Ik heb intussen een beetje spijt dat ik gereageerd heb op dit draadje. Eén van de charmes van de Eerste Grote Fietstocht is dat je ondanks alle voorbereiding niet weet waaraan je begint.
Het is geweldig om onderweg de dommigheden te ontdekken die je begaan hebt(°), en tegenslagen te ontmoeten, en dan door Pure Klasse, Onvermoede Fysieke Reserves en Zuivere Intelligentie & Daadkracht (en wat geluk en improvisatie) toch een fantastische fietstocht te hebben.
Je mag het niet overdrijven, een fout zadel kan de boel verknoeien op een wijze waarop je later niet met tevredenheid terugblikt. Maar binnen het geplande tijdsbestek arriveren met een tent of met fietstassen die aan elkaar gehouden worden met Vaardig Aangebrachte Duct Tape(°°), dat heeft wel iets.
Frankrijk is daarvoor een goed land, m.i. Ontdekken dat de uitgestippelde D-weg eigenlijk een transitroute is voor zwaar vrachtverkeer en dan op de bonnefooi, Michelin-kaart in de hand, kleinere wegen opzoeken. Het hoort erbij.
(°) Het domste wat ik ooit gedaan heb is een noodspaak meenemen. Ik kan nog geen spaak aanbrengen als je een pistool tegen mijn hoofd houdt. En bovendien had ik werktuigen niet bij om een spaak te vervangen aan de kant van de cassette van de derailleur. Maar zonder die noodspaak durfde ik niet vertrekken ...
(°°) Absoluut onmisbaar, duct tape. Hoewel ... ik had het spul niet bij op mijn eerste lange fietstocht. Na de elfendertigste lekke band van mijn maat - ergens in de middle of nowhere - ontdekte ik een probleem met het velglint. Ik heb dan een pleister gebruikt uit het medicijnenkastje dat ik meesleurde om de boel te repareren. Het werkte, geen lekke banden meer. Hij heeft nog een paar jaar gereden met die pleister op zijn wiel, denk ik.
... mijn rugzakuitrusting was heel wat zwaarder - en dat was nog goed te doen - dan de (al prima) kampeerset van de TS.
en is dit nu wel erg off topic.
