wo 01 sep, 2010 08:45
Ik stel voor Radlust, een woord wat wel begrepen wordt.Raderlust (Nog niet bestaand woord)
Thuiskomen
wo 01 sep, 2010 10:50
Niet nodig om een afgeleide te zoeken want Wandern betekent volgens mij eerder zwerven of rondtrekken, ronddolen dan wandelen. En zwerven / rondtrekken kan immers ook op de fiets. 
wo 01 sep, 2010 15:46
Thuiskomen na maanden weggeweest?
Wij gingen 2 jaar geleden met fiets naar Zweden, werden verliefd op dat prachtige land, namen beiden ontslag, kochten een woordenboek zweeds-nederlands en zijn nooit meer teruggekomen.
Wij houden van reizen, het weg-zijn, het onderweg zijn, verrast willen worden door het onbekende, het zien van mooie, aardige, leuke, spannende mensen, hun omgeving en de prachtige natuur.
Nl was voor ons een grote vuilnisbak vol oud papier. De vraag was: moeten we het netjes naar de papierbak brengen, het in de fik steken of er stiekum vandoor gaan?
En nu, 2 jaar later, denken we: hadden we het maar eerder gedaan, al die weggegooide jaren, op je fiets naar je werk in die overvolle kutstad (ja amsterdam), elke keer blij dat je fiets niet was gejat, dat je zadel er nog op zat en dat je heel thuis kwam.
In de weekenden waren we moe en we wilden best wel maar we moesten nog zo veel....
De vakanties ver vantevoren aanvragen en dan mocht je even genieten, genieten van die spaarzame, zielige weekjes vrijheid maar altijd moest je weer terug, naar werk, plichten en gezeik.
Nu woon ik in een 'vakantieland', in een huis midden in het bos, watervallen op fietsafstand, elanden als buren en ben ik blij dat ik kan genieten van alles om me heen. Die overweldigende mooie natuur, de rust en de ruimte.
Natuurlijk, ook hier moet ik werken en mn rekeningen zien te betalen maar de bergen, de sneeuw, de bruisende beken, de ontelbare meren, die eindeloze bossen dat alles heb ik erbij gekregen. En geen angst meer voor fietsdieven, junkies, stropdassen of ander tuig.
En Nl? Volgend jaar ga ik waarschijnlijk terugfietsen, niet omdat Nl zo mooi is maar voor de reis.
Zweden, Denemarken en Duitsland dat is genieten en lekker trappen maar Nl betekent: mn fiets goed op slot zetten, vrienden zien en snel weer weg, terug naar huis, naar Zweden.
Misschien hebben andere dit gevoel ook? Het niet gelukkig zijn met je woonomgeving, die gigantische Nl-werkstress, een berehoge hypotheek of een belachelijke hoge huur, werken tot je oud en versleten bent, daarna te stijf om nog je fiets te kunnen beklimmen dus laat staan 'die ene mooie berg die je altijd nog had willen doen'?
Willen we daarom weg, reizen en is het thuiskomen daarom niet leuk? Misschien moeten we allemaal naar ons lievelingsland emigreren en worden we zo gelukkig?
Te negatief en te simpel gedacht?
Ja, ik vrees van wel.
Wij gingen 2 jaar geleden met fiets naar Zweden, werden verliefd op dat prachtige land, namen beiden ontslag, kochten een woordenboek zweeds-nederlands en zijn nooit meer teruggekomen.
Wij houden van reizen, het weg-zijn, het onderweg zijn, verrast willen worden door het onbekende, het zien van mooie, aardige, leuke, spannende mensen, hun omgeving en de prachtige natuur.
Nl was voor ons een grote vuilnisbak vol oud papier. De vraag was: moeten we het netjes naar de papierbak brengen, het in de fik steken of er stiekum vandoor gaan?
En nu, 2 jaar later, denken we: hadden we het maar eerder gedaan, al die weggegooide jaren, op je fiets naar je werk in die overvolle kutstad (ja amsterdam), elke keer blij dat je fiets niet was gejat, dat je zadel er nog op zat en dat je heel thuis kwam.
In de weekenden waren we moe en we wilden best wel maar we moesten nog zo veel....
De vakanties ver vantevoren aanvragen en dan mocht je even genieten, genieten van die spaarzame, zielige weekjes vrijheid maar altijd moest je weer terug, naar werk, plichten en gezeik.
Nu woon ik in een 'vakantieland', in een huis midden in het bos, watervallen op fietsafstand, elanden als buren en ben ik blij dat ik kan genieten van alles om me heen. Die overweldigende mooie natuur, de rust en de ruimte.
Natuurlijk, ook hier moet ik werken en mn rekeningen zien te betalen maar de bergen, de sneeuw, de bruisende beken, de ontelbare meren, die eindeloze bossen dat alles heb ik erbij gekregen. En geen angst meer voor fietsdieven, junkies, stropdassen of ander tuig.
