fietsen in Turkije, Syrie, Libanon, Israel, Jordanie Egypte

[FV1]

Merhaba,

hier een bericht uit Syrie. Lekker zonnetje, af en toe een wndje in de rug; aardige mensen en eergisteravond uitzicht op zee vanaf het balkon van een hotelletje... wat wil een fietser nog meer?
Maar voor we konden genieten, eerst nog wat hobbels nemen. En dat begon donderdagmiddag al toen ik thuis kwam. Bericht van Corendon: vlucht verzet van vrijdagmiddag naar vrijdagochtend. Daar ging mijn strakke plannign om vrijdagochtend de boodschappen te doen en donderdagavond de tassen inpakken.... Als een speer nog naar de supermarkt om het hoognodige eten te halen. Daarna snel alles inpakken en vrijdagochtend vroeg op en om 2 voor 7 de trein richting Schiphol. Dat ging nog goed. In Leiden overstappen. Dat was geen succes, want de trein waar Peter (vliegt 15 min eerder dan wij, maar had dezelfde trein uit Schiedam) en ik in moesten, mochten we niet in. We mochten geen fiets meenemen in de trein in de drukke ochtendspits (trein was voor minder dan 1/3 deel gevuld). Tja, daar sta je dan. Dan maar de volgende trein proberen te nemen. Kwartier wachten. MAar die kreeg 10 min. vertraging en reed vervolgens helemaal niet.
STerker nog; er reed geen enkele trein vanwege een aanrijding bij Den HAag.
Uiteindelijk toch een trein gevonden die richting Schiphol ging. de conducteur had het nu te druk met andere reizigers zodat wij ongezien de drukke trein in konden. Met anderhalf uur vertraging kwamen we op Schiphol aan. Daar stond Carolien al.
Inchecken ging vlot en zonder problemen vlogen we naar Istanbul.

Daar proberen een doorvlucht naar Adana te regelen. Eigenlijk hadden we die zaterdagochtend; maar omdat we nu veel eerder in Istanbul waren dan gepland, proberen eerder te vliegen. Na 3x op en neer rennen is dat gelukt en konden we om 1915 door naar Adana.
(Eerst internet ticket ruilen voor gewoon ticket aan de ene kant; aan de andere kant van het vliegveld vragen of we eerder kunnen; daar kwamen we op de wachtlijst van de vlucht van 19:15 uur; indien daar geen plek was de wachtlijst van 2130 en als daar geen plek konden we in ieder geval om 2330 door. Om 18:50 hoorden we dat we daarop mee konden; maar toen moest het ticket nog verzet worden naar dat tijdstip. dus weer terug naar de andere kant van vliegveld. Weer terug moesten de fietsen nog betaald worden als bijzonder transport. Dus weer terug naar de ticekt balie. Daar drongen de vorige keren telkens allerlei Turken voor (ook al moest je nummertje trekken). Nu had ik grote haast, dus ben ook maar op z'n Turks voorgedrongen; en dat werkte ook nog! om 1905 rende ik weer terug, kreeg m'n ticket en om 1910 zaten we hijgend in het vliegtuig....)

In Adana stond Peter nog net z'n fiets uit te pakken en nadat ze onze fietsen op de tranportband gegooid hadden, reden we samen naar de stad Adana om daar een hotelletje te nemen.

Zaterdagochtend eerst over een drukke gewone en later over een rustige 3 baans snelweg verder gefietst. De snelweg was bijzonder rustig; mooie omgeving (mooie cactussen, prachtige bloemen in de middenberm) en perfect asfalt. Wat wil je nog meer?
De politie maakte even een probleem ' problem' Wij vonden het ' no problem' Ze schudden het hoofd; probeerden ons nog te overtuigen; maar na de belofte dat we op de vluchtstrook bleven rijden, mocht het (we werden eens in de 5 minuten voorbij gereden door een vrolijk toeterende en zwaaiende auto of vrachtwagen). Bij het verlaten van de snelweg (= tolweg) werden we nog nageroepen door de bediende; maar wij hoorden niets en reden vrolijk verder. (nu lijkt het net alsof we allemaal dingen doen die niet mogen, maar dat valt reuze mee hoor...!)
's avonds in Iskenderum aan zee een hotelletje genomen, met uitzicht op zee. Heerlijk!
De volgende dag vroeg de bergen in; flink klimmen. Daarna een lekkere afdaling met mooi uitzicht. De grensformaliteiten met Syrie gingen voorspoedig en even later reden we Syrie in. Meteen verandert het landschap. Alles ziet er nu wat verzorgder uit. Iedereen toetert luid. Ik doe wedstrijdje met een tractor (en win). Vervolgens rijden we luid zingend verder naar Aleppo; heuvel op en heuvel weer af. Eerder die dag had Peter 41 km op kop gesleurd door een vlak landschap, omdat we op tijd in Aleppo wilden zijn. Uiteindelijk is dat gelukt, om 19:00 uur 's avonds. Hier zou Jim zich bij ons voegen, maar die was wat later en kwam pas om 0:00 uur aan, toen wij al sliepen.
Hier in Aleppo is het erg druk. Heel veel taxis rijden door elkaar. Goed opletten dus met de fiets. Iedereen toetert naar elkaar. Het eerste wat we dus in Aleppo gekocht hebben in de 'fietsenstraat' is een fietsalarm. Je drukt op een knopje en er komt een oorverdovend lawaai uit een speakertje. Zo kunnen wij ons meten met de taxi's en andere autootjes.

Zelfs in de soukh (overdekte markt) rijden ezels, vrachtwagentjes en busjes kriskras door elkaar, door de mensen. Halve kamelen hangen daar te drogen; leuk om te zien. De citadel is ook enorm groot en hoog gelegen en mooi gebouwd. De grote moskee wordt gerestaureerd en was niet erg bijzonder om te zien. Die is eeuwen geleden gebouwd op een hoge heuvel, met grote muren. Die ziet er echt uit als een onneembare vesting. De mensen hier zijn erg aardig. Ons hotelletje ligt in de traktorbanden straat (hier heeft elke straat een ander verkoopartikel, fietsen, autobanden, t-shirts, plastic bakjes, etc). Morgen fietsen we met z'n vieren (Peter, Carolien, Jim en ik) verder naar het zuiden. We zien wel waar we uitkomen....! Vooralsnog vermaken we ons prima.

Het is wel even wennen aan de temperatuur; want na het koude Nederland rijden we hier met temperaturen van boven de 30 graden.

Tot zover onze belevenissen, we weten zo niet wanneer er weer een internetcafe komt, dus het kan even stil blijven aan deze kant.

Vele groeten,
Freek

ps voor alle (oud)collega's en vrienden/familie: niet iedereen heb ik ind e adreslijst op kunnen nemen, dus als jullie het svp door willen sturen naar iedereen die de verhalen leuk vindt om te lezen...

[FV1]

Merhaba,

vandaag aangekomen in Homs, moderne stad met internetcafe, dus tijd voor een bericht.

Iedereen bedankt voor alle fanmail; ik kan niet iedereen beantwoorden, dus doe ik dat vanaf deze plek en bij dezen!

Eerst nog even opmerken dat bij de grensovergang tussen Turkije en Syrie boven elke balie van het douanekantoor een portret van Assad hangt. Sommige balies zelfs 2 portretten; eentje van de oude en een van z'n zoon. Je ziet hier overal portretten. Zo te zien is de oude toch nog wel wat populairder dan de jonge, want de oude hangt op meer plaatsen.

