Smitty schreef: PS: Ik ben totaal niet (bij)gelovig maar bedacht me, toen ik je verhaal nog eens las: Tjur zou toch geen reïncarnatie zijn?
Ik ben ook niet (bij)gelovig, geloof alleen maar in trollen, gnomen, vättar, skogsrå, småhuldre en andere zweedse boswezens (die wrs niet in nederland voorkomen want wat is de vertaling??) maar volgens mij is een rendier toch echt een rendier Maarten! Alhoewel, ik geloof dat ik dat altijd dacht maar begin nu toch ook te twijfelen.
Maar hoe langer je eenzaam in Lapland ronddwaald hoe gekker, geloviger en gevoeliger je wordt, dat is me wel duidelijk. Ik kwam bijv. backpackers tegen die dagenlang alleen waren en daarna met een soort honger naar menselijk gezelschap en veiligheid erg emotioneel waren. Zoals een jongen die al bijna drie weken in Sarek was (een immens grote wildernis) en tijdens een storm samen met mij een dag en nacht in een berghutje vastzat. Hij vertelde hoe hij een paar keer voor zijn leven vreesde en dat hij beslissingen moest nemen die hij niet
kon nemen maar toch
moest maken. Hij vertelde over honderden meters hoge rotswanden die hij met handen en voeten moest beklimmen en waarvan de rotsen soms óver hem heen hingen, hij vertelde over razende rivieren, over een waterval waar hij achterlangs kroop, over moddervelden waar hij bij elke stap diep wegzakte .. en hij moest huilen toen hij dit vertelde. En het voelde heel vanzelfsprekend dat hij, een volwassen man op dat moment huilde.
Hij vond ook dat er teveel 'toeval' was, dat er dingen gebeurde die hij niet kon verklaren, zoals de bezetenheid die hij die hele dag voelde waardoor hij als een gek naar het schuilhutje liep, zonder te weten waarom. En toen daarna plots de storm losbarstte en ik halfbevroren binnenstrompelde (de eerste mens die hij in dagen zag) werd hij zo geroerd dat hij met tranen in zijn ogen naar me staarde en toen ik vroeg of alles goed was omdat ie zo glazig keek kwam de lach, een niet te stoppen lach. Hij zat zo vol emoties dat hij gewoon overborrelde.
We hebben die dag en nacht veel gepraat, bij een houtkacheltje, waxinekaarsjes, warme haverpap en vele koppen bosbessenthee. Hij had nog wat whisky, ik nog wat nootjes en meer hadden we niet nodig. We luisterden naar het geweld buiten, voelden het hutje schudde, zagen de sneeuw horizontaal langsvliegen en toen we de volgende dag weggingen, hij naar het zuiden en ik naar het noorden, omhelsden we elkaar als goede vrienden, verdrietig om het afscheid.
Dit soort ontmoetingen geeft zoveel energie en kracht, echt heel mooi, dat is alles dubbel en dwars waard. Mss is dat ook wel het mooiste, die unieke ontmoetingen. En wat het precies is waardoor je verandert .. mss de eenzaamheid, het ruige gebied, het gevecht tegen de kou, de wind, de moeheid of is het juist de schoonheid van dit alles? Ik weet het nog steeds niet.
stef.l schreef:En prachtig om te zien hoe dicht bij
Tjur je liet komen. Alsof het gewend is aan menselijk gezelschap, maar ik betwijfel dat het in dat gebied erg druk is
.
Ja maf he, heb ook nog nooit zoiets meegemaakt. Dacht eerst dat hij eenzaam was maar vaak waren er andere rendieren en hij kwam toch altijd weer terug. Mss dat ie bronstig werd en een oogje op de fatbike had want hij stond vaak naast de fattie, stil kijkend met zijn grote ronde ogen en zwaaiend met zijn imposante gewei. Maar ja, de fattie is heel cool en reageerde natuurlijk niet.
Het was iig een speciaal dier, mooi ook hoe trouw hij was. Soms was ie alleen nogal saggerijnig en één keer dacht ik dat hij bovenop de fatbike wilde springen of erop wilde dansen en toen moest ik toch wel ff ingrijpen. Maar dan is een rendier opeens erg groot, vooral als hij dreigend zijn gewei laat zakken.