En Nl? Volgend jaar ga ik waarschijnlijk terugfietsen, niet omdat Nl zo mooi is maar voor de reis.
Zweden, Denemarken en Duitsland dat is genieten en lekker trappen maar Nl betekent: mn fiets goed op slot zetten, vrienden zien en snel weer weg, terug naar huis, naar Zweden.
Misschien hebben andere dit gevoel ook? Het niet gelukkig zijn met je woonomgeving, die gigantische Nl-werkstress, een berehoge hypotheek of een belachelijke hoge huur, werken tot je oud en versleten bent, daarna te stijf om nog je fiets te kunnen beklimmen dus laat staan 'die ene mooie berg die je altijd nog had willen doen'?
Willen we daarom weg, reizen en is het thuiskomen daarom niet leuk? Misschien moeten we allemaal naar ons lievelingsland emigreren en worden we zo gelukkig?
Te negatief en te simpel gedacht?
Ja, ik vrees van wel.
wo 01 sep, 2010 16:40
Yopie,
Goede dat je je plek heb gevonden. Ik krijg de indruk dat Nederland en Amsterdam je vrij hoog zat
, maar zit zijn heel veel externe factoren.
Voor jouw is emigreren een uitkomst geweest, maar voor veel andere vrees ik dat ze gewoon hetzelfde problemen krijgen maar dan op een andere locatie. Zelf heb ik geen probleem met Nederland en vind het een fijne land om in te wonen.
Ik wil weg omdat mijn geest roept om weer op stap te gaan. Geluk moet je heel vaak gewoon in je zelf vinden, als je dat niet hebt dan heeft emigreren weinig zin! Misschien dat ik ooit mijn lievelings land wel tegen kom.....dat zien we dan wel.
Goede dat je je plek heb gevonden. Ik krijg de indruk dat Nederland en Amsterdam je vrij hoog zat
, maar zit zijn heel veel externe factoren.Voor jouw is emigreren een uitkomst geweest, maar voor veel andere vrees ik dat ze gewoon hetzelfde problemen krijgen maar dan op een andere locatie. Zelf heb ik geen probleem met Nederland en vind het een fijne land om in te wonen.
Ik wil weg omdat mijn geest roept om weer op stap te gaan. Geluk moet je heel vaak gewoon in je zelf vinden, als je dat niet hebt dan heeft emigreren weinig zin! Misschien dat ik ooit mijn lievelings land wel tegen kom.....dat zien we dan wel.
wo 01 sep, 2010 21:42
Thuis komen kan ook leuk zijn.
In augustus ben ik terug gekomen, nadat ik meer als 3 jaar op fietsreis ben geweest. (Wat langer geleden ben ik ook al 2 keer 9 maanden op reis geweest.)
Toen ik terug was, was het even zoeken naar nieuwe woonruimte en nieuw werk. Maar nu ik dat beide heb vind ik het geweldig om weer een normaal leven te hebben.
Heerlijk vind ik het om 's avonds weer te sporten. Dat mis ik het meeste als ik onderweg ben. Ook ga ik elke dag met plezier naar mijn werk. Reizen is vooral leuk als het een soort vakantie/onderbreking van werk ed is. Na 3 jaar begon reizen een soort dagelijkse routine te worden, dus voor mij hoogste tijd om naar huis te gaa.
Ik ben net een maand op vakantie geweest en ook nu vind ik het heerlijk om mijn normale leven op te pakken.
Groet Wilbert
In augustus ben ik terug gekomen, nadat ik meer als 3 jaar op fietsreis ben geweest. (Wat langer geleden ben ik ook al 2 keer 9 maanden op reis geweest.)
Toen ik terug was, was het even zoeken naar nieuwe woonruimte en nieuw werk. Maar nu ik dat beide heb vind ik het geweldig om weer een normaal leven te hebben.
Heerlijk vind ik het om 's avonds weer te sporten. Dat mis ik het meeste als ik onderweg ben. Ook ga ik elke dag met plezier naar mijn werk. Reizen is vooral leuk als het een soort vakantie/onderbreking van werk ed is. Na 3 jaar begon reizen een soort dagelijkse routine te worden, dus voor mij hoogste tijd om naar huis te gaa.
Ik ben net een maand op vakantie geweest en ook nu vind ik het heerlijk om mijn normale leven op te pakken.
Groet Wilbert
do 02 sep, 2010 09:20
@Wilbert,
Fijn om te horen dat thuiskomken ook erg leuk kan zijn het, dat gevoel van sleur in reizen ken ik ook, soms is het gewoon mooi geweest, dat gevoel had ik in 2001.