De nationale bezigheid van de Syrier is het verplaatsen van stenen. Elke vrachtwagen die ons voorbij rijdt, is tot de nok toe gevuld met keien. Grote, kleine, veel, weinig, maakt niet uit, als er maar stenen op liggen. Ze rijden af en aan. En als de mannen geen stenen verplaatsen, rijden ze op een brommertje met flink stinkende uitlaatgassen ons voorbij, wachten even tot wij weer voorbij zijn en rijden ons weer voorbij. Als vliegen op een pot honing komen ze op ons af.
De straten worden hier trouwens schoongeveegd door met een vrachtwagen of traktor te rijden met in de aanhanger ongeveer 7 meter lange stalen buizen, waarvan ongeveer 4 meter over de weg schuift. Dat veegt tenminste lekker de troep weg.
Verder wordt er enorm veel water verspild. Vele liters worden gebruikt om het stof van de straat te spoelen. Zonde, in een land waar toch een watertekort heerst. Verder worden we met de regelmaat van de klok uitgenodigd om thee te drinken, iets waar we graag gebruik van maken. Ook hebben we inmiddels allemaal de waterpijp gerookt, en de kilometers vliegen voorbij.
Om een indicatie te geven: 1e dag Adana- Iskenderum ongeveer 130; Iskenderum Aleppo 145; Aleppo Apamea 145 (ja, ja nog 'fourteen kms from here...' blijkbaar weet de gemiddelde syrier ook niet het verschil tussen 14 en 40....; het bleken er dus toch RUIM 40 te zijn...) gisteren Apamea tot iets voor de Krak de Chevaliers (ongeveer 90) en vandaag maar 60 tot aan Homs. De klimmetjes zijn erg steil. De afgelopen dagen vreselijk steile wegen gehad, maar o zo mooi. Prachtige uitzichten over groene valleien; veel (appel)bomen die in bloei staan en heerlijk ruiken.
Tegen alle verwachting in hebben we niet Carolien als eerste uit kunnen huwelijken, maar Peter. Gisteren stopten we onderweg om wat te eten; werden we uitgenodigd bij een familie om thee te komen drinken. Een van de dochters des huizes vond Peter dermate interessant dat ze wel met hem wilde trouwen.... nu heeft Peter een beetje last van liefdesverdriet, maar daar komt hij wel weer overheen hopen we .
Vanmorgen hebben we een enorm groot (kruisvaarders)kasteel bezocht, Krak de Chevaliers. Een steil klimmetje er naartoe; maar na alle steile heuvels van de afgelopen dagen prima te befietsen. Het kasteel heeft 2 verdedigingsmuren en veel en enorme zalen van binnen. Een oven met een diameter van 3 meter... geweldig! En wat een uitzicht vanaf de torens!
Daarna 40 km over de snelweg naar Homs gereden. Geen andere keuze voor de weg, dus dan maar even op deze manier. Leuk was anders, maar het laatste stuk ging erg vlot, met een windkracht 7 in de rug. Morgen eens kijken of we naar Palmyra kunnen, in de woestijn. En dan zien we wel weer verder.

We vermaken ons nog steeds prima. Af en toe is het warm, soms heet, soms staat er een frisse wind, soms geen en soms waait het heel erg hard. De lokalo's zijn erg aardig, proberen behulpzaam te zijn, maar af en toe hebben we daar meer last dan baat van. Ze zeggen nl. gewoon wat je wilt horen. Over een afstand van 23 km kregen we telkens te horen dat het nog ' 5 km' was naar een volgend plaatsje. Op de kaart is dat niet goed te zien; want sommige wegen staan niet op de kaart; en de kaarten (we hebben 3 verschillende kaarten bij ons) komen ook niet met elkaar overeen.

Oh ja, nog een bericht over Aleppo: 's avonds hebben we daar enorme discotheken, nachtclubs en bioscopen gezien. Blote vrouwen op de aanplakborden in overvloed. Dat is wel een contrast met menig gesluierde vrouw achter de Burka die daar ook rondloopt. Dat is dus een hele moderne stad, evenals Homs, waar we nu zitten.

Het eten hier is lekker, vooral de zoetigheden. Daar kun je prima op fietsen en het is heerlijk om te eten. De cola gaat er ook goed doorheen met deze temperaturen en inspanningen.
Iedereen weer vele groeten en tot de volgende mail!

Salaam,
Freek

[FV1]

Merhaba,

waar waren we gebleven? Oh ja, in Homs. In tegenstellng tot alle berichten van andere fietsers en de lonely planet gids, vonden wij met z'n 4en Homs toch een leuk stadje. niet zo toeristisch, maar wel leuk.
Op vrijdag zijn we naar Palmyra geweest; een plaatsje in de woestijn, 160 km voorbij Homs. omdat iedereen het ons af raadde om op de fiets te gaan, zijn we maar met de taxi gegaan. Hele dag een taxi gehuurd voor een paar duizend syrische ponden. De taxichauffeur wist niet waar we naar toe wilden; pas toen hij de kaart van ons goed had bestudeerd, wist hij waar hij naar toe moest (maar was onderweg toch nog een keer verkeerd gereden). Blijkbaar kwam hij Homs nooit uit.
De weg naar Palmyra is redelijk saai. Veel woestijn, harde wind en een lange, lange rechte weg. blij dus dat we niet gefietst hebben.
Palmyra zelf is (naast de gevangenis die daar staat) beroemd vanwege de indrukwekkende tempels en straten, theaters etc. die hier duizenden jaren geleden gebouwd zijn. Erg mooi om te zien; zo'n oud stadje midden in de woestijn. We hadden verwacht dat het warm zuo zijn; maar er stond een stevige wind die het erg koud maakte. de lange broek kwam dus goed van pas 9en de trui ook0.
Daarna maar doorgetaxiet naar Hama, bekend vanwege de vele waterraderen die ze daar hebben. Hama is veel toeristischer dan homs, en we werden dus meteen besprongen door alle arabieren die van alles van ons wilden weten, hebben en verkopen.

Zaterdag zouden we doorfietsen, maar Carolien was ziek (koorts en diarree). Die heeft dus een dagje het bed gehouden en wij (Peter, Jim en ik) hebben de bus naar Tripoli genomen in libanon. Dat was p zich al een heel avontuur. Het busje zou er 2 uur over moeten doen, maarr dat werd ruim 3 uur. Vele stops vanwege uitreisvisa van syrie en inreis voor libanon. In Libanon werd het wegdek erg slecht en stuiterden we over de weg, waarna een lekke band volgde. Dus bandje vervangen. Met z'n allen aan het busje hangen om 'm wat op te tillen; anders past de krik er niet onder.... GElukkig zonder kleerscheuren Tripoli bereikt. tri-poli is een grote verkeersopstopping. Alles toetert en er rijden alleen maar hele oude Mercedessen rond. VErder is alles op elkaar gebouwd, staan huizen half op instorten vanwege de burgeroorlog die al een tijdje achter de rug is. Verder heeft Tripoli niet zo heel veel te bieden. Uiteraard een Citadel (heeft elke plaats hier) en heel veel lekkere zoetigheden als gebak.
Op de terugweg een ander busje genomen, en op de snelweg naar homs bijna 2x een botsing gehad. De 1e keer scheelde het maar eeen halve centimeter of we zaten ingeperst tussen 4 vrachtwagens. De chauffeur reed een beetje hard, haalde rechts in, (dat is heel gebruikelijk hier; er rijden ook heel veel auto's op de snelweg de andere kant op; keren hier, mensen steken de weg ov er, vrachtwagens rijden over de vluchtstrook, soms rijden er 4 gekke fietsers). Maar gelukkig hebben we het overleefd. het busje zou naar homs rijden, maar 6 km buiten homs stopte die en riep ' Homs' en moesten we uitstappen. Aangezien we geen zin hadden om ver te lopen naar het centrum protesteerden we luid. Dat leidde er toe dat we eerst een stukje in een gewone auto mee konden, vervolgens in een taxibusje en daarna met een gewone taxi naar het hotel werden gebracht....

