m)gefietst. Tegen zonsondergang kwamen we daar aan. In de bergen was de zonsondergang schitterend. Het leek wel alsof we het hellevuur tegemoet fietsten.

Het meer is omgeven door hoge bergen met sneeuw. Het water van het meer is azuurblauw en de rotsen zijn steenrood en de bomen hebben herfstkleuren. Het is een prachtig contrast. We blijven daarom hier een dag langer. We slapen in een Turbaza een jeugdkamp uit de russische tijd. Hier is geen kraanwater. Stromend water vind je in de rivier. Het was goed dat we zelf proviand hadden meegenomen, want een restaurant zoals in Oostenrijk vind je hier niet. Warme apfelstrudel hebben we vervangen door warme appels met rozijnen en rijst. Deze appels krijgen we onderweg aangeboden door de plaatselijke bewoners van de dorpen. Het beste is natuurlijk om die zo snel mogelijk op te eten, want 3 kilo appels meezeulen op de fiets is niet zo handig.

We vertrokken vroeg uit Iskander kul om naar Anzob te fietsen. De Turbaza hond, zo groot als een wolf rende wel 10 kilometer met ons mee. De meeste honden hebben hier een gecoupeerde staart en oren. In de dorpen voor Anzob hebben de mensen het arm. De huizen zijn van grove stenen en op het dak liggen grote stapels brandhout. Overdag zie je mannen en vrouwen hout verzamelen voor de winter. De allerarmsten tillen het op hun rug en anders wordt het per ezel vervoerd. De koeienpoep wordt niet verspild, het wordt gedroogd en in een tandir (kleioven) gebruikt om brood te bakken. In het dorpje rabat wordt op straat een schaap geslacht. Mannen, vrouwen en kinderen helpen het beest te ontleden. Even verderop zie je tegen een steile rotswand een kudde schapen en geiten lopen. De herder loopt net zo makkelijk als de dieren zelf. Bij de rivier, zo'n vijftig meter lager drinken de dieren. In Anzob gaan we boodschappen halen bij de plaatselijke kruidenier. Deze man verkoopt ook meteen benzine voor onze brander. Er is in zo'n dorp nog best veel aan eten te koop. Doperwten uit blik, vis, chocola, rijst, noodles etc.

We slapen in het enige hotel wat ze hebben. Een truckersstop. De inrichting is een keuken en een aantal bedden waarop gegeten en geslapen wordt. De kachel staat vlak bij de deur. Hier wordt gestookt op kolen en in de kachelpijp zitten al gaten. Ook staan er regelmatig kapotte trucks voor de deur die proberen de motor weer te starten. In het hok rook het ook niet erg lekker. We slapen onder dekens die loodzwaar wegen en erg muf zijn. Maar volgens de eigenaar zijn die veel warmer dan onze slaapzakken. Omdat we zelf ook muf ruiken, een paar dagen niet gedoucht hebben, slapen we dan ook onder die zware dekens. De eigenaar van het huis doet aan Ramadan. Midden in de nacht rond 4 uur doet hij het licht aan en gaat ontbijten. Daarna valt hij met zijn dikke buik weer in slaap en laat hij zijn neefje al het werk doen.

De Anzob pas (3373 meter) was niet makkelijk. Hij is ongeveer 10% en het wegdek bestaat uit kapot gereden asfalt en stenen. De 19 km naar de pashoogte kosten veel moeite, ook het weer zit niet mee. Net onder de pas begint het te sneeuwen en op de pas zelf slaat het om in een kleine sneeuwstorm. Er staan een paar huisjes op de pas en in een vinden we onderdak bij Nuredin, een meteoroloog. Hij leeft uitermate sober voor iemand die toch iets gestudeerd heeft. Zijn salaris houd ook niet over, per maand verdient hij 12 Dollar. Hij woont acht maanden per jaar op de pas, en doet ieder uur metingen, zoals temperatuur, luchtvochtigheid en luchtdruk. Hij verstuurd zijn informatie per krakende radio naar een ander weerstation. Nuredin doet ook aan Ramadan. Wij krijgen van hem thee aangeboden. Na zonsondergang heeft hij de traditionele soep van het land. Soep met een wortel, aardappel, tomatenpuree en schapenbouillon. Er drijven grote stukken schapenvet in en onze kommen zijn voorzien van stuk ruggenwervel van het schaap.

De volgende dag gaan we vertrekken. Er is een sneeuwstorm. Het weer is alleen nog maar slechter geworden. Nuredin kijkt ons bezorgd aan. We moeten wel voorzichtig doen in de afdaling. Het is volgens zijn meting -5 graden. Met alle kleren aan die we hebben rijden we in het spoor van een truck. Gelukkig is de grond nog relatief warm zodat de sneeuw in water veranderd als de truck er overheen rijdt. Na een kilometer afdalen moeten we stoppen om onze vingers warm te vrijven ondanks de handschoenen.

