Wijn in Georgië

[CarlW]

Georgië is een beetje een hypebestemming geworden de laatste jaren. Het is niet overdreven ver en er zijn ook vlakke stukken (het strand), dus ik dacht, waarom niet.

Skyline van Batumi

De Georgiërs hebben een eigen alfabet dat er geweldig uitziet en van alle naties die graag tot de EU zouden behoren zijn ze de meest hartstochtelijke: aan elk officieel gebouw wappert de blauwe vlag met gele sterren en op de nationale feestdag volgt na het (polyfoon gezongen) nationale volkslied steevast de Ode an die Freude — in polyfoon Duits! In Turkije is het pro-Europees momentum helemaal verdampt waardoor de Georgische euro-zucht des te meer opvalt. Ik voelde me vaak in een fictieve kruising tussen Zuidwest-Europa en de Balkan.

Een van de redenen daarvoor is ongetwijfeld het feit dat dit gebied al in 327 officieel christelijk is geworden, lang voor West-Europa. Het christelijk erfgoed (Georgisch orthodox) is hier dan ook wijdverspreid en het is soms heel oud. Zelfs in de meest afgelegen grottenkloosters zijn nog monniken actief. Veel Georgiërs zijn behoorlijk praktiserend, niet in het minst de chauffeurs van de alomtegenwoordige busjes die hier marshrutka heten en de roekeloosheid van hun rijgedrag compenseren door uitbundig kruisen te slaan ("houd toch uw stuur vast!!!").

Ushguli

Kerk in de kerk, Mtscheta.

[Aniphys]

Joepie! Is dit een nieuw reisverhaal in afleveringen?

[CarlW]

In of uit een marshrutka, de wegen en het verkeer kunnen in Georgië een belevenis zijn. Het grillig smeltwatergeweld van de Kaukasus dwingt de Georgische wegenbouwers tot eindeloos herbeginnen en wegenwerken zien er vaak uit als archeologische opgravingen. Vee, in het westen ook varkens (!), zijn volwaardige, door niemand gecontesteerde verkeersdeelnemers. Overal planten koeien zich na het links en rechts wat in de berm happen midden op een rijvak neer (“dat herkauwt lekkerder”), ook op de drukste hoofdwegen. Veel Georgische chauffeurs houden er een geheel eigen versie van inhaalethiek op na waarbij tegenliggers geen factor zijn en willen in de bergen wel eens — niet met één wiel of de halve auto — helemààl het verkeerde, jouw, rijvak gebruiken (“dat rijdt lekkerder”). Off-road weigeren de 4x4’s vaak om ook maar 1cm op te schuiven zodat jij, de fietser, de randen van het pad kan opzoeken. Dus soms ruzie, als het ècht heet is van mijn kant in het verkavelingsvlaams (“dat bekt beter”). Communicatief helemaal nul maar je laat wat stoom af.

De jaar na jaar beter wordende Georgische ongevallenstatistieken zijn overigens slecht, maar toch ook niet catastrofaal slecht — relatieve dodental grosso modo tussen Roemenië en het wereldgemiddelde in. Maar goed, alles bij elkaar is de occasionele verkeersstress een kleine prijs: über allen Gipfeln ist Ruh. En het is toch vooral voor die Kaukasustoppen dat je naar Georgië gaat.

[-Daan-]

Wat voor overnachtingsplekken heb je gebruikt en hoe heb je deze gevonden?

[123456]

... En het is toch vooral voor die Kaukasustoppen dat je naar Georgië gaat.

En ik maar denken dat je voor de wijn ging...

[CarlW]

Oh ja, wijn.

In Georgië is de wijnbouw 8000 jaar oud! Dus: 8000, de bijbel was nog niets eens een glint in someone's eye. Mateloos fascinerend vind ik dat (helemaal geen wijnkenner en eerder beperkt liefhebber), temeer omdat de traditionele technieken tot op vandaag algemeen in gebruik zijn. Die traditionele methode heet qvevry en omvat het gebruik van amfora’s uit klei — die de grond in gaan — voor de vergisting van de druiven, compleet met pitten, schil en steeltjes. Vooral voor witte wijn maakt dat een groot verschil omdat die bulken van de tannines (en vaak amber of zelfs lichtrood van kleur zijn).

Klassieke, Europese witte wijn bevat geen tannines maar toegevoegd sulfiet — welkom hoofdpijn. Veel Georgiërs maken hun eigen wijn (en chacha, noem dat maar grappa met een smoel), maar in wijngebied bij uitstek Kakheti tref je evengoed kleine en grote wijnhuizen aan en zelfs topchateaux van uitgeweken Bordelezen — een enorme diversiteit.