Zondag was Carolien weer beter en zijn we de Bekaa vallei in gefietst. we hoorden dat daar nog wat syrische troepen van het leger op een inspectie wachtten, dus die wilden wij wel verzorgen. Helaas, niets gezien. Wel af en toe een roadblock op de weg; maar meer ook niet. Geen syrische troepen; niets. Wel een hele mooie weg tussen het Libanon en het anti-Libanon gebergte in. Schitterend. Halverwege de middag waren we in Baalbek. Tot een paar jaar terug nog een no go area vanwege de ontvoeringen door de Hezbollah strijders. Nu was het er redelijk veilig. Baalbek is vooral bekend vanwege de enorme tempelcomplexen van Jupiter, Bacchus en venus die daar staan. je houdt het niet voor mogelijk hoe groot die tempels zijn en de pilaren die als restant nog overeind staan. zo iets bijzonders hebben we geen van allen nog ooit gezien. Palmyra en Apamea vallen hierbij volledig in het niet.

Vandaag zijn we over een hele drukke weg naar Damascus gefietst. de weg was erg slecht en onderweg af en toe nog wat spaken bij elkaar moeten zoeken, omdat je van het ene gat in het asfalt in het andere stuiterde. Maar uteindelijk zonder problemen een leuk hotelletje hier gevonden. Wat mij opvalt is dat de arabieren hier niet zo opdringerig zijn. ze laten je vaak met rust. sioms proberen ze een gesprek met je aan te knopen en vragen hoe het met ' Davis' gaat als ze horen dat je uit nederland komt. ' Miles Davis? Die is toch allang dood' reageren wij dan, net doen alsof we niet weten dat het over de voetballer gaat. zo kun je een heel onzin gesprek voeren met de arabieren zonder dat ze het zelf in de gaten hebben.... dat levert voor ons (maar ook voor hen) weer een hoop lol op.

Kinderen roepen hier allemaal ' hello hello what is your name'. af en ote hebben we ze ze tuk, door zelf al te roepen ; hello hello what is your name'. Ze weten dan niet waar ze kijken moeten.

wat wel opvalt is dat de omgeving erg ve rvuild is. Alles ligt vol met plastic zakjes, plastic bussen en kannen, en ander afval. Elke sloot ligt vol. in LIbanon nog veel meer dan in syrie. Dat is erg frustrerend om te zien. in nederland doen we zo ons best om het afval zo geod mogelijk op te ruimen; en hier gooit iedereen alles zo maar op straat. De woestijn bij Palmyra bijvoorbeeld lag bezaaid met plastic zakjes. Verder zijn de oude auto's ook erg vervuilend. fietsen schijnt gezond te zijn; maar hier toch echt niet. we ademen vele roetwolken in; en wanneer we met een busje gaan zoals naar Triploi, zit de hele bus te roken.... Maar ach, soms moet je dit soort dingen voor lief nemen. De mensen blijven erg aardig; vooral in Libanon waren ze aardig want we kregen daar zomaar hasj aangeboden...(overigens is libanon erg duur en in baalbek was er 's avonds geen straatverlichting omdat het economisch erg slecht ging; gisteravond gingen we eten in een restaurantje met uitzicht op de tempels, was het pikkedonker buiten... hebben wij weer....).

Nog wat statistieken: zondag 105 km gefietst met beetje wind in de rug; vandaag 100 km gefietst met forse tegenwind en over een bergpas. over de terugtrekking van de syrische troepen gesproken: we hebben begrepen dat ze binnen 12 dagen vanaf nu weg moeten zijn uit libanon; maar wat w ij gezien hebben, is dat er alleen maar vrachtwagens en tanks Libanon in reden vanuit Syrie... dus hoe de berichtgeving hierover pla atsvindt.... wij weten het niet.... maar hebben wel ernstige twijfels bij de waarheid.

Tot zover het nieuws van de afgelopen dagen.
WE vermaken ons nog steeds prima zoals je kunt lezen. excuus voor de taal fouten in dit mailbericht, maar het toetsenbord weigert af en toe dienst en de verbinding hier is niet echt optimaal, en je probeert toch in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk te tikken....

Iedereen de hartelijke groete,
Salaam!

Freek

[FV1]

Merhaba,

de laatste mail kwam uit Damascus, een grijze, saaie stad, waar we toen net aangekomen waren.
De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan. Een keer uitgeslapen, met de lonely planet in de hand Damascus bekeken. De Omayad moskee scheen heel geweldig te zijn. Nu moet ik zeggen dat de mozaiek aan de gevel en het plafond van de moskee erg indrukwekkend was. Vanbinnen viel hij wel iets tegen, gezien de vele enthousiaste verhalen. De soukh van Damascus is lekker: als toerist wordt je prima met rust gelaten, zodat je naar hartelust rond kunt kijken. Jammer genoeg is het kasteel gesloten; maar we hebben inmiddels ook al zoveel kastelen gezien (elk stadje heeft weer z'n eigen burcht) dus echt heel erg is dat niet.

Dwalend door Damascus komen we in hele leuke en gezellige cafeetjes en restaurantjes, zoals het journaistenrestaurant. Een heel gezellig en mooi plekje. Even later zagen we een uithangbord van de Syrische milieu vereniging. Daar wilden wij wel eens een woordje mee spreken, dus wij naar binnen. Eens vragen hoe het komt dat Syrie zo vervuild is met plastic zakjes en troep etc. We krijgen een allerhartelijkste ontvangst en komen te weten dat de vereniging uit 4 personen bestaat, vnl. geld krijgt van Japan, om voorlichting te geven op scholen en aan de burgers dat ze afval in de afvalbak moeten deponeren, en niet gewoon uit het raam moeten gooien. Hopelijk werkt deze aanpak, want op deze manier wordt het land te erg vervuild om over een paar jaar nog fatsoenlijk te kunnen leven.

Vervolgens komen we bij een koran school terecht. Leuk binnenplaatsje om te zien, en we spreken een man aan, maar die blijkt geen Engels te spreken. Maar 5 minuten later staan wij engelse les te geven aan een klas met 40 schoolkinderen. Met de wereldbol in de hand, vertellen wie we zijn, wat we doen, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan, en dat op een educatieve manier. De kinderen vinden het geweldig en zijn helemaal uitgelaten. De leraar vindt het ook zo leuk, dat we gevraagd worden om ook bij een andere klas een les te verzorgen! Erg leuk, deze ervaring!

Daarna dolen we door de achteraf straatjes van Damascus, bezoeken nog een Sji-itische moskee, helemaal belegd met kralen en spiegeltjes vanbinnen, maar daardoor op een bepaalde manier wel indrukwekkend, en vooral ook wat ' gezelliger' aandoend dan de andere belangrijke moskee van vanmorgen. We eten nog wat lekkers, doen de boodachappen en bijtijds naar bed, want morgen weer vroeg dag!