Fijn om te horen dat thuiskomken ook erg leuk kan zijn het, dat gevoel van sleur in reizen ken ik ook, soms is het gewoon mooi geweest, dat gevoel had ik in 2001.
do 02 sep, 2010 13:41
De belevenissen, die hier geventileerd worden, vind ik prachtig om te lezen. Ieder mens zal na verloop van tijd wel iets als beklemmend c.q. beknellend ervaren. Waarschijnlijk zijn we voortdurend op zoek naar uitdagingen c.q. vernieuwingen. Sleur en ontevredenheid kennen we ook allemaal wel, denk ik. Ik vind Yopie's verhaal leuk om te lezen, maar ik denk dat zijn/haar beleving van de "jungle" van de hoofdstad toch iets heel anders is dan mijn beleving van de Drentse bossen c.q heidevelden waartussen ik woon. Ik fiets door de week 's avonds vaak een uur of twee en kom soms niemand tegen in het bos of veld en ervaar dat als overheerlijk. Ik heb minder affiniteit met drukte. Echter de keren dat ik Amsterdam heb doorkruist heb ik dat niet als bedreigend ervaren. Tuurlijk onlangs tijdens Sail werd ik op de Dam uitgescholden door een moeder met jong kind op de fiets voor "Slome, kun je niet doorrijden. Sukkel die je bent." Misschien had ze wel gelijk, maar om het zo te ventileren........?
De romantische schrijver en staatsman Bilderdijk was zo onrustig in z'n hart dat hij bijna altijd de verkeerde keuzes maakte. Ook Lord Byron had daar een handje van. Misschien zit in elke wereldfeister wel een beetje een romanticus of "Je spreekt voor jezelf."
Onrustige geest?
De romantische schrijver en staatsman Bilderdijk was zo onrustig in z'n hart dat hij bijna altijd de verkeerde keuzes maakte. Ook Lord Byron had daar een handje van. Misschien zit in elke wereldfeister wel een beetje een romanticus of "Je spreekt voor jezelf."
Onrustige geest?
do 02 sep, 2010 23:24
Hej Dries, ik heb wat verdwaalde maanden in Friesland gewoond, prachtig! Net als Drenthe en Groningen, ik weet dat er tal van mooie plekken zijn en natuurlijk is dat kleine landje ook een fijn land om in te wonen!
Helemaal gelijk
en laat mij maar mopperen!
Ben in a*dam geboren (nog steeds een van de mooiste steden die ik heb gezien),
mn fietsliefde is daar gegroeid en gevoed door het ijsselmeer, de lange amstel en de winderige polders.
Ik was ook altijd blij als ik op een terugreis van-waar-dan-ook het verkeersbord AMSTERDAM met pijl of km zag, wat vond ik dat dan een mooie naam (vind ik nog steeds, raar he?).
Ik ben ook niet bang voor de stad en haar inwoners, vrees soms wel voor m'n leven op mn fiets.
Ik denk met water in mn mond aan De Pindakaas (ja dat hebben ze hier niet
), een lekker broodje kroket, een stukje oude kaas en heeeerlijke droppies... want ook dat is thuiskomen.
groetjes Yopie (die eigenlijk Yolanda heet)
Helemaal gelijk
en laat mij maar mopperen!Ben in a*dam geboren (nog steeds een van de mooiste steden die ik heb gezien),
mn fietsliefde is daar gegroeid en gevoed door het ijsselmeer, de lange amstel en de winderige polders.
Ik was ook altijd blij als ik op een terugreis van-waar-dan-ook het verkeersbord AMSTERDAM met pijl of km zag, wat vond ik dat dan een mooie naam (vind ik nog steeds, raar he?).
Ik ben ook niet bang voor de stad en haar inwoners, vrees soms wel voor m'n leven op mn fiets.
Ik denk met water in mn mond aan De Pindakaas (ja dat hebben ze hier niet
), een lekker broodje kroket, een stukje oude kaas en heeeerlijke droppies... want ook dat is thuiskomen.groetjes Yopie (die eigenlijk Yolanda heet)
vr 03 sep, 2010 15:05
"Jordnötsmör" is op genoeg plekken in Zweden verkrijgbaar hoor. Eigenlijk is alles wel te vinden in Noord-Europa, behalve bitterballen en kroketten.
vr 03 sep, 2010 17:01
Ja, maar niet die echte heerlijke smeuige calve pindakaas maar wel die kleffe amerikaanse die aan je gehemelte blijft plakken (vind ik).
En echte drop? Nog niet gezien maar is maar goed ook anders eet ik dat ook weer teveel...
En echte drop? Nog niet gezien maar is maar goed ook anders eet ik dat ook weer teveel...
do 09 sep, 2010 16:08
Na een _week_ fietsen in de Flevo-polder, Overijssel, Friendland en de koop van Hoord-Holland vond ik het vorige maand al een schok om, ter hoogte van Bergen ongeveer, terug te komen in de drukte en de agressie van de Randstad. Het is nogal wat om uitgevloekt te worden op de fiets en dan te denken 'oja, ik ben weer thuis'. Ik bedoel: dat is eigenlijk heel erg.
