Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Fietsen in de Alpen van Savoie - Forum Wereldfietser

Fietsen in de Alpen van Savoie

In de winter van 2019 viel mijn oog op een prachtige collentocht van Toffel langs de Frans-Italiaanse grens (zie dit topic en deze video). Zoiets wilde ik ook wel proberen,maar dan aangepast voor oude knarren op 'all round' vakantiefietsen met kampeerbepakking, vergelijkbaar met onze eerdere Alpentochten (zie dit en dit draadje).
Dus ontwierp ik een iets mildere versie van Toffels route: deels onverhard en door dezelfde ruige landschappen, maar zonder steile geitenpaden en eindeloze sneeuwvelden (af en toe honderd meter sneeuw, zoals op de Rallarvegen, is nog wel een leuke uitdaging, maar kilometers achter elkaar, zoals we in 2013 in de Apennijnen aantroffen (zie hier) gaat wel wat ver).

Plan A

Op de kaart hieronder is de route van Toffel in roze weergegeven en heb ik mijn eigen alternatieven blauw gemaakt.

Afbeelding

In maart wilde ik de heen- en terugreis gaan regelen bij de Treinreiswinkel. In 2011 hadden we voor een iets westelijker gelegen collentocht (zie hier) zowel heen als terug gebruik gemaakt van de nachttrein naar Basel. Op de heenweg namen we aansluitend op deze nachttrein een intercity van Basel naar Genève, op de terugweg een directe TGV van Marseille naar Mulhouse en vandaar een regionale trein naar Basel.
Acht jaar later zijn die handige treinverbindingen niet meer te gebruiken. De nachttrein naar Basel werd in 2016 opgeheven en in de TGV van Nice/Marseille naar Mulhouse/Straatsburg is tegenwoordig geen plek meer voor fietsen. Vanuit Zuidoost-Frankrijk blijken er sowieso geen snelle treinen met reserveerbare fietsplaatsen meer te rijden. In plaats van een comfortabele reis van 22 uur zouden we nu in Frankrijk (via Parijs) wel drie dagen onderweg zijn in regionale treinen, zonder garantie op fietsplekken. (Weliswaar zou ik mijn eigen fiets met S&S-koppelingen nog in een compacte hoes kunnen verpakken, maar Corries frame is niet deelbaar en zou ook met de beide wielen gedemonteerd waarschijnlijk niet goed passen in de grootste kofferruimte van een TGV.)
Terugreizen via Italië zou nog een optie kunnen zijn: eerst urenlang boemelen van Ventimiglia naar Milaan, dan per Eurocity van Milaan naar Zürich, met de nachttrein van Zürich naar Hannover en tenslotte met een intercity van Hannover naar Nederland. Op de dagen dat wij de terugreis zouden willen maken, blijkt de nachttrein vanuit Zürich echter niet via Hannover te rijden.
Vliegen is voor mij geen optie vanwege de klimaatcrisis, de ongebreidelde groei van grote luchthavens en de geluidsoverlast. SIapeloze nachten in fiets- of flixbussen vinden Corrie en ik ook geen goed idee. Een auto hebben we niet, dus besluit ik om een plan B te maken: een rondje door de Alpen met Genève als begin- en eindpunt. Dit rondje heeft als voordeel dat het bij tegenvallende omstandigheden makkelijk korter is te maken.

Plan B

Het volgende kaartje geeft een overzicht van de gps-tracks die ik van tevoren gemaakt heb.

Afbeelding

Uiteindelijk zullen we volop gebruik maken van de aanpassingsmogelijkheden. De eerste dagen is het prima fietsweer en bouwen we rustig onze klimconditie op. Voordat we aan de hoge Col de l'Iseran beginnen, laten we de fietsen een hele dag op de camping staan en maken we een stevige bergwandeling.
Daarna begint een hittegolf die de rest van de vakantie aan zal houden. Boven de 2000 meter is het dan nog wel uit te houden, maar in de dalen wordt het tussen 11 uur 's ochtends en 7 uur 's avonds zelfs op de koelste plekken ruim boven de 30 graden. Meestal beginnen we dan al voor 7 uur 's ochtends te fietsen. Op dagen dat het niet lukt om voor 11 uur hoog in de bergen te zijn, rest ons weinig anders dan vroeg in de middag een schaduwrijke camping te zoeken of, indien mogelijk, een stukje met de trein af te leggen.
Wanneer zelfs voor het hooggelegen Briançon dagenlang temperaturen boven de 35 graden worden verwacht, besluiten we om daar niet meer heen te fietsen. De steile, grotendeels onverharde trajecten via de Col du Mont Cenis en de Colle dell'Assietta bewaren we voor koelere tijden. In plaats daarvan gaan nu zuidwaarts over de Col du Galibier, om daarna af te buigen naar de Col de Sarenne en de Col du Glandon (plan C). De Sarenne, die we in 2011 al hadden gefietst, slaan we uiteindelijk toch maar over vanwege de hitte (plan D) en op de ‘slechts’ 1924 m hoge Glandon krijgen we het zo warm, dat we de dag daarna geen zin meer hebben in de nauwelijks hogere Col de la Madeleine (plan E). We nu blij dat we niet tot Nice of Ventimiglia hoeven te fietsen en alle tijd hebben voor halve fietsdagen en lange siësta's. Uiteindelijk leggen we in totaal 700 km af, klimmen we 12000 m en maken we enkele mooie bergwandelingen.