Woensdag, vroeg op, ontbijt op het binnenplaatsje van het hotel (erg leuk, maandagavnod hebben we daar een fles Libanese wijn soldaat gemaakt), en vertrekken. Vlak voor vertrek heb ik nog een interessant gesprek met een van de medewerkers van het hotelletje. Vragend naar wie de persoon opd e foto achter de receptie is, antwoord hij dat dat de eigeinaar van het hotel is. Verbaas vraag ik waarom er geen portret van Assad hangt. Dat hangt hier nl. overal in Syrie. Nu lacht hij geheimzinnig en vertelt vervolgens dat Syrie geen democratie kent, eigenlijk een dictatuur heeft van Assad, dat de jonge (nieuwe) Assad wel wat vooruitstrevender is dan z'n oude pa die inmiddels dood is, want die was heel erg. Beetje a la het communisme. De gehemie dienst luistert ook overal mee, zegt hij via een omweg, want echt vrijuit praten kan/wil/mag hij niet. Maar ik begrijp hem volledig en hij begrijpt mij heel goed, dus samen zijn we het eens en komen een heel eind.
Vervolgens rijden we Damascus uit over een drukke weg. Op 1 van de vele afslagen stoppen Jiim, Carolien en ik even om op de kaart te kijken. Peter, die achter ons rijdt, merkt blijkbaar niets, want die rijdt hard door. Jim erachter aan, en pas 7 km verder bij de volgende afslag heeft hij 'm bijgehaald. Peter had blijkbaar niets opgemerkt, en heeft verder ook geen goede verklaring hiervoor. Wanneer we (later op de dag) hier nogmaals naar vragen, en ook vragen of hij het wel leuk vindt en of hij nog ideeen of suggesties heeft, hult hij zich in stilzwijgen. Inmiddels bezoek ik met een te grote regelmaat het openbare toilet in de vrije natuur, want alles wat ik eet of drink, komt er binnen 5 minuten aan de andere kant weer uit. Dat maakt fietsen wel lastig, maar ondanks dat rijden we toch 105 km tegen de wind in. De laatste 20 km nemen we het busje, omdat mijn krachten redelijk uitgeput raken. In Bosra aangekomen kunnen we blijven slapen in een restaurantje tegenover het prachtige amfitheater, waar een groot portret van Assad tegenaan hangt, 's avonds erg goed verlicht. Mijn stoelgang is inmiddels gereduceerd tot normale proporties, en na een goed gesprek met Peter (dwz Peter zegt niet zo veel) gaan we met z'n 3en de stad in (Peter wilde niet mee). Het stadje Bosra is blij met elke toerist die er komt, want we worden de ene na de andere winkel ingesleurd door de lokalo's, waaronder een winkel waar ze grafstenen maken. Wat we daar mee moeten? Wij hebben er echter alle lol in en stappen zo winkel na winkel binnen, geven iedereen een hand, groten vriendelijk, maken een foto en een praatje en gaan weer verder. Hetzelfde als wat de Arabieren doen dus, maar dan nu omgekeerd. Zij waarderen dit wel en samen hebben we dee grootste lol.

Donderdag, Peter heeft besloten om alleen verder te gaan. Wij hebben dat liever niet; want wij vinden dat we als vieren de verantwoordelijkheid voor elkaar hebben om samen het doel te halen, voor elkaar te zorgen en mekaar te helpen waar nodig; maar hij ziet dat blijkbaar anders. Jammer, maar daar doen wij verder weinig aan. Eerst bezoeken we het theater, opgebouwd uit enorme zwarte bazaltblokken. Groot theater, en dat enkele duizenden jaren geleden gebouwd. Indrukwekkend. Vervolgens rijden we met de wind in de rug naar Deraa, gaan de grens met Jordanie over en zetten koers naar Jerash. De grensformaliteiten gaan voorspoedig en voor we het weten rijden we over het perfecte asfalt, toegejuichd door vele Jordanezen, naar Jerash. Jerash is bekend vanwege de opgravingen uit vroege tijden. De eerste bouwwerken dateren rond het jaar 60 voor Chr. 2 amfitheaters, enorme gebouwen (Waarvan nu nog maar een klein dieel overeind staat), een prachtig forum met alle zuilen eromheen nog compleet, werelijk indrukwekkend. De ' oude keien' die we onderweg zien worden steeds interessanter en indrukwekkender. Omdat we zoveel oude opgravingen zien, noemen we het voortaan de ' oude keientocht' die we doen. We slapen in een klein hotelletje tegenover de opgravingen, waarvan niemand in Jerash het bestaan kent (behavle de eigenaar).

Vrijdag, we zetten koers naar de Jordaanvallei. Eerst een bergpas over, dus flink klimmen in een prachtige omgeving. In de klim gooit een kind kleine steentjes naar ons. Dat is een minder gezellig welkom. In de afdaling wordt er een kei van 20 cm bij 20 cm naar beneden gegooid door een paar volkomen doorgeslagen jongelui. De steen raakt mijn achtertas. Hij had geen 30 cm verder naar voren moeten komen, want dan zat ik dit hier niet meer te typen. Op slag heb ik het gehad met de Jordaanse kinderen. Die van Syrie waren zo aardig, maar dit... Als we even later op een kruising stilstaan en een paar andere kinderen spontaan aan m'n fiets beginnen te zitten, sla ik ze bijna van m'n fiets af.... gelukkig voor ze merken ze dat ik goed kwaad ben en snel gaan ze weg.
De afdaling naard e Jordaanvallie is prachtig. Mooie bergen, uitzichten etc. De vallei zelf valt wat tegen. Erg woestijnachtig, weinig groen en weinig bloemen. Het weer zit ook tegen, de zon schijnt niet; het is benauwd, en toch 43 graden C. Zonder fietsen loopt het water al in straaltjes over je lijf, laat staan wanneer je fietst. Gelukkig is de weg vlak. Jim haakt hier af; die moet zaterdag z'n vliegtuig halen. Na afscheid genomen te hebben , zijn we nu nog maar met z'n 2en. Erg vreemd, als je 2 weken lang met z'n 4en veel lol hebt gehad. Ter hoogte van de Koning Hoessein brug, willen we afslaan, de Jordaan over. Maar helaas, de grens is vanaf 12 uur gesloten. Wij staan er om 14 uur. Niets aan te doen. We willen erg graag de Jordaan over steken, maar wachten kan hier niet; het dorpje kent ook geen overnachtingsplaats. Bij een plantenkwekerij vraag ik of hij een overnachtingsplaats weet in de buurt. Hij vertelt dat 15 km verderop hele dure hotels aan de dode zee liggen; maar we mogen ook bij hem blijven overnachten. Graag nemen we dit aanbod aan, en even later iztten we in een soort priv'e huis met douche, toilet, keuken, slaapkamer, ' iraki airco' tv te kijken/ We krijgen zelfs eten aangeboden. Erg aardig!

Zaterdag
na een hele warme nacht vroeg opgestaan; thee gedronken met de eigenaar en weer op naard e grens. Nu mogen we er wel over, maar niet op de fiets. We moeten met de bus. Na 1,5 uur wachten in de bus (hij vertrekt over 10 minuten... jaja) gaan we dan eindelijk naar de overkant. De Jordaan is maar een heel klein stroompje. Aan de andere kant moeten we lang wachten voor we Israel in mogen. De mensen met een mitrailleur op de borst zien er uitermat nerveus uit. We maken dus dit keer maar geen grapjes. Volgnes mij schieten ze hier eerst, voordat ze gaan vragen.
Na 1,5 uur wachten (we zijn immers in Syrie en Libanon geweest, dus moest even nagetrokken worden of we contacten hebben gehad met de HEzbollah, mogen we eindelijk het land in. Het ziet er hier prachtig uit. Mooie rotsachtige bergen, canyons, palmbomen, helemaal geweldig! We zetten koers naar Jericho, maar komen een roadblock tegen, een groot hek en de mededeling van de militairen dat alleen Palestijnen erdoor mogen. Wij niet.
Dus dan maar naar Jerusalem. Op weg daar naartoe passeren we het bordje dode Zee, 3 km. Dan maar even een kijkje nemen, en een uurjte later liggen we heerlijk de kaart van Jordanie en Palestina te bekijken in het water van de Dode Zee. Heerljk! Jammer genoeg is het weer niet al te best; af en toe een buitje, erg benauwd, smoggy en mistig, zodat de bergen aan de overkant van de zee nauwelijks zichtbaar zijn. Het is inmidels best laat geworden, maar toch zetten we koers naar Jersulame. Daar hadden we immers gisteren al aan willen komen. Om 1800 uur (het is bijna donker, we hebben inmiddels geklommen van -400 meter naar + 300 door geweldige natuur) liften we verder. Een pick up truck neemt ons mee naar de stad en wijst ons hoe we verder kunnen. Verheugd fietsen we even later rond de stadspoort, en raken verzeild in een processie. Het blijkt Joods pasen te zijn dit weekend/deze week. Daarom zijn er veel extra toeristen hier en zijn de hotelltjes 2x zo duur... niets aan te doen; maar om 2030 hebben we dan toch een (dure) slaapplaats gevonden. Gauw even eten, nu dit bericht tikken en morgen zien we weer verder.