Natuurproduct in gerecycleerde verpakking

Alizanivallei in Kakheti

Klooster van Nekresi

[CarlW]

Sst, hier rijpt den wijn. Nekresi, 11° eeuw

Welcome to Sighnaghi

Natuurproduct, maar het blijft wel alcohol. Matigheid!

[CarlW]

Wat voor overnachtingsplekken heb je gebruikt en hoe heb je deze gevonden?

Hostels in Tbilissi en Batumi, een kamer genomen of gekampeerd in de tuin van guesthouses op toeristische plekken, wild gekampeerd tussendoor. Vaak op iOverlander gekeken.

[non-fixie]

Fraaie foto!

[HenkS]

Volgt!

[CarlW]

Topografisch gesproken bestaat Georgië voornamelijk uit de Grote Kaukasus in het noorden (grens met Rusland), de Kleine Kaukasus in het zuiden en het onaanzienlijke Lichigebergte dat de twee parallelle Kaukasussen als het liggend streepje van een H verbindt. “Onaanzienlijk", maar het zorgt er wel voor dat Batumi een subtropisch klimaat heeft (en Tbilissi niet) en dat West-Georgië gespaard is gebleven van Mongoolse en Perzische invallen (en Tbilissi niet) en dus wat meer Byzantijns DNA heeft.

Ik vind dat niet uit, dat heeft princesse Murat me verteld. La princesse heeft 2 Belgische grootmoeders, een diploma geschiedenis en is via haar man een verre nazaat van de koningin van Mingrelië. In hun prinselijk verblijf aan de voet van de Kaukasus ontvangen ze gedistingeerde gasten, zoals de Georgische presidente, of mij (ik moest wel betalen want ze hebben een soort camping).

In de tuin van prins Murat, achterkleinzoon van de koning van Napels. 's Nachts hoor je er jakhalzen huilen.

Ondermeer daardoor is het relatief kleine Georgië verassend veelzijdig qua landschappen en sta je op een mum van tijd van de zwoele en zweterige kust in de alpiene naaldbossen van het Borjomi National Park, of rijd je in een paar dagen van de halfwoestijn in het zuidoosten naar de voet van de gletsjers in Tusheti of Kazbegi. Heet is het wel overal in de zomermaanden, wie een vingerhoed verstand heeft rept zich dan in de schaduw.

Pal op de grens met Azerbeidzjan liggen de resten van een enorm, in de rotsen uitgehouwen kloostercomplex, genoemd naar de Assyrische stichter David Gareja uit de 6° eeuw. De hele site vormt blijkbaar de inzet van een grensconflict(je) tussen Georgië en Azerbeidzjan: er staan bordjes die je waarschuwen voor slangen maar het zijn Azerbeidzjaanse grenswachters die zich in de struiken ophouden en je de doorgang naar de hoger gelegen grotten beletten.

[Poppink]

Heerlijk, weer een verslag.
Smullen!

[CarlW]

En dan zijn er de bergen natuurlijk. Beginnen met de kleine K., dat is logisch, opbouwen naar een hoogtepunt. Boven Borjomi en Bakuriani ligt de Tskhratskaro pas, waar het even schrikken is vanwege een permanente politiepost met zwaarbewapende militairen, die veel tijd nodig hebben om mijn paspoort te controleren. Dat heeft vermoedelijk alles te maken met de oliepijplijn van Baku naar Ceyhan aan de Turkse zuidkust die hier (ondergronds) voorbijkomt. Hoewel Georgië in zekere zin een land in oorlog is (Russische troepen garanderen dat de van Georgië afgescheurde gebieden Abchazië en Zuid-Ossetië afgescheurd blijven), is er van machtsvertoon van leger of politie eigenlijk nergens sprake.

Tskhratskaro pas richting noordwesten

Voorbij de pas ligt een uitgestrekt plateau dat helemaal toebehoort aan de herders in hun zomerkampen (steevast blauw plastic in de Kleine, grijs of oranje in de Grote Kaukasus?!?). Behalve een grote familie en vee in allerlei soorten hebben die herders uiteraard ook honden, meestal 7 à 10 stuks in een serieus formaat, en aangezien de tenten soms een paar honderd meter van de weg verwijderd liggen duurt het even voor zo'n roedel, hoe razend en schuimbekkend snel ze zich ook verplaatsen, die afstand heeft overbrugd. Je ziet ze komen en onderwijl heeft je maag alle tijd om zich in een ingewikkelde knoop te leggen.

