Ah, goed nieuws. In de acht jaar dat ik nu in het centrum van Brussel werk, heb ik het aantal fietsers duidelijk zien toenemen.
Maar als ik een soort sociologische observatie mag maken, gebaseerd op de collega's in de organisatie: het probleem voor de fiets in Brussel zijn de Brusselaars zelf. Of toch sommige Brusselaars.
Ik heb collega's die in Vlaanderen en Wallonië wonen, en collega's die in Brussel wonen, zowel Nederlands- als Franstalig.
De Nederlandstalige Brusselaars en de (doorgaans Franstalige) zgn. "allochtone" collega's van Turkse of Marokkaanse afkomst komen wel eens met de fiets naar het werk. Sommigen doen dat zelfs vrij consequent.
Maar de Franstalige "autochtone" Brusselaars ... Die kijken naar je alsof je stapelgek bent als je zegt dat je wel eens fietst in Brussel.
Hetzelfde in het café waar ik vaak een koffietje gaat nuttigen. De barman - een jonge Marokkaan - komt met de fiets. De lelieblanke, jonge barvrouw weet, denk ik, niet of het stuur van een fiets bovenaan of onderaan zit. Allebei Brusselaars.
Ik zeg altijd maar dat die autochtone Franstalige Brusselaars weigeren om zich te integreren in de moderne samenleving.