Vijf jaar geleden heb ik de Reitsma route van Amsterdam tot Rome gereden (2x westoptie), die is prachtig. De boekjes kunnen prima op de stuurtas geplaatst worden, maar als je ze in de stuurtas stopt waaien ze niet weg.
De keuze Benjaminse of Reitsma wordt door velen gemaakt, Benjaminse heb ik niet gereden, beide routes zullen erg mooi zijn. Ik ben via andere reizen wel bekend met het werk van Benjaminse, en moet zeggen dat ik Reitsma gebruiksvriendelijker vind.
Het succes van een Romeroute wordt deels bepaald door de route over de alpen.
Benjaminserijders roemen vaak het interessante gegeven dat je over één duidelijke hobbel, de Splugenpas, de alpen overgaat en je zo een abrupte overgang hebt van het georganiseerde Zwitserland naar het losse Italië.
De route van Reitsma gaat daarentegen over twee alpenpassen, de Arlbergpas en de Reschenpas, met name de tweede is (uit het noorden) niet zo heel zwaar. Het grote voordeel daarvan is dat tussen de twee passen in zo'n 100 km over echt het hogere Tiroler alpenlandschap voert, wat schitterend is. Eenmaal de Italiaanse grens over voert de route door de duitssprekende provincie Zuidtirol, die cultureel en landschappelijk ook erg boeiend is. Pas na Verona (meerdere rustdagen aanbevolen, met Marathon plus houd je minder tijd over) kom je in de minder boeiende Po vlakte (heeft wat weg van Vlaanderen). Beide routes gaan relatief lang door de Povlakte, Benjaminse nog langer dan Reitsma.
Tja, de keuze is niet gemakkelijk. De cultuurshock - overgang van Benjaminse, of de juist hele geleidelijke overgang van Reitsma, de voorkeur zal persoonlijk zijn. Oud premier Dries van Agt sprak naar verluid: "de ware pelgrim komt boven op de fiets." Wat mij betreft mag "de ware pelgrim komt tweemaal boven op de fiets" dus ook.
