di 19 aug, 2014 18:09
Terug met Reitsma
Na een bergwandelvakantie in de Dolomieten met mijn vrouw en mijn zoon ben ik de afgelopen twee weken alleen teruggefietst naar Nederland. Misschien hebben anderen iets aan mijn observaties.
Route. Ik ben van Merano naar Roermond gefietst langs de route van Hans Reitsma (en daarna met de trein verder naar huis gereisd omdat mijn tijd op was). Ik vond het een vrijwel steeds mooie route. Naarmate ik wat dichter bij Nederland kwam vond ik het wat minder spannend worden, vooral in de buurt van Ludwigshafen en langs de Rijn (je moet zo’n route eigelijk weg van huis rijden, dan wordt het juist steeds exotischer). Een aantal jaren geleden heb ik het grootste deel van de Benjaminse route gedaan tot noord Italië, en in vergelijking is Reitsma echt veel meer off road en auto luw. Per saldo vond ik Reitsma wat mooier maar ik denk ook wel zwaarder. Dat geldt uiteraard niet voor wat vanuit Nederland het eerste gedeelte is, waar Benjaminse je gelijk de Ardennen in stuurt, en Reitsma je de kans geeft rustig wat conditie op te bouwen in veel vlakker terrein. Voor wat betreft de Alpenpassen moet ik zeggen dat ik de Reschenpas ook uit het zuiden komend eigenlijk goed te doen vond (het vals plat van Merano naar Glurns van de dag ervoor viel me zwaarder), maar de Arlberg inderdaad erg zwaar: ik heb een stukje gelopen. De mooiste pas blijft wat mij betreft wel Benjaminse’s Splügenpas, maar daarbij vind ik vanuit Nederland komend de aanloop door Zwitserland saaier dan Reitsma’s aanloop door Oostenrijk. Misschien is er een markt voor Naar Rome voor natuurminnende bikkels, met de mooiste en zwaarste stukken van beide routes.
Navigatie. Ik had deze keer voor het eerst een GPS bij me (een Garmin Etrex 30) en dat is prima bevallen. Ik heb het simpel gehouden en het ding alleen gebruikt om de tracks die ik tevoren vanaf Hans Reitsma’s site had geladen na te fietsen. Wat me opviel was dat de Ansmann 2500 mA oplaadbare batterijen die ik nieuw gekocht had zo lang meegingen: ik deed goed vijf dagen van 7-8 uur met een setje. De oudere 2050 mA GP oplaadbare batterijen (ook Eneloop type) hielden het na ruim twee dagen al voor gezien. Met acht van die Ansmann oplaadbare batterijen kun je dus drie weken fietsen zonder iets op te laden. Die techniek wordt alleen maar beter, dus de afhankelijkheid van laders kan alleen maar minder belangrijk worden.
Campings. Ik vond de campings vaak wat deprimerend, met veel campers en satellietschotels. Gelukkig ook een aantal leuke ontmoetingen gehad op campings waar ze wel een trekkersveldje hadden. Een keer heb ik in een hotelletje overnacht, en eigenlijk was dat wel zo leuk, met veel meer contact met de lokale bevolking. Het zette me aan het denken over de vraag waarom ik altijd wil kamperen. Van oorsprong was dat omdat ik van het buitenleven hou, en in voor een najaar of in Scandinavië kan dat al kamperend goed. Maar wat is er nog over van dat buitenleven als je op een piepklein stukje staat, met om je heen campers en auto’s met bbq’s?
Bagage. Ik hou ervan om licht te reizen, en had gehoopt alles in mijn Arkel Dry Lites te pakken. Dat ging toch niet. Die zijn echt te klein voor zo’n reis met kleding voor wisselende omstandigheden en vers eten voor een dag of twee. Arkel zegt dat ze 32 liter zijn, en daarmee zou ik het wel gered hebben, maar Arkel’s 32 liters zijn wel andere liters dan die van Orlieb (de Dry Lites zijn in werkelijkheid kleiner dan de nominaal 25 liter Ortlieb frontrollers). Dus ik heb toch maar mijn 40 liter Backrollers gebruikt.
Pech. Twee van de drie Yunan stokken van de Helsport Rondane 3 tent zijn kort na elkaar gebroken. Ik heb ze kunnen spalken, maar Helsport krijgt wel een brief. Lekke banden: geen, ondanks het feit dat ik achter een 26x1.75 Pasela TG met slechts dunne lekbescherming had en voor zelfs de luxe Compass versie hiervan zonder enige antilek. Vooral die laatste band reed wonderbaarlijk soepel en comfortabel vergeleken met zogenaamd steviger banden.