Maar goed. Na 4 maanden (10.000 km) Afrika vond ik de terugkomst (mei 2008) vooral overweldigend - alsof hier ineens alles weer kon en moest. Nog een week later kon ik daar weer enorm van genieten. Ik ben ook heel happy thuis en met mijn werk (eigen baas) en vrienden, ik hoef helemaal niet de hele tijd weg, zou daar niet aan moeten denken zelfs, ik ben ook nog steeds die reis aan het 'verteren'.
Wat mij na die thuiskomst wel parten speelde is dat mijn moeder net daarvoor had gehoord dat ze kanker had. Ze is daar anderhalf jaar later aan overleden, en dat gaf er dus meteen nog een zware uitzonderingssituatie achteraan. Eigenlijk is het pas sinds juni weer 'gewoon'.
Ik heb een week na thuiskomst de volgende blogpost geschreven over hoe overweldigend ik het eerst vond, expres in deze vorm:
Maar goed. Na 4 maanden (10.000 km) Afrika vond ik de terugkomst (mei 2008) vooral overweldigend - alsof hier ineens alles weer kon en moest. Nog een week later kon ik daar weer enorm van genieten. Ik ben ook heel happy thuis en met mijn werk (eigen baas) en vrienden, ik hoef helemaal niet de hele tijd weg, zou daar niet aan moeten denken zelfs, ik ben ook nog steeds die reis aan het 'verteren'.
Wat mij na die thuiskomst wel parten speelde is dat mijn moeder net daarvoor had gehoord dat ze kanker had. Ze is daar anderhalf jaar later aan overleden, en dat gaf er dus meteen nog een zware uitzonderingssituatie achteraan. Eigenlijk is het pas sinds juni weer 'gewoon'.
Ik heb een week na thuiskomst de volgende blogpost geschreven over hoe overweldigend ik het eerst vond, expres in deze vorm:
Hoe het is, om thuis te zijn, nu na een dikke week? Nou, we hebben nieuwe hamsters, dat is erg leuk, mijn moeder is alweer uit het ziekenhuis en het gaat naar omstandigheden goed met haar, de verwarming doet het weer maar de elektriciteit nog niet, daar komt woensdag iemand voor, er lagen van de week bérgen was, post en mail maar die zijn nu zo’n beetje wel op orde, er is eigenlijk weinig veranderd of gebeurd, nouja, er zijn twee baby’s geboren, vier mensen hebben een nieuwe baan (dat is toch best wel veel eigenlijk), er is er eentje verhuisd en eentje heeft een nieuw telefoonnummer, hier en daar staat een nieuw gebouw of zijn ze aan het bouwen, maar onze straat is nog steeds opgebroken, het is leuk om te zien dat het weblog nog steeds elke dag veel hits heeft, hopelijk genieten jullie van de foto's die Henk aan het plaatsen is en er komt dus nog heel veel meer de komende tijd, ik miste de eerste trein die ik wilde halen, want met de trein gaan is best wel ingewikkeld, wat heb je daar allemaal voor nodig, uh, portemonnee, huissleutel, kortingskaart, iets om te lezen… en toen kon ik geen plekje vinden om m’n fiets vast te zetten en ik realiseerde me dat het wennen is om weer zo precies op de klok te moeten leven, koken kunnen we allebei nog, na vier maanden niet oefenen, jummie, wat zijn de avonden hier lang! - alsof het nooit donker wordt, we slapen elke nacht urenlang als rozen, Henk is op z’n werk wezen kijken en hij kent zowaar nog een paar collega’s maar hij heeft een nieuwe baas, Nederland is ook heel mooi, ik moest zelfs even slikken van de Vlissingse Boulevard, wat is het allemaal groen, het was onverwacht leuk om andere kleren aan te kunnen trekken dan wat er in de red box zat, mijn knieën mopperen nog steeds als ze echt wat moeten doen en ik voelde me eigenlijk de hele week een beetje uit de zak geschud: nou er niks meer ‘moet’, komt de vermoeidheid pas echt aan de oppervlakte, een Belgisch biertje smaakte inderdaad lekker, autorijden (illegaal, want mijn rijbewijs was begin deze maand verlopen en pas maandag is het nieuwe klaar) was vijf minuten wennen en daarna geen enkel probleem, voordeel is wel dat ze in dit land aan de góede kant van de weg rijden, we kregen mail van Rae en Ursula: het is hen niet gelukt om de Tafelberg op te komen: nog steeds slecht weer of onderhoudswerkzaamheden aan de kabelbaan, en Rae heeft nog steeds flink last van z’n darmen, het artikeltje samen met Jos voor Fiets is af, Fiets heeft tijdens mijn afwezigheid elke maand een column van me geplaatst, waaronder al één over de TdA, zo heb ik dus toch nog een paar honderd euro verdiend in de eerste maanden van dit jaar, ik heb ‘al’ één echte werkafspraak staan, tenminste, als dat echt