Verlangen / Bram Vermeulen
Geplaatst: za 28 apr, 2012 16:59
Lied dat mij elke keer diep raakt:
http://www.youtube.com/watch?v=FIG3-Cuw ... ature=plcp
Ik denk aan de plekjes/momenten in de wereld waar een stukje van mijn hart is achter gebleven.
Egypte, mijn eerste reis. Ik ging naar een kibbutz in Israel, kwam in het vliegtuig een Nederlands meisje tegen die naar de Sinai ging. Ze belde na twee weken, of ik mee wilde gaan. Ik kreeg toestemming en vertrok. Dahab, een leeg strand met een handje vol restaurantjes. Als je de zee inliep zwom je tussen het schitterende (toen nog levende) koraal met scholen gekleurde vissen, een sprookje. Er stonden rieten hutjes op het strand, je groef een kuil in het zand als bed, ’s nachts liepen de muizen (ratten?) over het dak. ’s Avonds kampvuur waar een joint rondging, thee werd gedronken en wat op een gitaar werd getokkeld. Een plek waar een deel van mijn hart is.
Terug op de Kibbutz, wilde een stel dat ik met hen naar Egypte ging. Ik wilde ook naar Egypte en had als voorbereiding een paar bladzijde uit een reisbrochure gescheurd met de bezienswaardigheden, dat was alles wat ik had… Na een tijdje vertrokken de Zwitsers terug naar de kibbutz, ik vroeg of ze door wilde geven dat ik “wat” later terug zou komen…
Is Aswan ontmoette ik iemand met een Lonely Planet. Wauw, ik mocht het lenen en maakte de hele middag aantekeningen. Zo las ik over de kleine oasis, en bezocht ze.
White dessert en daarna in een bus naar de volgende plek. Een rustige bus, met zacht Arabische muziek op de achtergrond. Zooo gelukkig.
Ik liep naar voren om de titel van dat bandje te vragen zodat ik het kon kopen. "Nee, nee", zeiden ze. Het bleek geen “muziek” te zijn maar bidden. Zij schreven het op aandringen toch op, ik kocht het en vond het thuis niet om aan te horen. Maar op dat moment was ik volmaakt gelukkig. Vol herinnering van de mooie plek waar ik vandaan kwam en onderweg naar een nieuwe bestemming. Nooit ben ik op reis gelukkiger geweest dan dat eenvoudige moment. Een moment waar ik een deel van mijn hart heb achter gelaten. Een moment die mij nog altijd vervuld van verlangen.
Ook Siwa wilde ik bezoeken. En ik vertrok naar Alexandrië om een permit te halen. Daar zat Dale. Een Amerikaan met de mooiste groene ogen en een brede glimlach. We reisden naar Siwa en gingen daar onze eigen weg. Bezochten dezelfde dingen, maar kwamen elkaar niet tegen, tot de bus er weer vandaan en de trein erna. We hadden plezier samen, maar in Cairo gingen we weer onze eigen weg. Beide gingen we een visum verlengen en een buskaartje komen voor “Sharm”. En ’s avonds kwamen we elkaar weer toevallig tegen. We bleken op dezelfde dag de bus te nemen maar wel een andere. In Sharm el Sheik waren al wat hotels, ik denk dat het Hilton er zelfs stond, maar er stonden ook tenten op het strand. Ik boekte zo’n tentje en mijn buurman bleek de volgende ochtend Dale te zijn.
Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Hij leerde mij Engels, al gooide ik sharp, shark, scarf enz door elkaar en wilde dan een haai om mijn nek doen. En toen ik naar Dahab vertrok zei ik “I will go to Dahab”. Hij kocht afscheidscadeautjes, een zakje pinda’s want die vond ik zo lekker, minidobbelsteentjes omdat we steeds Yatzee speelden, enz. Ik vroeg bedeesd ” Wil jij ook niet naar Dahab gaan?” Jawel! En kwam erachter dat dat zinnetje in het Engels een ietwat andere lading heeft dan in het Nederlands.
We sliepen in de grot op de top van de Mozesberg, trokken door Israel, sliepen op het strand aan de Dode Zee tussen wat strandstoelen, van de kibbutz kwam niet veel meer. Hij vertrok naar Turkije en stond een week later in Amsterdam. We trokken door Europa met mijn busje. En hij stuurde daarna af en toe een kaart of brief uit Amerika. Nu zijn het mails. "C wat ga je nu weer doen?" En ik glimlach. Hij heeft mij aan het reizen gezet. Hij was al een jaar onderweg en vertelde verhalen over Azië, Australië waar hij met de motor een ongeluk met een kangaroe kreeg, enz. Ik noemde een datum, hij pakte zijn dagboek en vertelde, en ik hing aan zijn lippen. Hij en Lonely Planet! Dale heeft een stukje van mijn hart en zelfs Lonely Planet heeft dat.
En dan krijg ik ineens zo’n “heimwee”… Naar reizen, naar ontmoetingen, naar avontuur, naar gelukkig zijn in een bus onderweg naar het maakt niet uit.
