Forum Wereldfietser

Na 20 jaar autorijden was ik het helemaal zat, vond er helemaal niks meer aan altijd van die gasten die op je bumper hangen ongeacht hoe hard je zelf rijd, en meer van die ergenissen.

2 jaar geleden besloten een fiets te kopen en sindsdien ongeveer 25.000 km afgelegd ben sinds die tijd 30 kilo kwijtgeraakt en ben laatst gestopt met roken, na 25 jaar.

Ik ben nu alweer drie keer op fietsvakantie geweest, en over een paar weken ga ik 6 weken op pad. Ik heb nu ook m´n auto verkocht omdat die al bijna een jaar onaangeraakt voor de deur stond.

Kortom, hoeveel kan iemand veranderen in een relatief kort tijdsbestek. Ik weet nu dat dat veel is, lichaam en geest, in positieve zin.

Zijn er meer mensen die zo veranderd zijn door het fietsen?

gr. Eelco

Ik hoor wel eens zeggen dat ik een vreemde "vogel" ben geworden door al dat fietsen, maar volgens mij was ik dat al.

Heb mijn auto aan de kant gedaan en doe sinds 3 jaar alles per fiets, SUPER gevoel.


Henk


kunst en fietswerk

Ik heb nooit een auto gehad, op die manier ben ik dus nooit zwaar veranderd.

Maar als kind was ik nooit zo'n fietser (eerder veel te voet en met OV - we hadden thuis geen wagen), ik heb zelf redelijk laat leren fietsen. En van iets dat ik wel 'ok vond om te doen' is het tussen mijn 20-30 jaar toch geëvolueerd naar iets dat een fundamentele invloed heeft op mijn leven. Niet dat ik extreem veel kilometers doe per jaar (zo'n 7000-8000 km schat ik) of heel veel op fietsvakantie ga (tot nu toe maar enkele korte fietsvakanties in Europa). Maar door het fietsen ben ik ondertussen wel voorzitter van de Fietsersbond van Antwerpen (België) geworden en daardoor heb ik dan z'on jaar geleden besloten om drie jaar te stoppen met werken en te gaan studeren voor verkeerskundige. Dus het antwoord op de vraag of de fiets een grote invloed heeft en heeft gehad op mijn leven is zonder twijfel ja.

Renaat

Fietsen heeft elke dag wel invloed op mijn leven. Ik ben fietsjournalist ...
Ik ging op mijn vierde of vijfde al de wereld ontdekken en dat is altijd zo gebleven. Dat heeft mijn leven niet echt veranderd dus.
Ooit heb ik geprobeerd een rijbewijs te krijgen, maar dat lukte niet en ik vind dat niet erg.

Ook ik heb nooit mijn rijbewijs gehaald, wel gelest maar nooit examen gedaan door allerlei omstandigheden, en ervaar het niet hebben van niet als een gemis, maar als een verrijking.
Een wijze les van de dochter van de familiecamping in de buurt van Slano (Kroatië) opende een aantal jaren geleden helemaal mijn ogen toen ze zei "jij bent rijk omdat je de tijd hebt om met de fiets iets van de werled te zien" en zo is het maar net.

@ Pman "jij bent rijk omdat je de tijd hebt om met de fiets iets van de werled te zien"

Mooie uitspraak!


Henk


kunst en fietswerk

Er is voor mij een nieuwe wereld open gegaan toen ik ongeveer 3 jaar geleden het MTB-en en het winterfietsen ontdekte. Dat was alsof ik weer het fietsen moest leren!

Bospaden, rotsen, enge steile paadjes, stroomversnellingen, zelfs blubberig moerasgrond (je tilt gewoon je stalen ros op en sjouwt zwetend en vloekend, tot aan je oksels in de drek tot je weer vaste fietsgrond hebt), alles kun je aan.
En wat is er heerlijker dan na een dag zwaar terreinfietsen moe, voldaan en onder de modder thuiskomen, je blauwe plekken en bulten tellen en dan zeker weten dat je die prachtige route nog een keer gaat doen?
Ja, daarna een lekker biertje drinken!