Maar ja, moest toch de fatbike beschermen dus ik zei heel stoer: "Du fårhuvud, glöm det, fattie är min." En of het nou komt doordat hij schapenkop werd genoemd of dat mijn zwaaiende haardos ontzag inboezemde; hij snoof een paar keer vervaarlijk, draaide zich om en ging een eindje verderop flink snuivend mos eten! Best een schatje want rendieren kunnen behoorlijk schade toebrengen, daar moet je echt geen ruzie mee krijgen.
In die paar dagen kwam ik twee backpackers tegen en dat was niet echt een succes. Zat toen hoog op een berghelling uit te rusten, heerlijk in de zon, maar het rendier was onrustig, rukte met z'n hoofd en stampte steeds op de grond. Toen ik zei dat ie niet moest zeuren want daar was de zomer te kort voor (leek mij wel toepasselijk voor een rendier in Lapland) stonden er opeens twee duitse backpackers voor ons. Met open mond keken ze naar het rendier, de fatbike en mij. Ze geloofden hun ogen niet: een fatbikertje babbelend met een rendier op een onmogelijk wandelpad ergens hoog op een berg. En ze wilden gelijk foto's nemen, van heel dichtbij.
Ik zei nog dat dat niet een goed idee was en dat ik niet op facebook wil zodat iedereen 'I like' gaat zeggen terwijl ze denken 'wat een idioot' maar het was al te laat: het rendier stoof op ze af, razendsnel met zijn 300kg of hoeveel ie ook weegt en de jongens sprongen schreeuwend opzij. Daarna lag de één hulpeloos met zijn zware rugzak op de grond te spartelen, de ander keek angstig naar het snuivende rendier en ik zat natuurlijk irritant te giegelen want dat is een tik van mij, zodra het spannend wordt ga ik lachen. Dus de duitsers keken heel duister en dropen toen maar af haha. Ik moet nog steeds lachen als ik eraan denk, het was net zo'n WaltDisney film, iets met Mowgli of Heidi ofzo.
Het rendier liep ook over dit soort planken, rollend met zijn ogen maar hij volgde wel.
Maar meestal liep hij ernaast, zijn brede hoeven dragen
nog beter dan fatbikebandjes.
Dit soort paden vond hij maar niks, dan verdween ie in het struikgewas en liet mij ploeterend en vloekend alleen. Soms 5km lang, soms 15km en elke keer was ik blij verrast als ie plots weer opdook.
Dit was meer zijn ding, dan slenterde hij wat heen en weer of stond zolang stil dat hij verdween in het landschap. Of hij wachtte als ik koffie of warme bosbesdrank maakte en luisterde met klapperende oren naar m'n zweedse gebabbel. Ben je trouwens gek als je met een rendier praat of denkt dat hij naar je luistert?
Maar dit is natuurlijk pas
echt rendier&fatbikeparadise, hij dwalend over het mos en ik m'n weg zoekend in het uitgesleten smeltwaterpad. Alletwee blij, en ik súperblij als het bergafwaarts was.
Hier namen we afscheid, bij een hangbrug die voor het rendier teveel kraakte en wiebelde. Ik zette nog de fatbike met zijn dikke ronde achterwerk verleidelijk midden op de brug, maar nee hoor, hij liet zich niet zien.
De brug lag over een kloof met een snelstromende rivier, alleen een vogel komt daar levend over dus dat was het einde van een korte maar speciale vriendschap. Wat het dier bezielde weet ik nog steeds niet, mss deed ik hem denken aan een zielig verdwaald kalf ofzo? Maar iig was het heel bijzonder!
Dit is trouwens bosbessendrank, een heerlijk voedzaam en troostrijke drank. Ik ben in een maand bijna 5kg afgevallen en dat zou zonder die honderden bosbessen wrs meer zijn geweest. Blijft erg moeilijk: voedsel en bikepacking in onherbergzaam gebied waar het ook nog eens bijna elke nacht vriest. Naast de bosbes (blåbär) groeit daar ook de kråkbär, lijkt erg op de bosbes alleen is ie zwart en minder lekker. Maar ook deze is erg voedzaam, werkt geloof ik alleen laxerend maar dat weet ik niet zeker want ik eet ze niet graag.