Verlangen naar de mensen, plekken en momenten om een stukje van mijn hart achter te laten …
En jullie? Welk stukje van de wereld heeft een deel van je hart?
http://www.youtube.com/watch?v=FIG3-Cuw ... ature=plcp
Ik denk aan de plekjes/momenten in de wereld waar een stukje van mijn hart is achter gebleven.
Egypte, mijn eerste reis. Ik ging naar een kibbutz in Israel, kwam in het vliegtuig een Nederlands meisje tegen die naar de Sinai ging. Ze belde na twee weken, of ik mee wilde gaan. Ik kreeg toestemming en vertrok. Dahab, een leeg strand met een handje vol restaurantjes. Als je de zee inliep zwom je tussen het schitterende (toen nog levende) koraal met scholen gekleurde vissen, een sprookje. Er stonden rieten hutjes op het strand, je groef een kuil in het zand als bed, ’s nachts liepen de muizen (ratten?) over het dak. ’s Avonds kampvuur waar een joint rondging, thee werd gedronken en wat op een gitaar werd getokkeld. Een plek waar een deel van mijn hart is.
Terug op de Kibbutz, wilde een stel dat ik met hen naar Egypte ging. Ik wilde ook naar Egypte en had als voorbereiding een paar bladzijde uit een reisbrochure gescheurd met de bezienswaardigheden, dat was alles wat ik had… Na een tijdje vertrokken de Zwitsers terug naar de kibbutz, ik vroeg of ze door wilde geven dat ik “wat” later terug zou komen…
Is Aswan ontmoette ik iemand met een Lonely Planet. Wauw, ik mocht het lenen en maakte de hele middag aantekeningen. Zo las ik over de kleine oasis, en bezocht ze.
White dessert en daarna in een bus naar de volgende plek. Een rustige bus, met zacht Arabische muziek op de achtergrond. Zooo gelukkig.
Ik liep naar voren om de titel van dat bandje te vragen zodat ik het kon kopen. "Nee, nee", zeiden ze. Het bleek geen “muziek” te zijn maar bidden. Zij schreven het op aandringen toch op, ik kocht het en vond het thuis niet om aan te horen. Maar op dat moment was ik volmaakt gelukkig. Vol herinnering van de mooie plek waar ik vandaan kwam en onderweg naar een nieuwe bestemming. Nooit ben ik op reis gelukkiger geweest dan dat eenvoudige moment. Een moment waar ik een deel van mijn hart heb achter gelaten. Een moment die mij nog altijd vervuld van verlangen.
Ook Siwa wilde ik bezoeken. En ik vertrok naar Alexandrië om een permit te halen. Daar zat Dale. Een Amerikaan met de mooiste groene ogen en een brede glimlach. We reisden naar Siwa en gingen daar onze eigen weg. Bezochten dezelfde dingen, maar kwamen elkaar niet tegen, tot de bus er weer vandaan en de trein erna. We hadden plezier samen, maar in Cairo gingen we weer onze eigen weg. Beide gingen we een visum verlengen en een buskaartje komen voor “Sharm”. En ’s avonds kwamen we elkaar weer toevallig tegen. We bleken op dezelfde dag de bus te nemen maar wel een andere. In Sharm el Sheik waren al wat hotels, ik denk dat het Hilton er zelfs stond, maar er stonden ook tenten op het strand. Ik boekte zo’n tentje en mijn buurman bleek de volgende ochtend Dale te zijn.
Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Hij leerde mij Engels, al gooide ik sharp, shark, scarf enz door elkaar en wilde dan een haai om mijn nek doen. En toen ik naar Dahab vertrok zei ik “I will go to Dahab”. Hij kocht afscheidscadeautjes, een zakje pinda’s want die vond ik zo lekker, minidobbelsteentjes omdat we steeds Yatzee speelden, enz. Ik vroeg bedeesd ” Wil jij ook niet naar Dahab gaan?” Jawel! En kwam erachter dat dat zinnetje in het Engels een ietwat andere lading heeft dan in het Nederlands.
We sliepen in de grot op de top van de Mozesberg, trokken door Israel, sliepen op het strand aan de Dode Zee tussen wat strandstoelen, van de kibbutz kwam niet veel meer. Hij vertrok naar Turkije en stond een week later in Amsterdam. We trokken door Europa met mijn busje. En hij stuurde daarna af en toe een kaart of brief uit Amerika. Nu zijn het mails. "C wat ga je nu weer doen?" En ik glimlach. Hij heeft mij aan het reizen gezet. Hij was al een jaar onderweg en vertelde verhalen over Azië, Australië waar hij met de motor een ongeluk met een kangaroe kreeg, enz. Ik noemde een datum, hij pakte zijn dagboek en vertelde, en ik hing aan zijn lippen. Hij en Lonely Planet! Dale heeft een stukje van mijn hart en zelfs Lonely Planet heeft dat.
En dan krijg ik ineens zo’n “heimwee”… Naar reizen, naar ontmoetingen, naar avontuur, naar gelukkig zijn in een bus onderweg naar het maakt niet uit.
Verlangen naar de mensen, plekken en momenten om een stukje van mijn hart achter te laten …
En jullie? Welk stukje van de wereld heeft een deel van je hart?