Plan C t/m E: de gereden tocht

Afbeelding
De gefietste route (gestippelde trajecten hebben we per trein afgelegd)


Verslag van dag tot dag


Zaterdag 15 juni 2019. Per trein naar Koblenz

Het is mogelijk om in één dag per trein van Leiden naar Genève te reizen. In 2019 duurt zo'n reis met treinen die fietsplekken hebben, meer dan 16 uur en moet je minstens vijf keer overstappen. Wij doen het wat relaxter, zodat we niet de hele dag in volle treinen hoeven te zitten en eerder het gevoel krijgen dat we op vakantie zijn. De eerste dag boemelen we naar Koblenz, waar het Knaus campingpark niet ver van het station ligt. De naam van deze camping doet al vermoeden dat dit vooral een camping voor mobiel witgoed is. Dat klopt, al is er tussen al die campers ook een trekkersveldje voor tenten. Niet heel sfeervol, maar prima voor een nachtje.

Afbeelding

Zondag 16 juni 2019. Per trein van Koblenz naar Lausanne.

Laat in de ochtend stappen we in een eurocity die rechtstreeks naar Zürich rijdt. Een paar uur eerder ging er ook een intercity naar Basel, maar daarvan waren de fietsplekken twee maanden terug al volgeboekt.
Bij aankomst in Zürich blijkt mijn achterband helemaal leeg te zijn. Hoe dat komt, is me een raadsel. Toen we naar het station van Koblenz fietsten, was er nog niks aan de hand. Als die band toen al aan het leeglopen was, had ik dat toch moeten merken toen ik mijn fiets in de trein aan een haak hing? Nooit eerder kreeg ik een lekke band in de trein!
We lopen naar een rustig deel van het perron om de binnenband te vervangen. In de oude band blijkt een flink gat te zitten, maar aan de buitenband is niets te zien. Bizar. Ik vervang de band en monteer gelijk ook een nieuw velglint.
De trein naar Genève zouden we ook zonder lekke band niet gehaald hebben omdat onze trein uit Koblenz vertraging had opgelopen. Bovendien zijn onze treintickets ook morgen nog geldig, dus hoeven we Genève vandaag nog niet te bereiken.
Zodra mijn fiets weer berijdbaar is, stappen we in een trein naar Lausanne. Daar fietsen we heuvelafwaarts naar de camping aan het Meer van Genève. Op deze camping lijkt de entree op een grensovergang en wanen ons eerder in het Joegoslavië van Tito dan in Zwitserland anno 2019. Op veilige afstand van de ingang, het sfeerloze restaurant en de gribus waar de vaste gasten wortel hebben geschoten, vinden we nog ruimte en privacy.

Afbeelding


Maandag 17 juni 2019. Fietsen: Lausanne - Morges, 13 km + trein: Morges - Genève + fietsen: Genève - La Roche sur Foron, 39 km + trein: La Roche sur Foron – Bonneville


Afbeelding

Het station van Lausanne is 3 km rijden vanaf de camping, heuvelopwaarts en dwars door de drukke stad. Liever gaan we nu de andere kant op over een fietsroute langs het Meer van Genève tot aan Morges, waar ook een station is. Toch is ook deze route geen fietswalhalla.
In een onoverzichtelijke bocht moeten we allebei hard remmen voor joggers, die ons aan de verkeerde kant van het fietspad tegemoet komen. Fietsroutebordjes sturen ons kruip-door-sluip-door tussen hekken en huizen, terwijl we van het meer niet zoveel te zien krijgen. Het centrum van Morges is perfect voor een koffiepauze. Ook kunnen we hiervandaan met een trein verder naar Genève.
In Genève koop ik eerst een paar nieuwe binnenbanden. Na een korte kennismaking met het drukke stadsverkeer vinden we de fietspromenade langs de oever van het meer.

Afbeelding

Verderop fietsen we over een gloednieuwe voie verte door de buitenwijken naar de Franse grens.

Afbeelding

In Annemasse willen de de voie verte even verlaten en door de binnenstad fietsen. Bij een zebrapad steek ik over. Corrie volgt, maar moet een noodstop maken voor een auto van een rijschool, die niet voor het zebrapad lijkt te gaan stoppen. Ze verliest haar evenwicht en valt met haar fiets op de grond. Daarbij bezeert ze haar rechterhand dusdanig, dat deze gaat zwellen.
"Dat wordt een grote blauwe plek", zegt Corrie. "Ik ben bang dat ik met deze hand straks de draaischakelaar en de handrem niet meer kan bedienen. Ik heb nu iets kouds nodig om het zwellen tegen te gaan."
Een paar straten verder vinden we een supermarkt. Corrie gaat naar binnen en komt even later terug met een zak diepvriesgroente om haar hand gewikkeld.
"Vanavond eten we doperwten. Deze zak heeft precies de juiste vorm en soepelheid voor mijn hand. Als ik die nu een kwartier blijf koelen, zal die zwelling wel beheersbaar blijven."
Hoog tijd voor een extra koffiestop. Tegenover het stadhuis vinden we een koel terras, veilig achter een kleine atlantikwal van gepantserde bloembakken tegen vrachtwagenterroristen.

Na Annemasse volgen we nog een stuk van de voie verte, waar we een puik staaltje van parkeerterreur aantreffen. Iemand moet wel een pesthekel aan fietsers hebben om een auto zo neer te zetten als hier.

Afbeelding

Afbeelding

We volgen de voie verte naar Nangy en fietsen daarna zuidwaarts in de richting van Annecy. Rond half zeven bereiken we La Roche sur Foron. Het is warm, we zijn moe en de terrassen lonken. Het liefst zouden we hier onze tent opzetten, maar de dichtstbijzijnde camping in de goede richting is nog minstens 10 km verder en bijna 400 m heuvelopwaarts. Dan toch maar een hotel? Het enige hotel dat we hier aantreffen, is vol. Ook booking.com biedt geen uitkomst. Eigenlijk willen we nu ook liever kamperen.
Er is nog een camping heuvelafwaarts in Bonneville, maar dat is niet de goede kant op. Gelukkig ligt Bonneville aan dezelfde spoorlijn als La Roche sur Foron en rijdt er deze avond nog een trein die kant op. Morgenochtend kunnen we dan met de trein weer terugkeren om vanaf hier onze route verder te volgen.