doorgaat, het is nog niet gelukt vriendinnen te zien of naar de sauna te gaan, wat hoge prioriteit had, maarja, ik zit veel in Vlissingen, komende week lukt dat wel, langs de weg naar Vlissingen staan heel gekke borden, zoals ‘pas op: hinderlijk zonlicht’, wat een beetje absurd is als het zwaarbewolkt is of nacht, en ‘spiegelafstelplek’ – huh, zo raar hebben we het in Afrika niet gezien, het nieuws kan me nog maar matig interesseren, en de sport ook niet, ik viel tijdens de Champions League finale in slaap en heb pas gisteren voor het eerst echt met interesse naar de Giro gekeken en zelfs daarbij knikkebolde ik, de meerkoeten hebben inderdaad jonkies maar die zijn al zo groot dat ze amper meer op het nestje zitten, ik vraag me af wanneer ik ooit die stapel achterstallige tijdschriften heb ‘weggelezen’, waarschijnlijk kan ik er net zo goed meteen nog meer weggooien, maarja, dat lijkt zo zonde, ik heb wel Joe Speedboot uitgelezen, geweldig boek, en daarna ben ik begonnen in het boek van de vrouw die per tractor door Afrika reist, over grotendeels dezelfde route, ik lees dat van herkenning naar herkenning, verder kan ook dat me maar matig boeien, er zitten allemaal ideeën in mijn hoofd voor artikelen, boek en ‘gewoon’ werk en ik word daar soms een beetje onrustig van omdat niet alles tegelijk kan, Henk is al wezen hardlopen, nouja, lopen, heel hard was het niet, maar het was wel een echte training van z’n club, ik ben wezen bodyshapen en ik had daarbij het gevoel dat er een aantal spieren uit winterslaap kwam en dat voelde lekker, mijn knieën protesteren nog steeds bij alles wat ze moeten doen, het is leuk en interessant om weblogs van andere TdA’ers te lezen en ik heb ook alweer heel wat tijd op het Hamsterforum doorgebracht, wat deels nuttig was vanwege de nieuwe hamsters maar voor een deel ook weer gewoon vertrouwd gezellig, ik had soms door het ‘gesurf’ het gevoel alsof er niets uit mijn handen kwam deze week, maar eigenlijk valt dat best mee, en voor een deel ís het ook gewoon maar zo: tegenhanger tegen vier maanden lang elke dag zwaar in touw zijn, Henks fiets was toch een beetje beschadigd op de terugreis, maar niet ernstig gelukkig, Aad heeft geholpen er een nieuwe ketting om te leggen en beide fietsen doen het nu weer goed, onze rekeningen en administratie waren keurig in orde dankzij onze zaakwaarnemer (dank, Jolanda!), vrijwel alle was is schoon geworden, behalve de sokken en mijn jackje, dat ik vanwege de kwetsbare GoreTex niet had durven (laten) wassen, in al die dingen zit vooral nog Soedanese woestijn, lijkt het, we hebben afgelopen nacht voor het eerst in maanden apart van elkaar geslapen (ik in Vlissingen, Henk thuis), ik heb prima geslapen en doe bij dezen de groeten aan Henk, ik ga van de week eerst maar eens naar schoonheidsspecialiste en kapper en weer aan mijn contactlenzen wennen, zodat ik daarna tenminste weer toonbaar ben, mensen die we erover vertellen vinden onze reis vooral een waanzinnige prestatie, en dat is het ook natuurlijk, mijn geheugen is af en toe nog een beetje een zeef dus ik vergeet vast nogal wat dingen over de afgelopen week, ik houd er maar mee op want de laptop lijkt kuren te hebben en dat is een beetje gek, want die heeft het vier maanden goed gedaan, mijn portemonnee heeft ook heel Afrika doorstaan maar ging van de week kapot, we hebben het gevoel hebben dat we meer lichamelijk dan geestelijk al echt ‘thuis’ zijn, het is dus lekker maar enigszins chaotisch...
do 09 sep, 2010 17:05
Leuk stukje!Louise schreef:Na een _week_ fietsen in de Flevo-polder, Overijssel, Friendland en de koop van Hoord-Holland vond ik het vorige maand al een schok om, ter hoogte van Bergen ongeveer, ..
Goretexjasjes kun je overigens gerust wassen. 30 graden, extra water, niet te lang programma, niet centrifugeren. Bij {Reclame} Perry hebben ze 'Sport-wash hiervoor, dat is erg goed en niet absurd duur. {/reclame}
Ik zou zelf ook wel een stukje willen schrijven over terugkomen, maar ja, ik ben nooit langer weggeweest dan een maand. Het erge is dat mijn neiging om ver op reis te gaan niet groter is geworden sinds ik een leuker beroep heb en een eigen tuin met zonnig terras op 300 meter afstand van "Limburgs Toscane", zonder autoweg ertussen. Met andere woorden: tijdens en na menige fietstocht borrelen al levensvragen in me op.
