Ben ik nu beroepsfietser geworden?
Geplaatst: zo 22 mar, 2009 19:40
Ik ben maandag 16 maart j.l. na 4½ maanden thuis zitten begonnen met mijn nieuwe baan als postbode! Het oude centrum van Groningen is nu mijn werkterrein. Maandag en dinsdag postcode 9711 (ten zuiden van de Vismarkt en Grote Markt plus de strook tussen het Schuitendiep en UMCG) daarna woensdag en donderdag postcode 9712 (ten noorden van idem dito samen met de Hortusbuurt en omgeving Nieuwe Ebbingestraat). Vrijdags Hoogkerk en De Held, dus buiten de stad. Allemaal op de fiets. Inclusief mijn eigen woon-werk verkeer (heen en terug samen 18 km) trap ik dagelijks gemiddeld 38 à 45 km! Niet gek voor iemand van 58 jaar als ik. De dienstfiets bleek een log onding te zijn, daardoor ben ik afgepeigerd thuis gekomen. Alsof ik een nijlpaard onder me heb zitten. Ook is het bolle zadel niet lekker, zeker als ik al 40 jaar aan een Brooks-zadel gewend ben. Na wat overleg kan ik mijn eigen fiets gebruiken (Batavus Cayuca), veel lekkerder en sneller, niets van gevoeld. Ook fris thuis gekomen. De zijtassen mogen buiten werktijd erop blijven zitten, want ik stal hem in de bewaakte NS-fietsenstalling naast het Hoofdstation. De poststukken bestaan voornamelijk uit geabonneerde tijdschriften en enveloppen met daarin acceptgirokaarten. Van Milieudefensie bijvoorbeeld. Dus niet van deur tot deur. Enkel een paar adressen per straat. Zelfs aan de rosse buurten met de ‘rode ramen’ kan ik niet ontkomen. Maar daar bedien ik wel de normale gleuven! 
’s Morgens aangekomen op het werk sorteer ik eerst de poststukken, welke straten ik het kortste met elkaar kan verbinden en in welke huisnummervolgorde. De winkelstraten als laatste, omdat ze pas na negen uur à half tien open zijn. De straten op de fotokopieën van de stad met een kleurmarker aangeven.
Ha, ha…. Nu al kan ik een paar anekdotes vertellen. Zo was er een zaak in kachels en open haarden. De winkels waren ’s morgens vroeg nog niet open. Een neergelaten luxaflex in de etalage. De brievenbus zat in een blinde zijmuur. Ik duwde de poststukken door de opening maar ik werd tegengehouden door een houten plaat die daar tegen de binnenkant van de muur is neergezet. Nog wat kracht bijzetten. Hola, de plaat viel om en nam nog enkele staande showpanelen met foto’s van de kachels als in een dominospel in zijn val mee. Het laatste paneel kletterde tegen een kachel, waarbij het raampje voor de brander aan diggelen ging. Geschrokken hoorde ik het kabaal en de ravage kon ik pas zien tussen de lamellen door van de luxaflex. Met schaamrood vervolgde ik verder mijn postroute. Het is eigen verantwoording van de winkelier, had hij die plaat daar niet moeten neerzetten! In een bepaalde straat kon ik nummer 5 niet vinden. Een gevel met alleen maar ramen en de deuren links en rechts 3 en 7. Op het raam geklopt en er schoot een haveloos gezicht tevoorschijn, met een joint in de mond. Het bleek een drugspand te zijn. Ook een nadeel is het ontbreken in sommige appartementsgebouwen van een groep brievenbussen in de centrale hal, maar wel deuren met eigen brievenbussen aan de galerijen, wat veel traplopen betekende.
Maar het werk heeft ook aangename kanten. Er zijn deftige straten met statige huizen, aan de Ubbo Emmuissingel bijvoorbeeld. Het lijkt wel op Den Haag. De adressen bestonden vaak uit artsen, notarissen, architectenbureau’s, hotels en banken. Een beleefde begroeting hoort daarbij. Veel grote winkels hebben domweg geen brievenbus. Zo moest ik het gesloten rolluik van de Bijenkorf omhoog wrikken om de brieven eronderdoor te gooien. Laat staan dat bijna de helft van de nummerplaatjes in het centrum van Groningen ontbreken. Best lastig voor de hulpdiensten. Wel charmant zijn de oude hofjes met een mooie gezamenlijke tuin met keurig geknipte buxushaagjes en leilinden.
Een keer was ik in het mooie stadhuis uit 1810, waar de geüniformeerde bode mijn post in ontvangst nam. Daar zag ik het origineel van het beroemde schilderij 'Paardenkeuring 28 augustus 1920' van Otto Eerelman hangen. Wel 2 bij 3 meter groot. Daar heb ik bewondering voor. Een paar jaar geleden ging een fotograaf in opdracht van mijn werk, drukkerij Zodiak, daar een foto maken i.v.m. het drukken van posters. Na het ter ziele gaan van Zodiak in november 2008 heb ik het fotomateriaal en de drukplaten van dat schilderij mee naar huis genomen, een herinnering dat ik dit drukwerk had gemaakt!