Later op de avond melden we ons bij de receptie van de mooie camping municipal in Bonneville. Een vriendelijke vakantiehulp vertelt ons dat de camping pas op 1 juli open gaat en dat ze de inschrijfformulieren nog moet zoeken, maar dat de douches al in orde zijn. We gunnen haar alle tijd om het inschrijfproces op te starten, zetten de tent op en genieten van onze doperwten à la crème.

Wordt vervolgd
Leuk! heb er zin in om deze te volgen. Savoie is iig een prachtige omgeving (ook meermaals geweest) :)
Als het niet zo overdreven warm/heet is ... dan is een aanloop via het wat oostelijker gelegen voorgebergte aanbevelenswaardig.

Wij namen tweemaal de stoom-rader-boot van Nyon naar Nernier om daarna via de Col de Jambaz en de Col de la Colombière verder te gaan. Eenmaal via Faverges naar Annecy en daarna naar het westen, eenmaal via La Cluzas en de Croix Fry en daarna weer terug richting La-Roche-sur-Foron, Annemasse, Geneve om in Nyon het treintje naar La Cure te nemen (dat jaar was het ook erg heet).

Dit Google-Maps-Linkje geeft een vlotte reconstructie/collage van twee jaren Haute Savoie.

De Col de la Colombière was voor de Bridgestones wel een beetje "SM", de afdaling naar Le-Grand-Bornand maakte weer heel veel goed. Gillende remblokjes helpen dan om op veilige wijze auto's in te kunnen halen.

En ... La Clusaz was voor ons een deceptie:
De kaart gaf het oude dorp aan, in werkelijkheid was het een en al wintersport-huisjes.
Ziet er een prachtige tocht uit. Ik ben dol op die cols in de Savoie. Ik kijk al uit naar de volgende foto's.

En nu laat ik de schoolmeester in mij even uit. Mijn excuses.
Laat je niet misleiden door de hoogte van een col. Dat hij slechts 1924 meter hoog is, zegt niets over de zwaarte.
De Madeleine is bijvoorbeeld niet zo hoog, maar de zuidzijde is toch pokkezwaar (en ik zeg dat terwijl ik hem gedaan heb zonder bepakking ...). Ik vond die klim veel zwaarder dan de noordzijde van de Iseran (die ik wel met bepakking gedaan heb), hoewel de Iseran veel hoger is.
Maar misschien heb jij meer last van de hoogte?
derdekeer schreef:
ma 27 jan, 2020 21:23
Laat je niet misleiden door de hoogte van een col. Dat hij slechts 1924 meter hoog is, zegt niets over de zwaarte.
De Madeleine is bijvoorbeeld niet zo hoog, maar de zuidzijde is toch pokkezwaar (en ik zeg dat terwijl ik hem gedaan heb zonder bepakking ...). Ik vond die klim veel zwaarder dan de noordzijde van de Iseran (die ik wel met bepakking gedaan heb), hoewel de Iseran veel hoger is.
Maar misschien heb jij meer last van de hoogte?
De zwaarte hangt natuurlijk ook af van de hoogte waarop je aan een klim begint. Onze laatste overnachting voor de Iseran was op 1850 m hoogte (in Val d'Iserère) en mede daardoor was de klim naar de Iseran inderdaad redelijk ontspannen.
De Glandon was onze zwaarste klim, omdat we begonnen op slechts 725 m hoogte (bij Allemond), omdat er na 550 m klimmen weer een afdaling van 100 m volgt - meters die later weer teruggeklommen moeten worden - en omdat het er aanzienlijk warmer was dan op de hogere cols.
Zelf heb ik eerder last van de hitte dan van de hoogte. Tijdens de hittegolf vond ik de temperatuur boven de 2000 m nog goed te verdragen, maar kreeg ik het bij lagere cols al aan het eind van de ochtend heter dan me lief was.
Jouw ervaring met de Madeleine bevestigt dat het voor ons gekkenwerk was geweest om op de dag na de Glandon gelijk aan de Madeleine te beginnen.
Ook andere factoren zijn van belang, zoals het wegdek (asfalt versus grind), de wind (brengt verkoeling bij hitte, maar put uit als je er tijdens het klimmen tegenin moet fietsen), de drukte op de weg (met name van voorbijknallende motoren) en het landschap (voor mij het liefst veel afwisseling, d.w.z. niet teveel bomen die het uitzicht belemmeren en graag wel veel bochten in de weg).
Dinsdag 18 juni 2019. Trein: Bonneville - La Roche sur Foron + fietsen: La Roche sur Foron - Sevrier, 50 km

Afbeelding

Zoals gepland nemen we 's ochtends de trein omhoog naar La Roche sur Foron. Dan klimmen we naar de Col des Fleuris. Nog geen echte Alpencol, maar zwaar genoeg voor deze broeierige fietsdag nummer 2.

Afbeelding

Bij het Meer van Anncy worden we aangenaam verrast door een fraai uitzicht en een beetje koelte bij een mobiele ijsboer.

Afbeelding

Annecy heeft een mooie maar erg toeristische binnenstad, die ook al ontdekt is door Aziaten met selfiesticks.

Afbeelding

Na Annecy volgen we een voie verte langs het meer. Pal aan deze voie verte ligt camping 'Les Rives du Lac', waar we echter niet welkom zijn. Voor de ingang hangt een bordje 'complet' en de pinnige receptioniste maakt geen uitzondering voor fietsers. Vijfhonderd meter verder, bij camping 'l'Aloua', vragen we een tikje bedeesd of daar misschien nog plaats voor een fietstentje is.
"Bien sûr, pas de problème!", verzekert een uiterst vriendelijke dame ons. "Alleen hebben we geen plekje aan het water, omdat deze camping niet aan het meer ligt.'