Leon
do 09 sep, 2010 19:38
Ik heb nog nooit zulke lange fietsreizen gemaakt (maximaal een maand), maar ik kan me zoiets wel voorstellen. Ik heb een keer meegemaakt dat ik door een flinke vertraging laat thuis ben gekomen. Mijn lieve kat in de armen gehad en dan weer slapen. Slechts enkele uren later moest ik alweer naar mijn werk! Mijn baas was wel wat blij dat ik heelhuids terug was.
Wel een groot contrast: heerlijk wekenlang in je volle vrijheid fietsen om daarna de dagelijkse sleur in het propvolle Holland weer aanvaarden. Achterstallige rekeningen betalen.... Inplaats van leuke meiden in jeugdherbergen ontmoeten: werken, werken.... Het lawaai van de drukpersen op de drukkerij, inplaats van de heerlijke stille natuur. De eerstkomende nachten slecht geslapen en alsmaar naar het plafond staren.
Wel een groot contrast: heerlijk wekenlang in je volle vrijheid fietsen om daarna de dagelijkse sleur in het propvolle Holland weer aanvaarden. Achterstallige rekeningen betalen.... Inplaats van leuke meiden in jeugdherbergen ontmoeten: werken, werken.... Het lawaai van de drukpersen op de drukkerij, inplaats van de heerlijke stille natuur. De eerstkomende nachten slecht geslapen en alsmaar naar het plafond staren.
do 09 sep, 2010 19:53
Geweldig Yopie, waar in Zweden wonen jullie? Ik heb een huis in Värmland en ik kan me jullie verliefdheid op Zweden wel goed voorstellen. Al in april 1972 kwam ik voor het eerst in Zweden en wel op de fiets. Het is daarna nooit meer uit mijn gedachten geweest. Op 25 september a.s. gaan wij weer erheen! Eigenlijk voor vakantie. Nog een paar jaar geduld en dan gaan we ons als pensionado's definitief in dat huis trekken!Yopie schreef:Thuiskomen na maanden weggeweest?
Wij gingen 2 jaar geleden met fiets naar Zweden, werden verliefd op dat prachtige land, namen beiden ontslag, kochten een woordenboek zweeds-nederlands en zijn nooit meer teruggekomen.
Wij houden van reizen, het weg-zijn, het onderweg zijn, verrast willen worden door het onbekende, het zien van mooie, aardige, leuke, spannende mensen, hun omgeving en de prachtige natuur.
Nl was voor ons een grote vuilnisbak vol oud papier. De vraag was: moeten we het netjes naar de papierbak brengen, het in de fik steken of er stiekum vandoor gaan?
En nu, 2 jaar later, denken we: hadden we het maar eerder gedaan, al die weggegooide jaren, op je fiets naar je werk in die overvolle kutstad (ja amsterdam), elke keer blij dat je fiets niet was gejat, dat je zadel er nog op zat en dat je heel thuis kwam.
In de weekenden waren we moe en we wilden best wel maar we moesten nog zo veel....
De vakanties ver vantevoren aanvragen en dan mocht je even genieten, genieten van die spaarzame, zielige weekjes vrijheid maar altijd moest je weer terug, naar werk, plichten en gezeik.
Nu woon ik in een 'vakantieland', in een huis midden in het bos, watervallen op fietsafstand, elanden als buren en ben ik blij dat ik kan genieten van alles om me heen. Die overweldigende mooie natuur, de rust en de ruimte.
Natuurlijk, ook hier moet ik werken en mn rekeningen zien te betalen maar de bergen, de sneeuw, de bruisende beken, de ontelbare meren, die eindeloze bossen dat alles heb ik erbij gekregen. En geen angst meer voor fietsdieven, junkies, stropdassen of ander tuig.
En Nl? Volgend jaar ga ik waarschijnlijk terugfietsen, niet omdat Nl zo mooi is maar voor de reis.
Zweden, Denemarken en Duitsland dat is genieten en lekker trappen maar Nl betekent: mn fiets goed op slot zetten, vrienden zien en snel weer weg, terug naar huis, naar Zweden.
Misschien hebben andere dit gevoel ook? Het niet gelukkig zijn met je woonomgeving, die gigantische Nl-werkstress, een berehoge hypotheek of een belachelijke hoge huur, werken tot je oud en versleten bent, daarna te stijf om nog je fiets te kunnen beklimmen dus laat staan 'die ene mooie berg die je altijd nog had willen doen'?
Willen we daarom weg, reizen en is het thuiskomen daarom niet leuk? Misschien moeten we allemaal naar ons lievelingsland emigreren en worden we zo gelukkig?
Te negatief en te simpel gedacht?
Ja, ik vrees van wel.
vr 10 sep, 2010 00:00
Afzien voor beginners, een manier om achter te komen dat je absolute niet op groepsreis wil.