Blijven staan, de beesten confronteren, je richten op de luidste en/of de agressiefste: het is klassiek advies dat heel goed bleek te werken. Na een keer of vier was ik helemaal verlost van de schrik — even met het idee gespeeld om een selfie te nemen met zo'n blaffende meute maar dat was net iets teveel gevraagd.

[CarlW]

[Flix]

Blijven staan, de beesten confronteren, je richten op de luidste en/of de agressiefste: het is klassiek advies dat heel goed bleek te werken.

Dit jaar een dozijn of wat aanvallen afgeslagen mbv een luchthoorn/airhorn, die ik aan het stuur had hangen. Zoals deze. Succesrate 90% of zo. Niet dat het ze bang maakte (soms ook wel), maar omdat ze het leken te associëren met een aankomende auto (claxon=gevaar) of gewoon uit verbazing, haalde het de focus en daarmee de agressie uit de aanval weg.

[CarlW]

De drukste weg in Georgië is de S3 vanuit Tbilissi naar het noorden, beter bekend als de Georgian Military Road. Ondermeer Armeense en Russische trucks rijden hier af en aan omdat de weg via de enige open grenspost tussen Georgië en Rusland doorloopt tot in het Russische Vladikavkaz. Je vraagt je af wat er in al die Armeense vrachtwagens eigenlijk vervoerd wordt, gezien de economische sancties en zo. Prachtig landschap en suicidaal om hier te fietsen, vond ik, maar "veilig" in een marshrutka gezeten telde ik naast een gekantelde tankwagen en 7 bijna-incidenten met koeien toch 6 bepakte, schijnbaar ongestresste fietsers en toen sloeg ik telkens bijna zelf een kruis. Moedig!

Nabij de Jvari pas

Vanuit Stepantsminda

Kazbek!

De kerk van Gergeti met de majestueuze Kazbek op de achtergrond, echt een berg om verliefd op te worden, is waarschijnlijk het meest gefotografeerde panorama in heel Georgië (pittoresk met een telelens).

[CarlW]

En wie weet wat die dino's daar doen mag het altijd zeggen...

Gergeti

Kazbek, 24/7

Nunu's guesthouse, Stepantsminda

[CarlW]

Genoeg onverharde passen in de Kaukasus om aan de relatieve drukte te ontsnappen. Zoals gezegd gaat het asfalteren traag omdat het natuurgeweld happen blijft nemen uit de bestaande wegen. Ik volgde een toeristisch spoor naar Khevsureti en Svaneti maar vooral in het afgelegen Tusheti kunnen doorgewinterde bikepackers dagenlang verdwijnen boven de boomgrens, over moeilijke passen zoals Abano en Atsunta waar veel ge-hikewithabike-d moet worden.

Weer goed voor een jaar

Arghunivallei

Datvisjvari pas, top van de Kazbek nog net zichtbaar

Neemt natuurlijk niet weg dat ik vaak rondreed met overeindstaand arm- en nekhaar, puur van de sensatie die rijden in dit fenomenale gebergte biedt. Het was blijkbaar ook een uitzonderlijk droge zomer voor de Kaukasus zodat ik op wat stofwolken na enkel met het vriendelijkste gezicht van deze 5000+ meter hoge muur ben geconfronteerd.

Lasdilisghelevallei

[CarlW]

Dodencultus gaat wat verder dan wij gewoon zijn.

Zagari pas

de Skhara, met 5200m de hoogste top in Georgië

[CarlW]

Zo de bergen, zo de mensen. Het toerisme moet zowat de grootste omwenteling zijn die de bewoners van de afgelegen Kaukasusvalleien ooit is overkomen. We spreken over een decennium of twee. In Shatili droegen de mannen tot diep in de 20° eeuw... maliënkolders! De valleien zijn altijd in handen geweest van woeste familieclans die nu en dan eens een sortietje deden om bruiden op te halen, kwestie van de inteelt onder controle te houden. De beroemde torens in Svaneti (één per huis) waren dan ook niet zozeer bedoeld als verdediging tegen invallen van Perzen of Mongolen maar tegen die gekken van de naastgelegen vallei, als ze weer eens teveel gedronken hadden. Maar ook de eigen buren waren niet te vertrouwen!*

Ushguli

Ushguli

Ushguli

* Een meisje uit Ushguli dat in Tbilissi film is gaan studeren heeft een internationaal gelauwerde speelfilm gedraaid over de tradities in haar dorp.