Woensdag 19 juni 2019. Van Sevrier naar Beaufort, 56 km

Afbeelding

We fietsen verder over de voormalige spoorlijn van Annecy naar Albertville.

Afbeelding

We stoppen bij een fietssnelwegrestaurant voor een lange koffie- en reparatiepauze. Corries gps wil namelijk niet meer opstarten. Nu gebruikt ze een oude opgelapte gps (die we sinds kort meenemen als backup; zie hier en hier) waarvan doorgestoken kabelbinderoogjes de plaats innemen van enkele versleten knoppen. Een van de knoppen die nog niet was vervangen, hapert nu echter ook. Met een zakmes verwijderen we deze. Vervolgens snijdt Corrie een rechthoekig stuk uit een gummetje, dat precies in het gat van de verwijderde knop past. Dit stukje gum wordt tenslotte afgedekt met een stukje Tear Aid. Daarmee kunnen we in principe weer verder.

Afbeelding

We zitten hier echter prima, dus bestellen we nog een paar koppen koffie en reanimeren we Corries eigen gps met een harde reset. Na een aantal vergeefse pogingen slaagt ook deze operatie. Wel moeten de fabrieksinstellingen nu weer worden vervangen door de gewenste persoonlijke instellingen, maar dat doen we later wel op de camping.
Een paar maanden terug moest ik mijn eigen gps, die toen nog maar twee maanden oud was, ook al reanimeren. Vermoedelijk vanwege een corrupt gpx-bestand. Hoewel het daarvoor tien jaar lang goed ging, ben ik er nu wel klaar mee. Voortaan zet ik gps-tracks op het verwisselbare geheugenkaartje, waar ook de kaarten op staan. Een kaartje verwisselen is veel minder gedoe dan een harde reset.
Het is wel een veeg teken dat ons vertrouwen in Garmin al zo gedaald is, dat we nu met niet minder dan drie min of meer werkende apparaten van dit merk onderweg zijn. Er zijn wel alternatieven, maar ook daar zitten voor mij veel nadelen aan.

Na dit oponthoud fietsen we verder langs de voie verte. Vlak voor Albertville gaan we oostwaarts een naamloze col over en verder door het dal van de Doron, met fraaie vergezichten op de steeds hoger wordende bergen.

Afbeelding

Vlak voor Beaufort ploffen we neer op de grasmat van de uitstekende camping municipal, die een prima basiskamp is voor cols, toppen en zadels in de omgeving. Zoals de Cormet de Roselend, Col du Pré, Cormet d'Arêches, Signal de Bisanne, Col de la Lézette en Col du Joly. We hebben er zin in!

Afbeelding

Wordt vervolgd
Fijn om te lezen Kees!
Peter.
Donderdag 20 juni 2019. Van Beaufort naar de Refuge de l'Econdu, 21 km

Afbeelding

De dag begint wat druilerig. Als we nog amper zijn vertrokken en voor de boulangerie-patisserie in Beaufort staan, begint het zo hard te spetteren dat we eerst maar koffie gaan drinken. Daarna fietsen we toch maar door naar Arêches.

Langs de route zien we fraaie boerderijen van trotse boeren, soms behangen met schildjes van het 'Concours Géneral Agricole'.

Afbeelding

Later op de dag wordt het prima fietsweer en zijn de besneeuwde bergtoppen steeds beter te zien.

Afbeelding

Het vee is hier een aparte uitdaging.

Afbeelding

Langzaam klimmen we op een verlaten weg tussen de Alpenweiden.

Afbeelding

Geleidelijk naderen we de boomgrens, maar we zijn nog lang niet op de col.

Afbeelding

Tegen de tijd dat we 1200 m hebben geklommen, beginnen we onze beenspieren te voelen. Dan houdt ook het asfalt op.

Afbeelding

In de verte ziet Corrie een gebouwtje. Ze pakt haar verrekijker.
'Dat moet een berghut zijn. Zouden we daar kunnen kamperen?'
Ik zoom uit op mijn gps.
'Dat moet de Refuge de l 'Econdu zijn. Hebben we hier gsm-bereik?'
Corrie pakt haar smartphone en vindt de website van de hut.
'Kampeerders zijn er welkom!'
We rijden een stukje terug, slaan een zijweg in en kruisen een beekje. In de hut ziet men ons al aankomen. Die col wacht wel. Morgen is er weer een dag.

Afbeelding

We krijgen een warme ontvangst bij de hut. Een paar mountainbikers kijken belangstellend naar onze fietsen en zoeken vergeefs naar accu's en motoren. We zetten onze tent op, koken ons maal op een picknicktafel en halen koffie met crèpes in de hut.

Afbeelding

De zon zakt snel weg achter de bergen. De hemel gloeit nog even na. In de verte vallen stevige buien. Dichterbij drentelt de ene marmot na de andere voorbij. Na een warme douche duiken we de slaapzak in.

Afbeelding

Wordt vervolgd
Heel fraaie kampeerplek zo :)
Geweldig! de fraaie Municipal camping in Beaufort was onze vaste kampeervakantie adres van 1978 t/m 1985. Ik puberde en hing op de camping rond en mijn ouders beklommen al die eerder genoemde coll's.

Fijn Kees dat je weer zo'n prachtig verhaal met foto's cadeau geeft! Dank hiervoor.
Vrijdag 21 juni 2019. Van Refuge de l 'Econdu naar Bourg Saint Maurice, 40 km

Afbeelding

's Ochtends resteren de laatste loodjes naar de Cormet d'Arêches. De weg is slecht en steil. Corrie duwt dan vaak liever dan dat ze fietst.