Zoals je kunt lezen, we gaan nog steeds de goede kant op, met wat uistapjes links en rechts. Ondanks dat het reisgezelschap geminimaliseerd is, het blijft leuk en we lachen veel, ook al is het soms zwaar fietsen hier. Hopelijk gaat het daar bij jullie ook goed, en sturen jullie de mails door naar iedereen die geinteresseerd is.

Shaloom en vele groeten,

Freek

[FV1]

Shaloom.,

een hotel met geintegreerd internetcafe heeft zo z'n voordelen; dus nu het nog kan weer even een tussenstand. Had ik al gemeld dat het ons bijna 24 uur gekost heeft om de grens tussen Jordani"e en Israel/bezet Palestijns gebied te beslechten? Van vrijdagmiddag 1400 uur tot zaterdagmiddag 1330 zo ongeveer?? Morgen gaan we weer terug, dus ben benieuwd hoeveel tijd ons dat gaat kosten; maar hopelijk wel wat minder. Gisteren hebben we trouwens slechts een km of 50 gefietst; de dag ervoor maar een ruime 90... misschien komen we de komende dagen ietsje verder; we zien wel. Maar tot zover de statistieken. Nu eerst tijd voor wat cultuur historisch perspectief, aan de hand van de activiteiten van vandaag.

Vandaag hebben we Jerusalem bezocht. Dat begon met een zoektocht naar een pinautomaat; want zonder shekels kom je hier niet ver; en het is toch al allemaal zo duur hier, zeker vergelieken met Syrie. Hier hebben we (meer dan) Europese prijzen. Na de pinautomaat (nu hebben we na de euro's, de Turkse Liras, Syrische ponden, Libanese ponden, Jordaanse dinars en ook al een keer US dollars dus de Israelische shekel in handen. De valutakoersen dolen door m'n hoofd; ze zijn bijna niet meer uit elkaar te houden. Maar met de shekels op zak beklimmen we de stadsmuur en hebben een mooi uitzicht op de nieuwe en oude stad. Jammer genoeg zijn veel bezienswaardigheden gesloten. Het is Joods paasfeest. De Joden herdenken deze 10 dagen (!) de uittocht uit Egypte. Groot feest dus, veel processies, maar dus ook veel gesloten. Zo mogen we het plein waar de Rotskoepelmoskee *(Dome of the Rock) en de Al Aksa moskee staan, niet op. Alleen Islamieten mogen daar naartoe. Onze poging om onder de burka daar toch binnen te komen mislukt, omdat de Israelische militaiiren die op elke hoek van de straat tot de tanden toe bewapend ( Uzi, pistool, handgranaten, wapenstok, rugzak, oortje in, microfoontje erbij) de wacht houden, vragen alle Islamieten om het eerste vers van de Koran te noemen. Tja, dat kennen wij niet. Wel jammer, want zo missen we een van de mooiste dingen van Jerusalem. Maar niet getreurd, de Klaagmuur (Western Wall, oftwel de overblijfselen van de eerste tempel op deze plek) is wel een bijzonder fenomeen, zeker tijdens deze feestdag. Jammer genoeg mogen we hier geen foto's maken. Maar stiekem lukt dat wel. Vlak langs deze muur bevindt zich ook de plek waar Adam op de wereld gezet zou zijn, en waar Abraham, Isaac en Jacob geleeft hebben, alsmede de koningen David en Salomo.

's middags zijn we op de fiets naar de Olijfberg en een naastgelegen berg geweest. Van hieraf heb je een prachtig uitzicht over de stad. Aan de andere kant van de berg kijken we zo richting de Dode Zee. Vandaag is het redelijk helder weer. Warm, maar weer met een harde wind. Hopelijk blijft het de komende dagen helder; anders missen we weer een mooi deel van het uitzicht.

voor degenen die al vast wat foto's van onze tocht willen zien: op de site van Jim, die de eerste 2 weken meegefietst is en inmiddels weer terug is in Nederland, staan al wat foto's en zijn kant van het reisverhaal. Het adres is www.jimvandenberg.nl
Iedereen veel leesplezier!

Harteljke groeten aan iedereen,

Freek

[FV1]

Merhaba,

maandagochtend, 5:00 uur loopt de wekker af. Snel aankleden, eten en op de fiets voor een geweldig lange afdaling, van 850 meter hoogte (Jeruzalem) naar - 300 meter hoogte (alles tov zeeniveau) naar de King Hussein brug (of Allenby bridge) om weer terug naar Jordanie te gaan. De afdaling gaat heerlijk snel en ruim voor acht uur, het moment waarop de terminal bij de grens open gaat, staan wij in de rij om op onze beurt te wachten om doorgelaten te worden. Tussen de eerste en de 2e controle mogen we niet stoppen en moeten we doorfietsen. Op de heenweg hebben we hier overigens uitgebreid stilgestaan en gefotografeerd....
De rit naar Jordanie gaat voorspoedig (dit gaat dus veel sneller dan Israel in) en even later fietsen we richting de Dode Zee. Het is heerlijk fietsweer, fris windje van zee dat tegen ons blaast; maar de weg golft op en neer langs de Dode Zee met aan de linkerhand prachtige bergen, gigantische kloven en machtig mooie vergezichten. Het is hier dubbelop genieten.

Ook hier zijn weer diverse checkpoints, maar na de controle van het paspoort mogen we ongestoord verder rijden. Aan de zuid punt van de dode zee worden we weer warm onthaald op een stenenregen van de palestijnse randgroephanjongeren. Sommige stenen raken onze fietsen, maar verder is er weinig aan de hand. Na 130 km op de teller gaan we liftend met een pick up auto naar Kerak (nog 20 km). Daar slapen we in een leuk hotelletje van Samir en hebben een mooi uitzicht op de omgeving.

Dinsdag klimmen we verder omhoog, naar 1300 meter, dalen vervolgens spectaculair af (achterna gezeten door een roedel wilde honden dit keer) naar een riviertje (heet hier Wadi) en klimmen door kale, rotsachtige heuvels en bergen omhoog naar 1400 en later naar 1600 meter. In een klein dorpje drinken we wat cola op het moment dat de school uit gaat, en meteen hebben we 40 jongeren om ons heen. Tot het moment dat we vertrekken laten ze ons met rust, maar daarna volgt weer een stenenregen. Kleine steentjes dit keer, dus niet zo erg. De natuur en de uitzichten zijn geweldig mooi. We klimmen en dalen, klimmen en dalen en na 80 km komen we op een uitzichtspunt van waaruit we een werkelijk geweldig uitzicht hebben op de bergen en kloven diep onder ons. Ook nu weer krijgen we wat stenen naar ons toe gegooid (ondanks dat we naar iedereen vriendelijk hallo terug roepen). Nu vinden we het te gortig worden, en stoppen en gooien stenen terug. Dat hadden ze niet verwacht, en verschrikt rennen de jongens hun huis in. Deze tactiek werkt dus goed! Met een goed gevulde achterzak (niet met mueslirepen, maar met stenen dit keer) trekken we verder. We overnachten na 90 km fietsen in Dana village, een klein dorpje aan de voet van een hoge berg, dus eerst weer ruim 300 meter dalen.