Of die stille ijzige winters (hier in Zweden dan), zo stil dat je alleen je eigen zware ademhaling en het bonken van je hart hoort. En als je dan weer op de pedalen springt en je het geknerp van de banden in de sneeuw hoort, het getokkel van de spikes op het ijs, je bloed voelt stromen en het wonderlijk mooie sneeuwlandschap om je heen ziet, weet je wat geluk is.

Ik ben me dus veel meer bewust geworden van mijn eigen lichaam en van de natuur en de jaargetijden.

Ook mijn kijk op de fiets is totaal veranderd, geen enkele fiets kan nl op tegen de mountainbike. Dat is pas een fiets!
Het is ook zo verwonderlijk wat je allemaal kan op twee wielen, wat kan je eigenlijk NIET op een fiets, behalve tv kijken en sex?

Maar eh, ik heb wel m'n rijbewijs moeten halen want het dichtbijzijnde stadje is hier 120km heen en weer rijden. Net iets teveel op een fiets...

Groet Yopie

Het fietsen zat er bij mij al vroeg in. Als 13-jarige fietste ik al naar mijn grootouders, die 75 km verderop woonden. Toch leek het me leuk om later een brommer te hebben. Ik zou dan twee tot drie keer zoveel kilometers af kunnen leggen.
Op mijn 15e hoorde ik iemand een bromfietser verwijten dat brommers erg vervuilend zijn. Daar was ik het eigenlijk wel mee eens. Ook las ik over de Club van Rome, maakte ik de oliecrisis mee en genoot ik van de autoloze zondagen. Tegen de tijd dat ik de brommergerechtigde leeftijd bereikte, waren brommers fout geworden. Bovendien besefte ik dat ik een krantenwijk zou moeten nemen om zo'n lawaaiig kreng te kunnen betalen en daardoor amper tijd zou overhouden voor de tochten die ik wilde maken. Dus minder vrijheid en minder kilometers. Ook werd me langzaam duidelijk dat een brommer iets was voor Sjonnies en Anita’s, waar ik echt niet bijhoorde.
Wat voor brommers gold, gold ook voor auto’s. Rond mijn 17e ging een van de vele ruzies met mijn moeder over de vraag of ik later auto zou gaan rijden. Mijn overtuiging dat ik nooit een auto zou nemen, werd door haar weggehoond.
‘Voor je veertigste heb jij een auto. Iedereen heeft dan een auto: het is dan net zo normaal als het hebben van een telefoon.' In dat laatste heeft ze gelijk gekregen, maar in het eerste niet. Ik heb bewust nooit rijles genomen (en ook in veel andere opzichten heb ik me anders ontwikkeld dan mijn ouders voor mogelijk hadden gehouden).
Ik werd lid van de Fietsersbond, die toen nog E.N.W.B. (Eerste Enige Echte Wielrijdersbond) heette, en las commentaren en ingezonden stukken van o.a. Dick Arendshorst en Nico Dijkshoorn in de Vogelvrije Fietser. Het was een leuk rebels clubje dat zich op speelse wijze verzette tegen de verdorven ANWB: deze wolf (grote bepleiter van meer asfalt) in schaapskleren (deed immers ook leuke dingen voor zondagsfietsers) reageerde nogal lichtgeraakt en spande een proces aan tegen de E.N.W.B. Ook de rechter zag de humor van de naam niet in (van D66 rechters had toen nog niemand gehoord, maar je kon er vergif op innemen dat elke rechter lid was van de ANWB) en dwong de jonge fietsersbond tot naamsverandering.
De vete met de ANWB werd uiteindelijk bijgelegd maar auto’s bleven fout. Het was hip, stoer en principieel om geen auto te hebben. Later kwam de zure tegenreactie. Mensen die bewust autoloos waren, kregen het etiket autohaters opgeplakt. In bepaalde kringen werd het hip en stoer – of zelfs sportief - om met grote brandstofslurpende terreinwagens boodschappen te gaan doen. Sjonnie en Anita heten nu Henk en Ingrid. En daar hoor ik nog steeds niet bij.