Afbeelding

Ik probeer nog zoveel mogelijk in het zadel te blijven. Qua tempo maakt het niet zo veel uit.

Afbeelding

Na anderhalf uur zwoegen zijn we boven!

Afbeelding

Er volgt een duizelingwekkende afdaling, grotendeels op asfalt.

Afbeelding

Afbeelding

En ook in de afdaling vergeten we geen foto's te maken, zoals van deze mooie Vache-qui-rit.

Afbeelding

In de loop van de middag vinden we net op tijd een cafetaria voordat een wolkbreuk losbarst. Daarna wordt het weer droog, maar voor de avond en nacht worden nog meer zware buien verwacht. Daarom besluiten we in Bourg Saint Maurice om niet verder te fietsen en daar een pension te zoeken. Het is de enige nacht in drie weken, die we niet in onze tent doorbrengen.

Wordt vervolgd
Prachtige foto's, vooral de tweede. Man Strijd Tegen Zwaartekracht op Slechte Bergweg.
En tja, die regen. Het hoort erbij, hoe goed het weer verder ook is. Twee keer een langere fietstocht gemaakt in de Savoie, twee keer een dag met regen. Iedere keer barstte de bui los tegen de avond, net als bij jullie.
Ben wel benieuwd naar het vervolg. Wij zijn vanuit Bourg Saint Maurice naar Val d'Isère gereden langs de weg; dat was een paar uur vrij onaangenaam rijden, met veel verkeer. Vanaf Val d'Isère werd het weer rustiger.
derdekeer schreef:
do 30 jan, 2020 20:19
Prachtige foto's, vooral de tweede. Man Strijd Tegen Zwaartekracht op Slechte Bergweg.
Zeker mooie foto's-met-fietser (m/v). Dan is met z'n 2en fietsen toch handiger ;)

De foto's zonder fietser zijn ook mooi trouwens :)
Zaterdag 22 juni 2019. Van Bourg Saint Maurice naar Tignes les Brevières, 30 km

Afbeelding

De volgende ochtend komen we traag op gang. Na een boodschappen- en koffierondje fietsen we om half twaalf de stad uit. Op zoek naar een autovrije route belanden we op een oude spoorlijn die nog niet tot een voie verte is omgetoverd.

Afbeelding

De vegetatie is wel erg weelderig voor een serieuze doorsteek, maar volgens de NGI-kaart, Google Maps en Esri Topo zou dit pad door moeten lopen, al vertoont de OpenFietsMap een korte onderbreking. Opeens staan we voor een dicht hek. De OpenFietsMap had dus gelijk. Helaas pindakaas.

Afbeelding

We gaan rechtsomkeert en komen na een ommetje om een electriciteitscentrale uiteindelijk toch op een route die de hoofdweg nog 12 km lang vermijdt; eerst 2,5 km bospad, daarna asfalt. Dus kunnen we hier nog een paar uur langzaam bergopwaarts fietsen zonder last van snelverkeer. Uiteindelijk hoeven we vandaag niet meer dan 8 km over de D 902 te rijden. Dat doen we in de middag, wanneer veel mensen aan het lunchen zijn.

Afbeelding

Een paar kilometer voor Tignes le Brevières zien we in de verte het Mont Blancmassief oprijzen.

Afbeelding

Vlak voor Tignes 1800 vinden we een fijne camping municipal, met een keukentje en een zaaltje waar we comfortabel de avond doorbrengen.

Wordt vervolgd
keesswart schreef:
vr 31 jan, 2020 15:41
Op zoek naar een autovrije route [...]
Afbeelding
Nou, dat is wel gelukt. :)

Fijn verslag weer Kees, leuk om te volgen. Dank je!

Carl
Zondag 23 juni 2019. Van Tignes les Brevières naar Val d'Isère, 12 km

Afbeelding

Vandaag fietsen we niet verder dan Val d'Isere. Als we verder zouden willen, moeten we gelijk al de Col de l'Iseran over. Daar zijn we nu nog niet aan toe. Bovendien willen we niet alleen maar fietsen, maar ook zonder gejakker van de omgeving kunnen genieten. Daarom hebben we ook wandelschoenen meegenomen.

In Val d'Isere drinken we koffie, slaan we proviand in en gaan we op zoek naar informatie over wandelroutes. Verderop in het dorp zien we dat de weg naar de Col de l'Iseran nu is afgesloten voor snelverkeer. Tot kwart voor twee mogen er alleen fietsers komen. Wellicht wordt er vandaag getraind voor de Tour de France, die hier over een maand voorbijraast.

Afbeelding

In het dorp is het een komen en gaan van mamils met carbon racefietsjes. En wie daar niet bijhoort, wacht rustig af.

Afbeelding

Afbeelding

Tegen half twee gaat de de colweg weer open voor alle verkeer. De verzamelde motormuizen geven gas en gaan ervandoor. Nu moet je hier even niet willen fietsen.

Afbeelding

Dan gaan we naar de camping om een goed plan voor morgen te maken. We zetten de tent en de fietsen op een schaduwrijke plek. Dan vouwen we de wandelkaart die we vanmiddag gekocht hebben, open op een picknickbank en bestuderen de mogelijke wandelrondjes. Een probleem is wel dat er nu geen enkele kabelbaan werkt. 's Zomers worden die gebruikt door wandelaars en mountainbikers om snel boven de boomgrens te komen. Die kabelliften gaan echter pas in juli open, dus zullen we nu alles op eigen kracht moeten doen.