We laten daar de was doen; maar die blijkt de volgende ochtend alleen in het chloor te hebben gestaan. Met resultaat: stinkende en verkleurde kleren. Dat is niet zo geweldig. Een buschauffeur had ons beloofd om ons om 700 uur vanmorgen omhoog te brengen; maar die hebben we niet meer terug gezien. Geen ramp; wij rijden wel omhoog, ook al is het gemiddelde stijgingspercentage ver boven de 12% over een lengte van 4 km. De weg golft weer wat op en neer, af en toe wat honden achter ons aan, af en toe een steen; maar het valt allemaal mee. Klein beetje wind in de rug en voor we het weten staan we voor twaalven al in Wadi Musa. Daar parkeren we de fiets, en gaan verder te voet naar Petra. Dat is werkelijk schitterend uit de rotsen gehouwen stad, ontstaan in de tijd van de Nabateers. De rotsen zijn mooi rood, de zon schijnt er mooi op en de kloof waar we doorheen moetne lopen is geweldig; de uitzichten aan het uiteinde van Petra ook. Zelden zo een geweldig mooi uitzicht gezien. Hier in Petra ontmoeten we Peter ook weer. Het gaat goed met hem (gelukkig; we maakten ons al een beetje zorgen). Misschien komen we hem de komende dagen nog wel een paar keer tegen.

Tot zover de berichten uit Petra. Het is nu mooi weer, zonnetje, weinig wolken, af en toe wat wind. Alles gaat nog steeds goed.

Iedereen de hartelijke groeten,

Freek

[FV1]

Merhaba,

Vandaag hebben we tijd over (jaja, dat bestaat blijkbaar ook nog) en er is een internetcafe voorhanden, dus hierbij weer een tussenstand.

Vanuit Petra zijn we verder gefietst over de Kings Highway. De oude weg der Koningen, waar eeuwen geleden al de handelsroutes van Noord naar Zuid (en vice versa) over liepen. De weg klimt vanuit Wadi Musa (waar we sliepen) omhoog, en op een gegeven moment staan we zelfs hoger dan de rotsen van Petra hoog zijn. Het uitzicht is wederom prachitg. Rode rotsen, diepe kloven, en daarachter een enorme woestijnvlakte. De stenengooiende kinderen houden zich rustig, en ook de 2 honden die hier achter ons aankomen, houden het al na 5 minuten voor gezien. De weg golft op en neer rond de 1600 meter. Vervolgens komt er een afdaling en slaan we rechtsaf de Desert Highway op. Die weg doet zijn naam eer aan, want plots is het landschap veranderd. Zagen we voorheen nog wat planten en bomen langs de weg en graan of gras op het veld; nu is het echte woestijn wat de klok slaat. Zandwoestijn met enorme rotspartijen. Immens mooi om te zien, en ik voel me toch wel bevoorrecht dat ik hier zo op ide fiets van deze schoonheid mag genieten.
Na een 115 km fietsen komen we in Wadi Rum aan, een beschermd natuurgebied met zandduinen rotspartijen in de meest mooie kleuren. Hier heeft in vroeger dagen de Engelse militair T.E. Lawrence (of Arabia) samen met de Arabische stammen gekampeerd tijdens de oorlog tegen de Turken. We kamperen hier een nachtje in de woestijn, kampvuurtje erbij en de duizenden sterren die aan de hemel staan zijn geweldig om te zien.
In Rum komen we ook weer een groep Nederlanders tegen, die ons bij de grens tussen Libanon en Syrie zagen. Blijkbaar gaat het reizen per fiets toch best snel, in elk geval net zo snel als de bus.... alleen zien wij veeeeel meer onderweg.

De dag erop hebben we een relatief korte dag. We fietsen (zoals gebruikelijk) tegen de wind in naar Aqaba, een km of 60. Het laatste stuk gaat heerlijk hard naar beneden tussen immense rotspartijen door. In Aqaba willen we de Rode Zee in; maar dat blijkt nog niet zo simpel. Er is een heel klein stukje publiek strand, vol opgeschoten jeugd; geen vrouw te bekennen. Een andere mogelijkheid is via een hotel naar een soort prive strand van dat hotel. Dat is echter een stuk duurder, maar ja, je wilt toch een keer in de Rode Zee liggen, dus hebben we dat maar gedaan.
Nu wachten we op de boot naar Nuweiba, Egypte. Die zou eerst om 20:00 vanavond gaan; vervolgens helemaal niet; toen om 12;00 's middags, daarna om 2300 en volgens de laatste berichten vertrekt hij om 2100 uur. We zien het vanavond wel.... Het blijft een avontuur in Arabie, nietwaar?

Het verbaast me overigens wel dat we nog geen andere fietsers zijn tegengekomen onderweg. Er moeten op deze route ook nog wat duitsers en Engelsen fietsen, horen we van meerdere mensen. Maar wellicht zitten die net telkens een dagetappe voor ons. Verder gaat alles redelijk goed; de ene dag fietst wat beter dan de andere, maar that's life.

Hoe het verder gaat? In de volgende mail weer meer!
Iedereen wederom de hartelijke groeten,

Freek

[FV1]

Merhaba,

wegens wat lichamelijke ongemakken komt er van het fietsen niet zo heel veel vandaag, dus tijd voor een nieuwsbrief; want ondanks de korte tijd is er weer heel veel gebeurt.

Op zaterdag hadden we dus gevraagd hoe laat de boot naar Egypte zou gaan. Zo rond de 20 of 21:00 uur. 2 uur vantevoren aanweizg zijn was het advies. Dus wij zorgen dat we met de nodige marge rond 1700 in de haven zijn. Dat viel nog niet mee, want inmiddels was mijn lichaamstemperatuur wat hoger dan normaal, wat je toch wel een beetje verzwakt. (overigens is die temperatuur weer naar het normale niveau gedaald, maar in ruil daarvoor is de spijsvertering wat sneller geworden, maar of je nu door de hond of de kat gebeten wordt, het resultaat is hetzelfde). Maar goed, om 1700 rijden we de haven binnen en moeten in een onooglijk gebouw op zoek naar de douane voor een exit stempel. In de haven krijgen we bij de info balie te horen dat het niet zeker is dat de boot vandaag wel gaat. Vervolgens dacht deze arabier dat de boot rond een uur of 2200 zou komen. En vertrekken... tja, een paar uur later, want dan draait hij weer om, en gaat weer terug.... kortom; een verhaal waar wij weinig chocolade van kunnen bakken. Dan naar het kantoor van de rederij. Die zegt dat de boot misschien om 2300 vertrekt, misschien om 2400 en wellicht om 100 uur. Ik vraag hoe het kan dat hun kantoor in de stad dan met stelligheid beweert dadt de boot om 2000 zou vertrekken. ' Tja, dat is de cargo boot, maar daar mogen geen mensen op, u moet met de slow boat mee, en niemand weet daarvan het tijdschema, alleen wij'. Nou, dat merken we. Maar die beste man vertelde ook nog dat die boot elke dag rond een uur of 11 's avonds vertrekt; dus ook gisterenavond!!! Terwijl ons verteld was dat die boot op vrijdag 's morgens al vertrokken was....
Nu zit er dus niets anders meer op dan wachten, wachten en nog eens wachten. We zoeken een lege aankomsthal op, parkeren daar de fietsen en proberen de kuipstoeltjes uit. De rugleuning daarvan staat naar voren; dus niet echt comfortabel om 5 uur op door te brengen. We rollen het matje uit en gaan liggen.
Dan komrt er een man aangelopen in gewone kledij en vraagt naar ons paspoort. ' Nee' antwoord ik. ' Ja maar ik ben van de politie' zegt hij. ' Ja, en ik ben de koning van Nederland'. zeg ik terug. Laat maar een badge zien of trek een uniform aan; maar jij krijgt geen paspoort van ons. Hij glimlacht en loopt weg. Een kwartier later komt meneer terug.... in uniform en met badge.... Heeft hij zich blijkbaar speciaal voor ons omgekleed! Met een brede glimlach keurt hij onze exit stempel goed en gaat weer weg.