Een ingelijst exemplaar hangt in ons huis in Zweden. Enkele Nederlandse buren van Groninger afkomst hebben daar ook ingelijste posters van mij gekregen. Op het schilderij staat het stadhuis geheel rechts.
Het mooie van het werk is wanneer ik klaar ben, ik naar huis mocht gaan, wat vaak tussen 11.30 en 12.15 uur gebeurt. En ik word voor 40 uur per week betaald! Ik heb ochtendpauze van 10 tot 10.15 uur. Op een bankje in een parkje of op het idyllische Nieuwe Kerkhof m’n broodtrommeltje, een reep chocolade en een bidon melk gepakt. Maar in de komende week wordt er regen verwacht….
’s Morgens aangekomen op het werk sorteer ik eerst de poststukken, welke straten ik het kortste met elkaar kan verbinden en in welke huisnummervolgorde. De winkelstraten als laatste, omdat ze pas na negen uur à half tien open zijn. De straten op de fotokopieën van de stad met een kleurmarker aangeven.
Ha, ha…. Nu al kan ik een paar anekdotes vertellen. Zo was er een zaak in kachels en open haarden. De winkels waren ’s morgens vroeg nog niet open. Een neergelaten luxaflex in de etalage. De brievenbus zat in een blinde zijmuur. Ik duwde de poststukken door de opening maar ik werd tegengehouden door een houten plaat die daar tegen de binnenkant van de muur is neergezet. Nog wat kracht bijzetten. Hola, de plaat viel om en nam nog enkele staande showpanelen met foto’s van de kachels als in een dominospel in zijn val mee. Het laatste paneel kletterde tegen een kachel, waarbij het raampje voor de brander aan diggelen ging. Geschrokken hoorde ik het kabaal en de ravage kon ik pas zien tussen de lamellen door van de luxaflex. Met schaamrood vervolgde ik verder mijn postroute. Het is eigen verantwoording van de winkelier, had hij die plaat daar niet moeten neerzetten! In een bepaalde straat kon ik nummer 5 niet vinden. Een gevel met alleen maar ramen en de deuren links en rechts 3 en 7. Op het raam geklopt en er schoot een haveloos gezicht tevoorschijn, met een joint in de mond. Het bleek een drugspand te zijn. Ook een nadeel is het ontbreken in sommige appartementsgebouwen van een groep brievenbussen in de centrale hal, maar wel deuren met eigen brievenbussen aan de galerijen, wat veel traplopen betekende.
Maar het werk heeft ook aangename kanten. Er zijn deftige straten met statige huizen, aan de Ubbo Emmuissingel bijvoorbeeld. Het lijkt wel op Den Haag. De adressen bestonden vaak uit artsen, notarissen, architectenbureau’s, hotels en banken. Een beleefde begroeting hoort daarbij. Veel grote winkels hebben domweg geen brievenbus. Zo moest ik het gesloten rolluik van de Bijenkorf omhoog wrikken om de brieven eronderdoor te gooien. Laat staan dat bijna de helft van de nummerplaatjes in het centrum van Groningen ontbreken. Best lastig voor de hulpdiensten. Wel charmant zijn de oude hofjes met een mooie gezamenlijke tuin met keurig geknipte buxushaagjes en leilinden.
Een keer was ik in het mooie stadhuis uit 1810, waar de geüniformeerde bode mijn post in ontvangst nam. Daar zag ik het origineel van het beroemde schilderij 'Paardenkeuring 28 augustus 1920' van Otto Eerelman hangen. Wel 2 bij 3 meter groot. Daar heb ik bewondering voor. Een paar jaar geleden ging een fotograaf in opdracht van mijn werk, drukkerij Zodiak, daar een foto maken i.v.m. het drukken van posters. Na het ter ziele gaan van Zodiak in november 2008 heb ik het fotomateriaal en de drukplaten van dat schilderij mee naar huis genomen, een herinnering dat ik dit drukwerk had gemaakt!
Een ingelijst exemplaar hangt in ons huis in Zweden. Enkele Nederlandse buren van Groninger afkomst hebben daar ook ingelijste posters van mij gekregen. Op het schilderij staat het stadhuis geheel rechts.
Het mooie van het werk is wanneer ik klaar ben, ik naar huis mocht gaan, wat vaak tussen 11.30 en 12.15 uur gebeurt. En ik word voor 40 uur per week betaald! Ik heb ochtendpauze van 10 tot 10.15 uur. Op een bankje in een parkje of op het idyllische Nieuwe Kerkhof m’n broodtrommeltje, een reep chocolade en een bidon melk gepakt. Maar in de komende week wordt er regen verwacht….
Morgen is je fietstas mischien wel extra vol zodat je tot een uur of 4 bezig bent , dan ben je een echte fullprof