Afbeelding


Maandag 24 juni 2019. Bergwandeling bij Val d'Isère, 11 km

Afbeelding

Zodra we het dorp uitlopen, gaat alles gelijk steil omhoog. De eerste uren lopen we iets te vaak onder een skilift, omdat daar een begaanbaar pad loopt. Daarna lopen we tegen smeltende sneeuwvelden aan, waar we omheen moeten. Eenmaal boven hebben we wel een mooi panorama op de weg naar de Col de l'Iseran.

Afbeelding

Boven de 2500 m wordt het ons goed duidelijk dat de zomer hier nog niet is begonnen. Het ijs op het Lac de l'Ouillette is dan wel gesmolten, rond het meer liggen nog uitgestrekte sneeuwvelden.

Afbeelding

Dan beginnen we aan een mooie maar soms ook lastige afdaling. De gemarkeerde wandelroute is nog niet overal begaanbaar. Sneeuwvelden en weggeslagen bruggen proberen we te omzeilen. Wij zijn blij dat we vanochtend een paar stokken hebben gehuurd.

Afbeelding

Afbeelding

Dat het nog vroeg in het seizoen is, heeft ook een voordeel. Het is hier nu heerlijk rustig en de paden zijn alleen begaanbaar voor wandelaars. We hoeven nergens verschrikt opzij te springen voor mountainbikers.

's Avonds treffen we nog twee Nederlandse fietsers op de camping: een vader met zijn zoon, bezig met een pittige collentour. Ze vertellen dat ze met de Flixbus naar Annecy zijn gereisd, maar dat die reis niet bepaald vlekkeloos verliep. In Frankfurt kregen ze te horen dat de bus waar ze op hadden moeten overstappen, geannuleerd was. Daardoor konden ze pas een dag later gaan fietsen dan gepland. Morgen willen ze, net als wij, de Col de l'Iseran over, en dan gelijk via de Col du Mont Cenis naar Italië. Ook die hebben wij op het program staan, maar wel een dag later.

Wordt vervolgd
Dinsdag 25 juni 2019. Van Val d'Isère naar Bressans, 43 km

Afbeelding

's Ochtends slaan we om half acht vers brood en koffiebroodjes in. Dan fietsen we gelijk door. De eerste uren is het nog stil op de weg, niet erg steil en aangenaam koel. Even na negen uur is het nog 10 km naar de Col de l'Iseran.

Afbeelding

Tegen tienen vinden we een vlak stukje grond in een haarspeldbocht van de weg. We pakken de brander uit en gaan koffie zetten.

Afbeelding

Dan vliegt er opeens een terreinwagen uit de bocht, die vlak voor ons tot stilstand komt. Een hond springt er uit terwijl de bestuurder in de auto blijft zitten. We schrikken ons rot. Vijf minuten later laat de bestuurder de hond weer in de wagen springen en rijdt weg. Al die tijd heeft deze hork ons volledig genegeerd. Als ik met mijn ogen banden lek zou kunnen schieten...

Afbeelding

Even later zien we vader en zoon van de camping omhoog komen. Het wordt nu ook drukker op de weg. Niet alleen met auto's, motoren en racefietsen, maar ook veel e-bikes komen voorbij. Opvallend is de snelheid waarmee een jonge vrouw omhoogkachelt, rechtopzittend op een stadse e-bike met kinderzitje.

Afbeelding

De laatste kilometers voor de col liggen er nog flinke sneeuwvelden langs de weg.

Afbeelding

Ondanks de sneeuw is het hier niet koud. De fietscomputer geeft 33.1 graden aan. We hebben we eens koudere pasbeklimmingen meegemaakt (zoals de Timmelsjoch in 2016, even scrollen in dit topic). Dus gaan we in t-shirt de col op. In Val d'Isère zal het vandaag wel te heet zijn om een bergwandeling te maken.

Afbeelding

Vlak voor de col fietsen we tussen twee sneeuwwanden.

Afbeelding

Een eettent, een kerk en een strak vormgegeven hoop keien markeren de Col de l'Iseran.

Afbeelding

Eenzaam is het niet op deze top, maar we vinden nog wel ruimte om een colselfie te nemen met de zelfontspanner. De tijd dat je als bepakte fietser bovenop een col nog complimenten kreeg, is overigens voorbij. Racefietsers willen weten waarom we zoveel bagage hebben, anderen vragen zich af waarom we geen motor hebben. We wijken duidelijk af van wat hier de norm is.

Afbeelding

De afdaling biedt vergezichten op een uitbundig groen landschap, waardoor het smeltwater met bakken tegelijk bergafwaarts klatert. Hier stoppen we even om wat te eten.

Afbeelding

Na een korte picknick spring ik op mijn fiets om de afdaling voort te zetten terwijl Corrie het brood weer in de tassen stopt. Ik zoef al naar beneden wanneer ik iemand in de verte hoor roepen en fluiten. Ik rem en kijk om. Corrie zit nog niet op haar fiets en naast haar staat een andere fietser staat heftig te zwaaien. Ik draai om en klim terug naar boven.
"Ik heb een lekke band!", roept ze, zodra ik haar weer kan verstaan. "Toen ik weg wilde fietsen, waarschuwde een andere fietser dat ik een platte achterband had."
Ik pak de fietspomp en de bandreparatieset. Ik vind een klein gaatje in de binnenband, aan de kant van het velglint. Na plakken en oppompen tot 3 bar loopt de band opnieuw leeg. Opnieuw vind ik een gaatje aan de kant van het velglint, op enkele decimeters van het vorige gaatje. Ik haal de binnenband eruit en zie dat het een extra light binnenband van Schwalbe is (type 14, dus niet het nog lichtere type 14a). Een jaar geleden heb ik zulke binnenbanden aangeschaft om uit te proberen, nadat iemand op het Wereldfietserforum enthousiast meldde dat je hiermee merkbaar lichter zou rijden dan op normale binnenbanden.
Vorig jaar hadden we een soortgelijke ervaring met zo'n licht bandje na een afdaling in Montenegro. Ik vermoed nu dat deze binnenbanden ongeschikt zijn voor lange afdalingen bij hoge temperaturen in combinatie met velgremmen. Door het vele remmen worden de velgen dan zo heet, dat de dunwandige bandjes poreus worden of simpelweg smelten. Gelukkig hadden we in Genève nog een paar zware en ongetwijfeld traagrollende binnenbanden bij de Decathlon gekocht.
Ook het velglint vertrouw ik niet meer. Ik zie namelijk dat dit nog het lint is dat al sinds de aankoop op Corries achterwiel zit. Dit is een smal en dun lint dat makkelijker kan gaan schuiven dan het brede en stugge velglint dat ik zelf meestal gebruik.