Om de tijd te doden leggen we een kaartje en wachten, wachten en wachten. Om een uur of 9, net wanneer ik bijna lig te slapen, komt er een invasie van politieagenten binnen. We mogen hier niet blijven. We moeten boven wachten, want er komt zo een schip aan en het wordt hier druk. Nu ja, 2 mensen meer of minder vind ik geen probleem, dus ik stel voor om te blijven zitten. Nee, mag niet. Je moet naar boven. Maar er gaat alleen een trap naar de 2e verdieping, en ik ga m'n fiets niet de trap op tillen. Daar geven de politieagenten niets om. We moeten weg. Op ons voorstel om een rustig hoekje uit te zoeken, wordt ook afkeurend gereageerd. Maar ja, een knappe politieagent die ons weg krijgt, dus wij gaan stoicijns in een hoekje liggen. Ze kijken het hoofdschuddend aan, en doen verder niets.

Rond 2230 is de boot dan gearriveerd en willen we de boot op fietsen. Maar we moeten 5 minuten wachten. Na 5 minuten moeten we nog eens 10 minuten wachten. En na 10 minuten nog eens.... Op onze vraag waarom we de boot niet op mogen, krijgen we geen antwoord. Op de vraag hoe laat, krijgen we als antwoord na 000 uur.... We maken weer een hoop kabaal en uit pure wanhoop laten ze ons toch maar de boot op . daar zien we hoe een bus gevangenen de boot op wordt geladen, hoe 1 gevangene probeert te ontsnappen en bijna het pistool van een politieagent weet te pakken. Vervolgens parkeren we rustig onze fietsen en gaan boven op het dek op een bankje liggen. om 100 uur vertrekt dan eindelijk de boot... is het ons toch nog gelukt om Jordanie uit te komen.... dat heeft telkens heel wwat voeten in de aarde, want vorige week, kostte het ons ook 24 uur om de brug van Jordanie naar Israel te passeren...

Om 500 uur koimt de boot eindelijk aan in Nuweiba, egypte. we willen snel van de boot af, maar dat mag niet. Eigen volk eerst is hier het adagium, want eerst moeten alle egyptenaren, vervolgens de andere arabieren en dan pas de buitenlanders van de boot af. We moeten mee met een mannetje naar een onooglijk hokje om een paar zegeltjes voor een visum te halen, vervolgens naar een ander hokje voor een stempeljte en dan door de douane. Da tis een kippenhok. de bagage moet door de scanner, maar daar wordt nauwelijks naar gekeken. Iedereen drinkt voor, gooit de grote enorme plunjezakken voor ons de band op, terwijl wij rustig onze fiets afladen. Maar wij houden er niet zo van dat mensen voordringen, dus gaan we weer een beejte ' keet trappen'. Maar hier trekt niemand er zich iets van aan, dus gedragen wij ons ook maar als de rest: we duwen wat anderen weg (het scheelt dat wij een stuk groter zijn, maar ja, zo'n struise arabische van ongeveer een meter doorsnee onder een burka zet je niet zomaar even aan de kant...) en smijten nu ok onze tassen op de band, rijden met de fiets zonder te kijken de detectiepoort door (de agenten geven er niets om dat dat ding piept... nutteloze controle dus). Vervolgens om 600 uur op weg naar Nuweba city. Dat stelt echt niets voor, dus misschien op de fiets naar Dahab. Er komt echter een diarree aanval, en na een te korte nacht (zeg maar gerust een nacht met hard werken) zijn we allebei te moe en ik ook te zwak om nog ver te fietsen. We regelen een busje dat ons naar Dahab brengt. We hadden van 2 Amerikanen die we op weg, in en bij Jerusalem 3x tegenkwamen een tip gekregen voor een goed hotelletje. Daar gaan we naartoe. Uiteindelijk bereiken we daar een afgesproken prijs van 30 euro. Terwijl we het gebruikelijke formulier met naam, adres, paspoortnr etc. invullen zegt onze brave receptionist plotseling dat de prijs geen 30, maar 40 euro is.

Tja, dat soort geintjes moet je bij ons niet uithalen. En voor de 3e keer binnen 24 uur zitten we ruzie te maken. Normaal is er in dit soort gevallen nog wel ooit iemand die de ander tot kalmte maant, maar in dit soort dingen, zijn wij aan elkaar gewaagd.... de receptionist moet het ontgelden; maar z'n baas hij aan de telefoon heeft gehad, accepteert de prijs van 30 euro niet. Wel wil hij een taxi voor ons regelen, waar we maar naartoe willen. Nou, doe maar Sharm el Sheikh, roepen wij. DAt kan dan ook wee rniet; het mag alleen binnen Dahab zijn.
Dit is niet de manier waarop wij gewend zijn zaken te doen; maar er zit niets anders op dan hier te vertrekken. De 1e taxi is te klein; de fietsen passen er niet in. De 2e wel. We vinden uiteindelijk een leuk hotelltje, stuk goedkoper, en slapen heerlijk een gat in de dag. Echt toeristisch is het hier niet. VAnaf het dakterras hebben we een mooi uitzicht over zee. Carolien snorkelt nog wat rond en meldt dat er de meest mooie koralen en vissen te zien zijn. Ik houd het vandaag (zondag) nog even rustig.

Aan de overkant van het water zien we trowuens Saoedi Arabie liggen. In de haven van Aqaba zaten we nog maar een km of 12 daar vandaan. Jammer genoeg hadden we daar geen visum voor, anders hadden we daar ook nog een kijkje kunnen nemen.
Misschien dat ik morgen weer verder trek, als ik me lichamelijk weer wat beter voel. Vandaag (maandag) staat hier een stormachige wind. Verder is het mooi weer.

Het is weer een lang verhaal geworden; maar zoals ik al zei, er is ook weer veel gebeurd!
Hopelijk fiets ik de komende dagen nog wat, maar ik houd jullie op de hoogte!

Salaam,
Freek

p.s. Disclaimer: het kan zijn dat er in deze mail wat ongenuanceerde uitspraken over Arabieren staan. Het is niet de bedoeling om mensen te kwetsen. Over het algemeen zijn Arabieren uitermate vriendelijk, aardig en behulpzaam. Maar soms gaat die behulpzaamheid zover dat ze je van de wal in de sloot helpen.... en sommige zijn gewoon niet zo vriendelijk; misschien hebben wij de afgelopen dagen vooral de verkeerde types getroffen... . Dus mocht iemand zcih beledigd voelen: de excues hiervoor!

[FV1]

Merhaba,

maandag heeft het de hele dag stormachtig gewaaid. Geen weer om iets te doen; bovendien liet de lichamelijke gesteldheid dat ook niet toe, dus wat gemaild, geslenterd over de grootse boulevard van Dahab en een tukkie gedaan.