Gelukkig wist het al. Terugkomen van zo'n reis lijkt me ook heel lastig, maar wel erg lekker.
Gelukkig wist het al. Terugkomen van zo'n reis lijkt me ook heel lastig, maar wel erg lekker.
ma 13 sep, 2010 13:51
Hej Martin, wij wonen in provincie Dalarna, in een klein dorpje tussen Vansbro en Ludvika. Inderdaad heerlijk wonen en vooral de winters vind ik het mooist. Wit en koud, stil en ijzig.
Het fietsen staat dan wel op een heel laag pitje maar dat maakt niet uit want elk wintertochtje telt tiendubbel.
Sneeuw en krakende spijkerbanden, veel diersporen, kleine voetjes en diepe elandsprongen, hard trappen anders bevries je maar niet zo hard dat je hijgend door die ijskoude lucht moet happen. Als ik dan thuiskom en van m'n fiets afstap met een knalrood hoofd, witte bevroren haren en rare trage bewegingen, bruis ik van energie en voel ik me vol leven. Heerlijk!
De vorige winter woonde ik 160km meer naar het noorden en daar was het soms min36, een beetje teveel van het goede maar zo rond de min20 is fietsen prima te doen. Onder de min25 vind ik zelf niet meer leuk, vooral de snelheid als je naar beneden rijdt maakt het te koud, nee zo stoer ben ik niet...
Ben wel heel blij met m'n stoere Santos, met zijn spijkerbanden koersvast als een tank (en ok zwaar trappen maar nou en?) gaat het prima. Voel me veilig, glibber niet weg maar heb wel geleerd dat ik niet krampachtig moet sturen, de santos zoekt vaak zelf de weg.
Hier een klein stukje van vorige winter van een middagje fietsen, een route om het huis van maar 24km, 14 km klimmen en daarna 10 naar beneden (mn fietsgevoel omschrijven is moeilijk maar zal 't proberen...).
Er rijdt zelden een auto, geen huis, geen mens te zien alleen maar bos, woest en ruig. Alles om me heen is wit, de bomen zakken door de zware sneeuw door hun knieën, af en toe laten ze met een geruis de sneeuw van hun takken glijden, verder is het stil naast mijn hijgende adem, de krakende spijkerbanden en de ketting die het ook niet alles vind maarja die heeft pech. Aan beide kanten van de weg ligt metersdikke sneeuw, opzijgeschoven door de snöploeg. De weg zelf is moeilijk te fietsen, er ligt een laag sneeuw, bevroren ijsribbels, hobbels, kuilen en soms is het spiegelglad. Ik volg een smal slingerend autospoor, probeer een bepaalde snelheid te houden zodat ik, mocht ik uit 't spoor raken, toch weer fietsend uit de sneeuw kom. Het mislukt vaak, het spoor is zo smal, ik ga traag omhoog, soms val ik om, klapt het stuur naar een kant of blijf hangen met een trapper in de sneeuw, het is zwaar fietsen. Ik probeer niet te dicht op m'n voorwiel te staren maar ver voorruit, laat de santos zelf z'n weg vinden want (heb ik bedacht) die gaat waar de minste weerstand is. Soms is het te steil en moet ik duwen en wat gaat dan sneller: ik ploegend door de dikke sneeuw en de santos die hobbelt over het spoor of andersom? Ik voel me als een soort waanzinnige, welke halvegare gaat er nu hier omhoog fietsen? Maar het uitzicht is prachtig, de hemel blauw, de zon warm en ik leef!
Zwetend en ploegend kom ik boven, niks geen pauze en even bijkomen op een bankje, geen drinken of eten want dat bevriest toch en lekker naar beneden sjezen is er ook niet bij. Dat smalle autospoor lijkt nu wel een soort bobslee-geul, hard ga ik naar beneden, veel te hard, moet constant remmen, ben blij met mn hydraulische remmen, ze geven geen krimp maar doen wat ze moeten doen. Durf ook niet plots in bochten hard te knijpen, ben bang dat ik onderuit glij en zie mezelf al liggen met een gebroken been, ondergesneeuwd en bevroren (ja, ze had d'r mobieltje weer niet meegenomen). Ik durf ook niet op mn kmtellertje te loeren want dan zie ik het spoor niet meer, mijn hart die af en toe een sprong maakt als ik weer bijna onderuit glij, tranende ogen die gelijk bevriezen, gevoelloze bovenbenen, bevroren tenen en vingers, m'n oren vallen eraf ondanks een muts en daaroverheen mn capuchon, heb ik nog wel wangen en een neus, is dit eigenlijk wel leuk? Ja!
