bodhi schreef:he Yopie
is het niet makkelijker om de peddel delen langs je bovenbuis te bevestigen
met het peddelblad naar achter en langs je staande achtervork
heb zo ook al heel veel lange spullen vervoerd op de fiets
Sorry voor mijn late reactie, ik was even een tijdje afwezig, maarrr zal vanaf nu 't forum weer flink bombarderen met zeer nuttige info en ellendiglange teksten.
Bedankt voor de tip Bodhi, alleen gaat dat helaas niet door de brede fatbike wielen en hoge banden. Lange spullen komen altijd hoog boven het achterwiel, dat is te doen over asfalt maar niet over moeilijke paden waar je snel wilt afstappen. Daarom ook een zeer schuine bovenbuis, scheelt vooral veel gejodel bij de man. En ook onmisbaar in diepe sneeuw want als je daar afstapt zak je gelijk een halve meter weg en knal je pijnlijk met je kruis op de bovenbuis of lig je languit op de grond. Ik zit ook altijd te klooien met lange ski's, weet nog steeds geen goede manier om ze mee te nemen. Vooral niet verkleed als Michelin mannetje met dikke zware maanschoenen, soepeltjes en elegant op/afstappen is er dan niet echt bij. Dus als iemand nog een supertip weet hoe ski's en skistokken te vervoeren, graag!!
Hier nog een foto wat ik bedoel, de ski's kunnen alleen maar horizontaal want langs de brede achtervork zou heel raar trappen, een beetje errug wijd.
bladerdeeg schreef:Weet niet of je deze packraft gekocht hebt of leent, maar zelf heb ik een (fragiele, dat wel) erg lichte van Supai, de Flatwater Canyon. Dat samen met een peddel die erg licht is en waarvan de peddelbladen in het vakje kan waar normaal je waterzak in gaat (wel een 35L rugzakje). Erg licht samen en toch best compacter dan zo'n MRS/Alpacka ding.
Nu heb ik niet gegoogled maar superlicht en compact klinkt wel goed. Heb je er geen foto van, altijd leuk! Zit er ook een spatzeil bij en kan ie tegen wat woest water, rotsen, zand, fatbikes, zout water en ook tegen vorst want zag net een mooi filmpje van een packraft in de sneeuw, was weer erg inspirerend.
Ik had een
MRS microraft maatje M, net iets te groot voor mij maar dat kon niet anders want de dikke fatbike vraagt toch om groot. Maar als ik de bagage voor mijn voeten propte was er redelijk steun voor de voeten/benen. Het geheel weegt 3100gram maar dat is met spatzeil, zitkussentje, tas etc. Ik had de tas niet mee en zat ook op een drybag dus dat scheelde wat gewicht maar alles bij elkaar was het veel gewicht aan het stuur. Ging prima over terrein- en gravelpaden maar dikke mosvelden, moerasblubber, rotspaden en steile berghellingen was soms flink duwen. De fiets optillen lukte niet meer, was niet te doen, vooral niet met een zware rugzak en een dikke week voedsel erin.
Ook was ik door de hoog uitstekende peddels aan de rugzak snel uit balans, voelde gevaarlijk op steile bergpaadjes. Het maakte ook niet uit hoe strak de rugzak zat of dat de bladen naar een bepaalde kant stonden, ik bleef gewoon snel uit balans. En om niet steeds met de helm tegen de bladen te komen had ik ze ver naar achteren getrokken wat me ook uit balans bracht bij het steil omhoog duwen/klauteren van de fiets.
De fiets zelf deed het prachtig, die denderde gewoon over alles heen of stond geduldig te wachten tot ik weer wat energie had opgeladen, hij had geen greintje pijn. Ik denk niet dat die tocht met smallere banden en velgen was gelukt, denk dat er dan heel vaak was gevallen en wrs ook schade aan de velgen/spaken want ze krijgen enorm op hun donder tussen rotsblokken.
Ik zal later nog een klein verslagje maken, met wat plaatjes erbij. Hier alvast een paar over het bikepacken zelf:
Het voelt wat raar een fiets met een bootje en peddels in een landschap waar je alleen kunt wandelen, daarom borrelde bij mij vaak die eeuwige fatbikevraag omhoog: 'Wat doe ik hier en waarom moet het altijd zo moeilijk?"
En het was soms ook moeilijk, zoals hier in de smalle diepe smeltwaterpaadjes. De pedalen grijpen de zijkant dus je kunt niet fietsen maar het is te smal om naast de fiets te lopen. Dus je staat veel hoger dan de fiets, kromgebogen te duwen, je stapt en struikelt over rotsblokken, glijdt uit over plakken mos, glibbert door blubber en als je zwetend opkijkt zie je dat er kilometers lang geen verandering zal komen. Leuk hoor dat bikepacken, vooral met een zwaar bootje erbij.
Maar zittend in de zon, leunend tegen een rotsblok, hete koffie slurpend en met een prachtig wijds uitzicht aan m'n voeten weet ik het weer: zonder die fiets had ik hier nooit kunnen peddelen en zonder die gekte in me had ik dit nooit beleefd. En juist dit soort momenten maakt het leven rijker, ik zou dit voor geen goud willen missen, je moet er wat voor doen maar tis het zeker waard.
Groen Lapland: zo ver je kijkt geen wegen, bewoning of enig ander menselijk ingrijpen. Hier kun je wekenlang alleen zijn, soms zijn er rendieren die je vreemd aanstaren maar verder hoor je alleen wind en vogelzang. En soms zie je je eigen nietige schaduw: een klein figuurtje op een veel te grote fiets. In de nacht hoor je alleen je hartslag, 't geritsel van dieren om je tentje en één keer hoorde ik wolven zingen, was mooi, indrukwekkend en griezelig spookachtig.
Wat dit is weet ik ook niet: fietsen, bikepacking, bikerafting of is het een kano op twee wielen? Het is iig een prima manier om een stukje over land te gaan zonder eerst alles in te pakken. Je zet de packraft bovenop het pedaal (met iets zachts ertussen), klemt hem met een spanbandje vast, schuift een drybag tussen voorband en packraft zodat er niks lek schuurt en dan is het gewoon lekker lopen.
En hopen dat het niet plots gaat waaien.
