Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Het kan hoger - Forum Wereldfietser

Het kan hoger

Wie wil het niet, de hoogste passen klimmen (ik niet meer, ik bliljk te gevoelig zijn tegen hoogte),

Maar deze jongen heeft op 18,300 ft gefietst (zonder bagage). Veel mooi foto's voor de mensen die interesse hebben :)

Lijkt me leuk om te doen, maar mijn hoofd kan het niet aan :twisted:
Wat een leuke pagina Shane, met de uitgebreide beschrijving en hoogteprofiel. Zoals het hoort. (En natuurlijk veel interessanter dan al dat materiaalgeleuter.)

Hier gaat mijn hart sneller van kloppen. Dat wil ik ook nog eens doen. Met bagage natuurlijk. Echt heel mooi!
schitterende foto's! Bedankt om dit te delen, Shane :D
"Het kan hoger".
Ik moet dan denken aan de slogan die Himank, de maatschappij die de wegen ginder bouwt, op een groot rotsblok had geschilderd :
The sky is the limit - Himank gets you there .
Een prachtvoorbeeld van Indische humor (zouden de Britten daar iets hebben doorgegeven ?).

In 1994 fietsten wij, na een voorafgaande rondrit van enkele weken door Rajasthan waarbij ik - heel nuttig 8) - 10kg verloor door langdurige dysenterie, van Delhi naar Leh. Vooral het 475km lange traject van Manali naar Leh was een memorabele rit, die 5 dagen duurde. We hadden geen dagetappes gepland, en zouden slapen waar het uitkwam. We hadden onze tent in Delhi achtergelaten :oops: . Was het roekeloosheid, of was iets van hindoeïstische gelatenheid in ons geslopen...?

De eerste overnachting was in een militaire baanpost (langs het hele traject zagen we trouwens regelmatige militaire voertuigen). De soldaten boden ons met plezier een brits aan, maar we moesten hun lawaai erbij nemen, en we hadden alle moeite van de wereld om hen diets te maken dat we niet wensten mee te zuipen van hun (barslechte) Indische whisky :P .

De tweede overnachting was in een barakkenkamp van 'road workers'. Super gastvrijheid, de ploegbaas bood ons zijn splinternieuwe 2-persoonstent aan. Zeer barre werkomstandigheden. Sommige roadworkers kwamen vanuit de zuidelijke staten, 4000km verder, om hier te werken omdat het zo goed betaalde. Een beeld dat mij bijblijft : een oudere man die een jongen van 14 jaar leert lezen en schrijven bij een olielamp... avondonderwijs... de wil om vooruit te raken in het leven, kost wat kost. De echte "survivers", dat waren zij, niet wij...

De derde overnachting was in een tentenkamp van camionneurs. Die tenten waren eigenlijk niets anders dan afgedankte parachutes van het Indisch leger ! Zo lek als een zeef, en de nachtelijke regenbui miezerde er gewoon doorheen. Gelukkig hadden we van de camionneurs kokosmatten gekregen die we op onze slaapzak legden om die toch enigszins droog te houden. Camions met etenswaren brengen onvermijdelijk ratten mee en die gaan niet dood op 4000m or meer hoogte...Dus zetten sommige camionneurs een potje rijst in het midden tegen de tentpaal en als het lawaai van wind en regen wat ging liggen, hoorden we de ratten ritselend naar de centrale paal spurten... ineens waren hindoeïsme en reïncarnatiegeloof geen ver-van-mijn-bed-show meer ....

Voor de vierde overnachting kwamen we uit op de hoogste pas, de Taglang La, 5400m. Er stond 1 kleine gesloten barak en - hilarisch in deze omgeving - een hokje "Gents" en een hokje "Ladies". Verder was het er doodstil, even zag het er beroerd uit. Echter zelfs op deze uitzonderlijke hoogte geldt de ijzeren wet in India : "you never walk alone" , want na 5 minuten dook er plots een soldaat op die hier de eenzame nachtwacht moest komen doen. Hij was blij met ons gezelschap, wij waren blij met zijn ferme portie linzen en de britsen in de barak.