Op 2800 meter slaat de sneeuw om in regen. De weg is veranderd in een modderpoel, en de fietsen hebben het te verduren met al dat schrapende zand tussen de ketting en tandwielen.
Ongeveer 40 km voor Dushanbe wordt het droog en zien we bijzondere zaken. De armoedige dorpen zijn verwisseld voor luxe woningen met groene tuinen, zwembaden en eethuizen.

In de HP de Tijd lazen we een maand terug dat in en rond Dushanbe een soort mensen leeft, dat grote hoeveelheden drugs uit Afghanistan westwaarts transporteerd. Hier wordt erg veel mee verdiend en dat geld wordt veelal in onroerend goed omgezet. De auto's zijn nu geen Lada of Wolga meer, maar Lexus en Mercedes domineren de straten van Dushanbe.

In Duschanbe slapen we in hotel Dushanbe, een hotel uit de sovjettijd. Het leuke is dat het hotel nog op Sovjet wijze functioneerd, met b.v. op iedere verdieping een dame aan een balie. Aan de hoofdstad zie je niet dat Tadjikistan tot een van de armste landen ter wereld behoort. Er staan grote mooie gebouwen in mooie pastelkleuren en de stad heeft brede boulevards. Het verkeer is goed geregeld want op elke hoek staat er wel een agent te brullen als er iets mis gaat. Je kan hier in de stad lekker internationaal eten. Georgisch, Iraans, Europees, Chinees etc... Alleen midden op de dag zijn veel eethuizen gesloten. De Ramadan leeft hier iets sterker dan in Oezbekistan. Vanavond drinken we een goed biertje en eten we een lekkere Kachapuri (georgisch kaasbrood)

Groeten

Gudy en John

[fietsjunks]

John en Gudy,

Weer heel erg leuk om jullie verhalen te lezen!

Groetjes,
Elmar & Ellen

[johntelleman]

Hallo allemaal,

We hebben ongeveer elf dagen in de bergen gefietst. Nu zijn we Samarkand, en we zijn aan het eind van onze fietstocht.

In het zuiden van Uzbekistan was de markt in Tankelmush een enorm hoogtepunt.
Tankelmush staat niet eens op de kaart en is niet meer dan een kruispunt van wegen. We hebben hier in een restaurant geslapen, en al vroeg in de ochtend werden we wakker omdat achter het restaurant een enorme markt plaatsvond. De bezoekers komen uit afgelegen bergdorpen en hebben stuk voor stuk woeste gezichten.
De mensen komen op ezels, paarden, motoren. Alles wordt boven de markt op een berg geparkeerd. Er wordt van alles verhandeld, vooral dat wat voor bergbewoners van belang is, dus veel huishoudelijke benodigdheden maar ook vee. Daar mijn vader veel op veemarkten komt heb ik de bezoekers geleerd hoe Nederlanders vee verhandelen, nu doen ze in Tankelmush ook handje klap.

Een trotse bezitter van een nieuw kalfje doet zijn daewoo tico open en in de kleine achterbak past precies zijn nieuwe aanwinst. Ik (Gudy) ben op de markt een bezienswaardigheid en alle dames willen aan mijn haar zitten. De mannen tonen hun vee en de vrouwen gaan graag op de foto. De lokale kleding van de vrouwen is a la pyama. Ze dragen een wijde broek met een jurk erover in pyama kleuren en er over heen dragen ze een jas met grote bloemen a la een badjas. Het schoeisel is ook niet bijzonder want dat zijn geborduurde pantoffels met een plastic zool. De oude vrouwen zijn veelal kleuriger en traditioneler gekleed. Zij dragen ook nog sierraden. Oude mannen dragen lange fluwelen jassen met mooie petjes of bontmutsen. Veel mannen en vrouwen lachen je toe met een mond vol gouden tanden. Als het er op aan komt lachen ze met hun mond dicht. Vaak schamen ze zich er voor omdat je ook gouden kunstgebitten kan kopen.

Als vrouw alleen op de markt kun je je prima bewegen omdat vele stalletjes door vrouwen worden gerund. Het is een gezellige boel, zelfs tijdens de ramadan. Er wordt thee gedronken en schaap geroosterd. De omgeving van Tankelmush is Oezbeeks en heeft meer weg van een wildwest landschap. Het is mooi fietsen, maar de heuvels zijn vrij steil. Wij kruipen met de fietsen omhoog. Niet alleen wij kruipen maar ook de volgeladen vrachtwagen met mensen en vee.

Ergens in een klein dorpje zien we een yurt (nomadentent) Deze wordt nog echt gebruikt voor het wonen. De enige luxe die erin staat is een dekenkist met een stapel dekens. Yurts zie je niet zo veel meer in de bergen van Oezbekistan. Als je er een tegenkomt zijn ze vaak er naast een huis aan het bouwen. In een zo'n yurt woont een leraar waar wij te gast zijn. We worden verwend met een lekkere sjorpa (soep).

Een andere ontmoeting is er een met een 75 jarige oude baas die Stalin vereert. Hij heeft hem ooit in een parade in Kiev ontmoet. De oude baas draagt zijn versleten legeruniform uit de jaren 50 nog steeds. Hij woont heel primitief in een lemen hutje. Hij biedt ons thee en brood aan. Na een lekkere lunch fietsen we verder naar Sairob een prachtig bergdorpje.