Het was een mooie rit.
Wim
Na een bergwandelvakantie in de Dolomieten met mijn vrouw en mijn zoon ben ik de afgelopen twee weken alleen teruggefietst naar Nederland. Misschien hebben anderen iets aan mijn observaties.
Route. Ik ben van Merano naar Roermond gefietst langs de route van Hans Reitsma (en daarna met de trein verder naar huis gereisd omdat mijn tijd op was). Ik vond het een vrijwel steeds mooie route. Naarmate ik wat dichter bij Nederland kwam vond ik het wat minder spannend worden, vooral in de buurt van Ludwigshafen en langs de Rijn (je moet zo’n route eigelijk weg van huis rijden, dan wordt het juist steeds exotischer). Een aantal jaren geleden heb ik het grootste deel van de Benjaminse route gedaan tot noord Italië, en in vergelijking is Reitsma echt veel meer off road en auto luw. Per saldo vond ik Reitsma wat mooier maar ik denk ook wel zwaarder. Dat geldt uiteraard niet voor wat vanuit Nederland het eerste gedeelte is, waar Benjaminse je gelijk de Ardennen in stuurt, en Reitsma je de kans geeft rustig wat conditie op te bouwen in veel vlakker terrein. Voor wat betreft de Alpenpassen moet ik zeggen dat ik de Reschenpas ook uit het zuiden komend eigenlijk goed te doen vond (het vals plat van Merano naar Glurns van de dag ervoor viel me zwaarder), maar de Arlberg inderdaad erg zwaar: ik heb een stukje gelopen. De mooiste pas blijft wat mij betreft wel Benjaminse’s Splügenpas, maar daarbij vind ik vanuit Nederland komend de aanloop door Zwitserland saaier dan Reitsma’s aanloop door Oostenrijk. Misschien is er een markt voor Naar Rome voor natuurminnende bikkels, met de mooiste en zwaarste stukken van beide routes.
Navigatie. Ik had deze keer voor het eerst een GPS bij me (een Garmin Etrex 30) en dat is prima bevallen. Ik heb het simpel gehouden en het ding alleen gebruikt om de tracks die ik tevoren vanaf Hans Reitsma’s site had geladen na te fietsen. Wat me opviel was dat de Ansmann 2500 mA oplaadbare batterijen die ik nieuw gekocht had zo lang meegingen: ik deed goed vijf dagen van 7-8 uur met een setje. De oudere 2050 mA GP oplaadbare batterijen (ook Eneloop type) hielden het na ruim twee dagen al voor gezien. Met acht van die Ansmann oplaadbare batterijen kun je dus drie weken fietsen zonder iets op te laden. Die techniek wordt alleen maar beter, dus de afhankelijkheid van laders kan alleen maar minder belangrijk worden.
Campings. Ik vond de campings vaak wat deprimerend, met veel campers en satellietschotels. Gelukkig ook een aantal leuke ontmoetingen gehad op campings waar ze wel een trekkersveldje hadden. Een keer heb ik in een hotelletje overnacht, en eigenlijk was dat wel zo leuk, met veel meer contact met de lokale bevolking. Het zette me aan het denken over de vraag waarom ik altijd wil kamperen. Van oorsprong was dat omdat ik van het buitenleven hou, en in voor een najaar of in Scandinavië kan dat al kamperend goed. Maar wat is er nog over van dat buitenleven als je op een piepklein stukje staat, met om je heen campers en auto’s met bbq’s?
Bagage. Ik hou ervan om licht te reizen, en had gehoopt alles in mijn Arkel Dry Lites te pakken. Dat ging toch niet. Die zijn echt te klein voor zo’n reis met kleding voor wisselende omstandigheden en vers eten voor een dag of twee. Arkel zegt dat ze 32 liter zijn, en daarmee zou ik het wel gered hebben, maar Arkel’s 32 liters zijn wel andere liters dan die van Orlieb (de Dry Lites zijn in werkelijkheid kleiner dan de nominaal 25 liter Ortlieb frontrollers). Dus ik heb toch maar mijn 40 liter Backrollers gebruikt.
Pech. Twee van de drie Yunan stokken van de Helsport Rondane 3 tent zijn kort na elkaar gebroken. Ik heb ze kunnen spalken, maar Helsport krijgt wel een brief. Lekke banden: geen, ondanks het feit dat ik achter een 26x1.75 Pasela TG met slechts dunne lekbescherming had en voor zelfs de luxe Compass versie hiervan zonder enige antilek. Vooral die laatste band reed wonderbaarlijk soepel en comfortabel vergeleken met zogenaamd steviger banden.
Het was een mooie rit.
Wim