Dinsdagochtend voel ik me niet veel beter. darmkrampen, slapjes, maar toch stappen we op de fiets. Het waait ietsje minder hard dan gisteren, maar niet veel minder. De eerste kilometers zijn zwaar, heel erg zwaar. De wind waait pal op kop, en dat blijft de eerste 40 km zo. De weg klimt heel geleidelijk omhoog, zo geleidelijk, dat het nauwelijks opvalt. Je ziet het alleen aan de hoogtemeter die telkens een metertje erbij doet. Na 40 km tegen de wind in beuken komen we bij een checkpoint en de afslag naar het Katharinaklooster. We hopen dat we de wind nu wat van opzij of zelfs een beetje van achteren krijgen. Maar zoals altijd wanneer ik fiets, de wind blijft schuin van voren waaien. Omdat we een deel van de bagage inDahab achtergelaten hebben, fietst het wel wat makkelijker. Uiteindelijk zijn we dan na ruim 8 uur fietsen, 130 km verder en bijna 2400 hoogtemeters rijker, uitgeput en wel bij het Katharinaklooster. Dit klooster, gebouwd ergens rond het jaar 500, ligt aan de voet van de Mount Sinai, (de Horeb of Mozesberg) op een hoogte van bijna 1600 meter. Ondanks dat het in moslimgebied ligt, heeft het altijd een onafhankelijke status gehad. Mohammed zelf heeft daar ooit een vrijbrief voor gegeven, evenals een aantal andere leiders die ooit de scepter zwaaiden over dit gebied. Er wonen nu nog ongeveer 30 monniken, allen van grieks orthodoxe schnitt. Op de plek van het klooster zou Mozes vroeger een brandende braamstruik gezien hebben, en op de top van de Mt Sinai (2300 m) ontving hij de 10 geboden. Het schijnt erg mooi te wezen om vanaf de top van deze berg de zon op te zien gaan; dus ben ik woensdagochtend om 3:30 opgestaan en ben naar boven gewandeld. Gelukkig voelde ik me eenstuk beter, dus dat ging best goed. Carolien voelde zich niet zo geweldig en was ook nog wat vermoeider, (en heeft een hekel aan vroeg opstaan) dus die bleef nog even slapen. In het pikkedonker loop ik omhoog, samen met andere vroege vogels, kamelen en ezels. Het is steenkoud, en bovenop de berg vriest het zelfs. De hemel kleurt prachtig blauw, de maan staat nog laag aan de hemel en langzaam komt er een oranje/rood streepje boven aan de horizon, dat steeds groter wordt tot er een prachtige volrode zon boven de bergen in de verte hangt, die de bergen om ons heen in vuur en vlam zet. Dit is echt geweldig om te zien en mee te maken. Als het al niet zo koud was, zou je er gewoon koud van worden, maar de opkomende zon geeft ook weer een warm gevoel. Omgeven door de warmte van de zon daal ik via een 'trap' af terug naar het klooster. Het trapje, bestaand uit ongeveer 3400 treden (dieje wel moet zoeken, want erg duidelijk is het allemaal niet) is vroeger ooit aangelegd door een monnik. Echt monnikenwerk wat je noemt.

Terug bij het klooster ga ik ongezien even naar binnen (wat niet mag). DAarna een flink ontbijt en weer op de fiets, want we moeten weer 130 km terug naar Dahab. Nu wel overwegend dalend en met een windje inde rug. Alhoewel; de laatste 30 km worden toch nog zwaar wanneer de wind plots gedraaid blijkt te zijn. Maar toch ruim 2,5 uur sneller dan op de heenweg volbrengen we deze kms. In Dahab snorkelenwe nog even, zien prachtige vissen en koralen. Daarna wordt Carolien weer ziek. Hoge koorts, diarree... kortom, het plan om morgen met de bus naar Cairo te gaan, valt weer in het water.
Later op de avond knapt ze al weer wat op en 's morgens vroeg heeft ze het besluit genomen: ze bust mee naar Cairo. De fiets past makkelijk in de bus, de chauffeur rijdt ald een echte egyptenaar; hij scheurt hard door, toetert iedereen van de weg af en slingert van links naar rechts over de weg. Over de weg waarvan ik achteraf bezien erg blij ben dat ik die niet gefietst heb. Honderden kms lang woestijn, woestijn en nog eens woestijn. Rotsen en zand en stenen. Geen dorpje, geen huis, geen palmboom, niets.

In Cairo vinden we snel een hotelletje, niet al te best, maar je kunt er overnachten. Vrijdag bezoeken we eerst de piramides. ongenuanceerd gezegd de zoveelste 'hoop oude keien' die we deze vakantie zien. Na alle pracht en praal van BAalbek, Palmyra, Bosra en Jerash vallende piramides wel een beetje tegen. Maar in het historisch besef dat deze dingen er al duizenden jaren staan, heeft het wel wat indrukwekkends. 's middags bezoeken we de bazaar (vandaag las ik inde krant dat die de volgende dag voor een deel is afgebrand) willen 's avonds eten in een restaurantje dat geen restaurantje blijkt te zijn (can we have dinner here? Yes, no problem. Can we see the menu? Yes no problem, we have ice en sweeties. what would you like to drink?). Wel lekker natuurlijk, maar geen echt avondeten dus. We komen na even zoeken bij een fastfood restaurant uit, waar 'Freek' op het menu staat.... tja, blijkbaar ben ik erg lekker, maar aangezien ik geen kannibaal ben, neem ik toch maar een ander gerecht (Freek is een gerecht met wat rijst en bonen). Op het dakterras van het hotel klokken we nog een flesje wijn leeg, bij het uitzicht van Cairo in de smog bij night.

Zaterdagochtend neemt Carolien de bus naar Dahab, ze vliegt terug vanaf Sharm el Sheikh; en ik moet zondag vanaf Cairo naar Nederland. Ik duik het egyptisch museum in, een museum, afgeladen vol met toeristen en gidsen, maar ze hebben er ook sarcofagen, mummies, en allerlei overblijfselen en vondsten uit de piramides en de vallei van de koningen bij Luxor en Aswan. 's middags 'soukh' ik nogeen beetje rond, verzamel wat karton om de fiets mee te verpakken en ga op tijd naar bed.

Zondag, op tijd opstaan, maar met de taxi naar het vliegveld gegaan, want er staat hier inCairo niets aangegeven, ende wegen sporen ook niet altijd met de kaart. En als je op tijd je vlucht moet halen, is dat niet zo handig. Ikben ruim op tijd op het vliegveld, pak rustig de fiets in, check de fiets met de andere bagage in en struin nog wat rond. Om 1100 vertrekt het vliegtuig. DAt wordt echter 1230 en om 1630 (lokale tijd, in egypte is het een uurtje later) land ik veilig op schiphol. Na nog een anderhalf uur wachten heb ik ook weer de beschikking over mijn fiets. Die heeft alle lopende banden op de vliegvelden ook weer doorstaan; eneven later zit ik in de trein naar huis, waar ik nu deze laatste mail tik.

Nog even voor de statistici: in totaal ruim 1900 km afgelegd op de fiets; in onze groep 2 lekke banden gehad (beide op dezelfde dag, zelfde persoon). Veel landen bezocht, en wat blijft zijn de indrukken van de uitermate vriendelijke en gastvrije Syriers, het indrukwekkende Baalbek in Libanon, de prachtige natuur van Jordani?, de oudheid van Jerusalem, de zon die opgaat over de Sinai woestijn, en nog vele, vele andere indrukken.

Iedereen dank voor de aandacht; hopelijk waren de mails interessant en boeiend genoeg om ze allemaal te lezen.

Ter afsluiting nog de mop van de 2 arabieren die bij de bushalte staan. Zegt de ene arabier tegen de andere 'Witte gij d'n weg noar Baghdad?' 'Ja' zegt d'n andere Arabier. 'Wel,dan hedde hier unne pot verruf'....

(voor de niet Brabanders onder ons: uitleg op verzoek )

Houwdoe,
Freek