We fietsen verder, maar niet zonder zorgen. Corrie meldt dat er nu een nare hobbel in haar achterband zit. Dat kan kloppen, want om onze achterwielen zitten sinds anderhalf jaar de roemruchte Almotion buitenbanden, die door sommigen ook al zo bejubeld werden op het Wereldfietserforum. Die waren tubeless ready, maar zouden ook goed bruikbaar zijn met binnenbanden. Dat hebben we geweten; ik kreeg ze met geen mogelijkheid fatsoenlijk uitgelijnd om de velgen. Shocktherapie met een rubberhamer en oppompen tot meer dan 5 bar hielp om ze nog enigszins in het gareel te krijgen, maar zulke paardemiddelen zijn hier nu even niet voorhanden.

Afbeelding

Tijdens de afdaling wordt het snel warmer. Wanneer we de bewoonde wereld bereiken, is het ruim boven de 30 graden en alleen in een luchtig hemd nog fijn om te fietsen, zolang we tenminste bergafwaarts blijven gaan. Volgens de weersverwachting komt er een hittegolf aan. We vragen ons af hoe verstandig het is om nu via Italië over een serie onverharde cols naar Briançon te fietsen. Hoewel Briançon op 1300 m hoogte ligt, wordt ook daar de komende dagen 37 graden verwacht.
Zodra we een schaduwrijk terras vinden, maken we een hitteplan. Toevallig krijgen we ook een appje van de vader en zoon die ons vanochtend inhaalden. Zij hebben vanmiddag ook de Col du Mont Cenis bedwongen en zijn nu in Susa, waar geen camping blijkt te zijn. Op www.klimtijd.nl en www.alpenrouten.de zie ik nog een reden om daar morgen niet heen te willen: Susa ligt in een diep dal op slechts 500 m hoogte. Om daaruit op de Colle delle Finestre te komen, moet je meer dan 1500 m klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 10%, op een weg die voor een deel onverhard is. In een hittegolf is dat gekkenwerk. Dat doen we wel een keer in oktober, of als we de e-bike-gerechtigde leeftijd hebben bereikt.
Liever blijven we de komende dagen zo hoog mogelijk, door vanuit het noorden over de Col du Galibier te fietsen en dan westwaarts via de Col de Sarenne en Alpe d'Huez naar de Col du Glandon.

We stoppen op camping l'Illaz, iets voorbij Bessans. Daar laat ik Corries achterband grotendeels leeglopen en kneed ik de buitenband lang genoeg om hem weer enigszins gelijkmatig om de velg te krijgen.

Wordt vervolgd
Woensdag 26 juni 2019. Fietsen: van Bressans naar Modane, 37 km
+ trein: Modane - St-Michel-de-Maurienne


Afbeelding

Kort na ons vertrek passeren tot onze verbazing het bordje van een 1746 m hoge Col de la Madeleine, niet te verwarren met de gelijknamige maar veel pittiger col die we ook nog op het program hebben staan.

In Lanslevillard genieten we een uur lang van koffie en verse patisserie op een schaduwrijk terras. Daarna zijn wel de aangenaam koele temperaturen voor de rest van de dag verbruikt. We fietsen verder over kleine weggetjes door de Maurienne, het dal waar de Arc doorheen stroomt, waar bossen af en toe nog wat schaduw bieden.

Afbeelding

Onze route valt kilometers lang samen met een wandelroute, de Chemin du Petit Bonheur. 's Ochtends komen er wat wandelaars voorbij. Ik heb met ze te doen. In de hitte is wandelen met een rugzak nog veel zwaarder dan fietsen.

Afbeelding

's Middags hebben we een lange pauze op de schaduwrijke binnenplaats van Fort Marie-Thérèse.

Afbeelding

Ook lopen we even naar de kloof van de Arc, met een mooi uitzicht op Fort Victor Emanuel en daarachter de 3698 m hoge Dent Parrachée. Deze forten moesten tot 1860 het Koninkrijk Sardinië, waar Savoie een belangrijk deel van was, beschermen tegen invallen uit Frankrijk. In 1859 werden Frankrijk en Sardinië bondgenoten tegen Oostenrijk, dat in de Tweede Italiaanse Onafhankelijkheidsoorlog het koninkrijk Lombardije-Venetië kwijtraakte. Dit werd bij Sardinië gevoegd, terwijl Frankrijk als tegenprestatie Savoie kreeg toebedeeld. Sindsdien liggen deze forten in Frankrijk.

Afbeelding

Dan volgt een korte afdaling naar Modane, waar een spoorlijn en een snelweg vanuit de Fréjustunnels in de Maurienne uitkomen. Hierdoor is de Maurienne verder westwaarts een dal met veel beton en verkeerslawaai. Niet zo aantrekkelijk om doorheen te fietsen, zeker niet bij 35 graden. Daarom besluiten we om de 15 km naar Saint Michel de Maurienne per trein af te leggen.