In die tijd reed ik op m'n Koga Traveler nog met 28mm banden, maar voor India had ik toen in een genereuze vlaag van voorzienigheid 32mm opgelegd. Waw 8) . Ik weet dat ik daar toen erg blij mee was, want Himank mocht je dan wel naar de hemel brengen, ze waren nog lang niet daar... Om maar te zeggen dat alles relatief is, discussies over noodzakelijke banddiktes incluis.

Onderweg waren regen- en hagelbuien soms ons deel, maar ook prachtig zonnige momenten en gelukkig nooit sneeuw. Het verschil tussen zon en schaduw of bewolkt was wel erg groot, en 's nachts was het bitter bitter koud, ik had een no name slaapzakje van niemendal en sliep gewoon met alle (alle!) kleren aan die ik had.

Toen ik in Leh aankwam, waren de onderste lagen kleding 5 dagen lang niet van mijn lijf geweest. Het vuil hing op sommige plaatsen letterlijk als korsten aan m'n huid. Het werd een harde schrobbeurt.

Khardung La, iets boven Leh en nog een paar meter hoger dan Taglang La, konden we jammer genoeg niet doen omdat je er toen een militaire permit voor nodig had, Nubra Valley was restricted area.
Ik droom er nog altijd van om dat nog eens te doen, maar de jaren gaan voorbij... Als het niet meer als fietser is in dit leven, dan misschien wel eens als rat in een volgend leven :wink:
Mooi verhaal :wink:

Dat je het heb kunnen halen zonder Rohloff, exped matje en hilleberg tent :lol:

Shane
Als je te snel naar zo'n grootte hoogte gaat, dan krijg je inderdaad last van hoogteziekte. Je lichaam moet wennen aan de hoogte en daarom is het belangrijk om het rustig op te bouwen.

Inderdaad, prachtige route. Ik heb hem ook gefietst, zij het zonder bagage. Als je nog meer foto's wilt zien, zie beneden.
Het kan inderdaad hoger (volgens Jonathan):
http://www.viewfinderpanoramas.org/highestpass.html
Hoi!

Ik fietste in 2007 met 32 kilo bagage van China door Tibet naar Nepal maar ik kwam iets minder hoog. Mijn hoogste pas op de fiets was met 5280m de Kushan La http://itchy-wheels.exploder.org/images ... temId=2138.
De hoogste pas te voet was met 5648m de Droma La (http://itchy-wheels.exploder.org/images ... temId=2268), de hoogste pas bij de Kailash.

Fietsen boven de 5000 meter was een heel aparte ervaring. Door de geringe hoeveelheid zuurstof, de kou, de harde wind, de bagage en de slechte wegen was het echt bikkelen. De eerste dagen had ik het gevoel te weinig zuurstof te krijgen, voorals 's nachts werd ik nog wel eens hijgend wakker maar na een week begon ik er aan te wennen. Echter, iedere inspanning is meer vermoeiend. Je spieren vragen op zuurstof maar krijgen het gewoon niet. De truuk was uiteindelijk om heeeel langzaam en rustig te klimmen en mijn mond met mijn buff bedekt te houden want de koude lucht "brand" in je longen. Mijn gemiddelde snelheid tijdens een klim over de barre wegen in Tibet lag op 4-5km/uur. Wandelen was sneller geweest :-p

Daarnaast heb ik ook erg laag gefietst.
Mijn "dieptepunt" was aan de Dode Zee op -387 meter (http://images.exploder.org/gallery/jord ... _2192_diep)

Het was erg grappig om zo laag te kamperen. In Israel, aan de overkant van de Dode Zee, zag ik de zon al schijnen maar in Jordanie was het door de diepte nog schemerig :-)

Wie oh wie heeft dieper gefietst? :D :)

Fiets de wereld (van -387m tot 5280m),
Whisky