Tijdens onze fietsavonturen horen we veel:
Aatkoeda????? Russisch voor: waar kom je vandaan?
Golandia (Nederland) is ons antwoord?
Aaah, Van Basten, Goelliet, Niestelroei.
Ook Kartosja (aardappelen) worden met Nederland geassocieerd.
Oudere mensen komen ook met oudere voetballers als Kruyf en Neeskens op de proppen.

In Derbent slapen we in een truckers hotel. Het is niet veel maar de mensen zijn aardig. We hebben een flinke plensbui en storm gehad waardoor tijdens de klim niet normaal meer gefietst kon worden. Het was ook ineens 15 graden kouder geworden. In de afdaling was het gelukkig droog. Door Sulvia en haar dochter Sitora werden we hartelijk ontvangen. Sitora lakt mijn nagels en we kijken samen naar de foto's van onze camera. Het is echt een spelletje om tajieken en oezbeken te onderscheiden.
Tajiek, oezbeek, tajiek, oezbeek. Maar ook leer ik wat van de haardracht en make up van de vrouwen. In de nacht worden we wakker door een schreeuwende Sulvia. Zij probeert een dronken jongeman bij haar dochter weg te jagen. Ze scheldt hem voor alles en nog wat uit en het hele dorp kan meegenieten. Het is namelijk een restaurant en geen hoerenkast. Ik troost Sitora omdat zij de erg verdrietig was en dat na een hele dag hard werken in een restaurant/cafe.

Tussen Decanabad en Shahrisabz nemen we een bergweg, in het begin nog asfalt, maar al snel gravel wat zo beroerd wordt dat zelfs auto's er niet kunnen rijden.
De bergen zijn niet hoog maar wel ontzettend ruig. We komen een enkele Oezbeek op een afgeragde motorfiets tegen. De meeste mensen op weg naar de moskee in Langar gaan te paard. Op het platteland van Oezbekistan zijn bijna geen moskeen, in Langar wel en sommige mensen reizen lang op op de laatste dag van de Ramadan een speciale dienst bij te wonen. Het werkelijk fantastisch om op een ruige bergpas een groep ruiters in klederdracht tegen te komen.
We willen de tent op zetten bij een familie op het erf. Dit wordt natuurlijk niet geaccepteerd en wij krijgen de gastenkamer aangeboden. In de avond eten we met elkaar in de gastenkamer. Hier staat een kast met daarop allemaal kleurige dekens. De vrouw des huizes is lerares en heeft de touwtjes van het huishouden goed in handen. Ze lacht met haar gouden tanden naar haar dochters en die rennen voor haar. Het oudste lid van de familie is echt een knuffelomaatje. Ze heeft een wond aan haar oog omdat ze is gevallen op een steen. De volgende dag vertrekken we met 2 kilo walnoten kado toe. De mensen zijn ontzettend warm en hartelijk.

In Samarkand mengen we weer onder de bejaarde toeristen. We zitten in een backpackers hotel waar we leuke gesprekken hebben met een Belgisch paar en een Zweedse motorrijder die van Tokio naar huis rijdt.


Groeten
Gudy en John

[fietsjunks]

Leuk weer Gudy en John!

Het lijkt ons een hele mooie reis geweest!

Groetjes,
El & El

[johntelleman]

Op http://video.google.nl/videoplay?docid= ... 7294959242 zie je een impressie van onze fietsreis door Oezbekistan en Tajikistan.

Op http://video.google.nl/videoplay?docid= ... 9338500775 zie je een ontmoeting op een bergpas in het zuiden Oezbekistan.

[bert sitters]

Ha die Big John,

Wanneer kunnen de leden van de Wereldfietser jouw van jouw lezing genieten?

Groetjes uit Vietnam,

Bert

[whisky]

Hoi John!

Leuk om jullie video's te zien, dat brengt alles heel dichtbij

Heb je met je fotocamera gefilmt?

Fiets de wereld,
Whisky

[Ralph]

Leuke filmpjes! Waar kan ik de foto's van de fietsreis bekijken?

[johntelleman]

Leuke filmpjes! Waar kan ik de foto's van de fietsreis bekijken?

Hoi Ralph, Bert en Whisky,

De filmpjes zijn gemaakt met een DV camera. Deze zijn tegenwoordig voor een driehonderd euro te koop en leveren behoorlijk scherpe beelden op.

Op Google video wordt alles behoorlijk blokkerig, maar het origineel is 720 x 576 pixels, voldoende voor beeldscherm kwaliteit.

De filmbeelden worden gebruikt in een powerpointpresentatie over onze reis door deze centraal Aziatische landen. De presentatie bevat voor het grootste deel foto's.
Door middel van bewegende beelden en geluiden zorg je ervoor dat de toeschouwer een aantal extra demensies ervaart.

De powerpoint presentatie is te zien tijdens de fiets en wandelbeurs in de RAI op 3 en 4 februari 2007.

[Ralph]

Hmm, ik had al zo'n vermoeden. Jammer.