Camping 'Le Marintan' valt ons tegen. Het is een stenige stadscamping met gescheiden standplaatsen naast een hotel. Er is weinig gras en geen schaduw op de plek waar onze tent komt te staan. Zolang de zon schijnt, doden we de tijd op een bankje in de schaduw van een boom bij de ingang.

Wordt vervolgd
Donderdag 27 juni 2019. Van St-Michel-de-Maurienne naar Valloire, 19 km

Afbeelding

Al om half zeven verlaten we de camping. Even later beginnen we te klimmen, op weg naar de Col du Télégraphe. Eigenlijk is dit meer een aanloop voor de Galibier dan een serieuze Alpencol. We blijven onder de boomgrens en er zijn geen spectaculaire vergezichten. Wel zien we hier aan daar fraaie staaltjes huisvlijt in de berm.

Afbeelding

Om kwart over tien zijn we boven. Het is er leuk genoeg voor een colselfie en aan de overkant van de weg is koffie met taart.

Afbeelding

Iets na 11 uur fietsen we Valloire binnen, het laatste dorp voor de Col du Galibier. De koele uurtjes zijn nu voorbij en er is ook een camping, dus moeten we ons hier de rest van de dag vermaken. We beginnen met een bezoek aan de mooi gerenoveerde kerk.

Afbeelding

De rest van het dorp heeft zijn ziel allang verkocht aan de toeristen. Skiërs in de winter, motoren en wielrenners in de zomer. Ook de Tour de France is dit jaar weer van de partij. Dankzij de Galibier is dit fietsende dopingcircus hier al tientallen keren langsgekomen.

Afbeelding

Op de camping zijn we welkom voor één nacht. Als we hier langer hadden willen blijven, hadden we moeten wildkamperen, want voor vrijdag en het weekend blijken alle plekken hier al volgeboekt te zijn. Er is geen trekkersveldje voor ongemotoriseerden. En overal zien we bordjes met namen van mensen die hier de komende dagen worden verwacht. Nu is het hier nog rustig en maken we goed gebruik van de voorzieningen. Ik span een waslijntje in de zon en zelf nestelen we ons met wat leesvoer in de schaduw.

Afbeelding

's Avonds wordt het drukker op de camping. Tot ver na zonsondergang wordt de rust regelmatig verstoord door motoren die luid ronkend de camping op komen rijden. Een enkeling lijkt dat ook rustig te kunnen.
"Ik wist niet dat er ook stille motoren bestonden", zegt Corrie, wanneer een motor bijna geruisloos voorbijrijdt.
"Misschien een onthechte geest die niet bij een groep hoort, of iemand die de geluidsvoetafdruk van zijn vakantie wil beperken", verzin ik. "Misschien heeft zo iemand ook wel geen tatouages."

Wordt vervolgd
Vrijdag 28 juni 2019. Van Valloire naar La Grave, 41 km

Afbeelding

Om zeven uur fietsen we Valloire uit. Buiten het dorp hebben we weg helemaal voor onszelf. Voor ons zien we een muur van bergen oprijzen.

Afbeelding

Afbeelding

De markante Roche Olvera steekt scherp af tegen de knalblauwe hemel.

Afbeelding

Om negen uur raakt het zonlicht de weg en trekken we onze truien uit. Even later stoppen we bij een cafetaria. Die is nu nog gesloten, dus zetten we onze eigen koffie op het terras. Even later arriveert een auto met een vrouw die die de deur van de cafetaria opent, maar wij willen nu verder, zodat we hoog zijn voordat het heet wordt.

Afbeelding

In de verte rijst het bergmassief van de Vanoise op.

Afbeelding

Om tien uur maken onze t-shirts plaats voor hemden, maar drukkend heet zal het op deze hoogte niet worden.

Afbeelding

Op 2280 meter laten we ons bij een fromagerie verleiden tot het proeven van kazen uit de streek.

Afbeelding

Afbeelding

Inmiddels zijn de motormuizen ontwaakt. Ronkend en knallend verdrijven ze de stilte. Wanneer een groep voorbijgeraasd is, echoot het tussen de bergen nog lang na, tot de volgende ploeg een nieuwe poging doet om door de geluidsbarrière te breken. Het was te verwachten, want de Galibier is een prominente etappe van de Route des Grandes Alpes. Gelukkig is het nog net geen weekend en is het hier ook nog geen hoogseizoen. Wie vooral rust komt zoeken, kan hier beter in het vroege najaar gaan fietsen, voordat de cols dichtgaan; of alleen onverharde cols opzoeken.

Afbeelding

Een nieuw fenomeen is voor ons de colfotograaf. Her en der zien we commerciële fotografen met zware telelenzen kiekjes van passanten maken, die online gekocht kunnen worden. Wij vallen met onze slome vakantiefietsen buiten hun doelgroep. Ik vermoed dat ze meer succes hebben bij mamils in een midlifecrisis, die op zo'n foto nog een beetje lijken op wat ze graag willen zijn.

Afbeelding

Wanneer wij 100 meter verder even stoppen bij een parkeerplaats, roept en gebaart zo'n fotograaf dat wij daar op moeten hoepelen. We negeren hem en genieten nog vijf minuten van het uitzicht. Niet vaak zal dat zo weids en helder zijn als vandaag.

Afbeelding

Op 2550 m splitst de weg zich. Voor het snelverkeer begint hier een tunnel, die in 1891 geopend werd en jarenlang de enige verharde doorgang was. In 1976 moest de tunnel wegens bouwvalligheid worden gesloten en werd een nieuwe weg bovenlangs over de col aangelegd. In 2002 ging de tunnel weer open, maar voor fietsers blijft de steile weg via de col de enige optie.

Afbeelding

De rest van de Galibier volgt morgen