Veel laagjes kleren, goede laarzen met 3 paar sokken, ik smeer een vettig laagje op gezicht en lippen en m'n fiets mag daarna een dagje bijkomen in de woonkamer. Want in de schuur is het ook min25 (arme fiets), elke olie wordt dikke prut, een boutje of schroefje breekt zo af, plastic is helemaal hopeloos en overal zit een laagje ijs en aangekoekte sneeuw.
Manlief z'n fiets is minder geschikt voor de winter: sneeuw verzamelt zich onder de spatborden, grote harde klonten die de wielen blokkeren, de remmen met harde stukjes ijs, het leren brookszadel wat keihard word (protesteert kreunend als hij erop springt) en stuurt ook veel wiebeliger, je bent constant aan t corrigeren, is erg vermoeiend. Ook draait soms het achterwiel vrolijk in de rondte terwijl hij niet voorruit komt, geen grip, slipt weg en valt om.
Ja, om beetje bij topic te blijven: na zo'n wintertochtje ben ik ook blij dat ik weer thuiskom!
Het fietsen staat dan wel op een heel laag pitje maar dat maakt niet uit want elk wintertochtje telt tiendubbel.
Sneeuw en krakende spijkerbanden, veel diersporen, kleine voetjes en diepe elandsprongen, hard trappen anders bevries je maar niet zo hard dat je hijgend door die ijskoude lucht moet happen. Als ik dan thuiskom en van m'n fiets afstap met een knalrood hoofd, witte bevroren haren en rare trage bewegingen, bruis ik van energie en voel ik me vol leven. Heerlijk!
De vorige winter woonde ik 160km meer naar het noorden en daar was het soms min36, een beetje teveel van het goede maar zo rond de min20 is fietsen prima te doen. Onder de min25 vind ik zelf niet meer leuk, vooral de snelheid als je naar beneden rijdt maakt het te koud, nee zo stoer ben ik niet...
Ben wel heel blij met m'n stoere Santos, met zijn spijkerbanden koersvast als een tank (en ok zwaar trappen maar nou en?) gaat het prima. Voel me veilig, glibber niet weg maar heb wel geleerd dat ik niet krampachtig moet sturen, de santos zoekt vaak zelf de weg.
Hier een klein stukje van vorige winter van een middagje fietsen, een route om het huis van maar 24km, 14 km klimmen en daarna 10 naar beneden (mn fietsgevoel omschrijven is moeilijk maar zal 't proberen...).
Er rijdt zelden een auto, geen huis, geen mens te zien alleen maar bos, woest en ruig. Alles om me heen is wit, de bomen zakken door de zware sneeuw door hun knieën, af en toe laten ze met een geruis de sneeuw van hun takken glijden, verder is het stil naast mijn hijgende adem, de krakende spijkerbanden en de ketting die het ook niet alles vind maarja die heeft pech. Aan beide kanten van de weg ligt metersdikke sneeuw, opzijgeschoven door de snöploeg. De weg zelf is moeilijk te fietsen, er ligt een laag sneeuw, bevroren ijsribbels, hobbels, kuilen en soms is het spiegelglad. Ik volg een smal slingerend autospoor, probeer een bepaalde snelheid te houden zodat ik, mocht ik uit 't spoor raken, toch weer fietsend uit de sneeuw kom. Het mislukt vaak, het spoor is zo smal, ik ga traag omhoog, soms val ik om, klapt het stuur naar een kant of blijf hangen met een trapper in de sneeuw, het is zwaar fietsen. Ik probeer niet te dicht op m'n voorwiel te staren maar ver voorruit, laat de santos zelf z'n weg vinden want (heb ik bedacht) die gaat waar de minste weerstand is. Soms is het te steil en moet ik duwen en wat gaat dan sneller: ik ploegend door de dikke sneeuw en de santos die hobbelt over het spoor of andersom? Ik voel me als een soort waanzinnige, welke halvegare gaat er nu hier omhoog fietsen? Maar het uitzicht is prachtig, de hemel blauw, de zon warm en ik leef!
Zwetend en ploegend kom ik boven, niks geen pauze en even bijkomen op een bankje, geen drinken of eten want dat bevriest toch en lekker naar beneden sjezen is er ook niet bij. Dat smalle autospoor lijkt nu wel een soort bobslee-geul, hard ga ik naar beneden, veel te hard, moet constant remmen, ben blij met mn hydraulische remmen, ze geven geen krimp maar doen wat ze moeten doen. Durf ook niet plots in bochten hard te knijpen, ben bang dat ik onderuit glij en zie mezelf al liggen met een gebroken been, ondergesneeuwd en bevroren (ja, ze had d'r mobieltje weer niet meegenomen). Ik durf ook niet op mn kmtellertje te loeren want dan zie ik het spoor niet meer, mijn hart die af en toe een sprong maakt als ik weer bijna onderuit glij, tranende ogen die gelijk bevriezen, gevoelloze bovenbenen, bevroren tenen en vingers, m'n oren vallen eraf ondanks een muts en daaroverheen mn capuchon, heb ik nog wel wangen en een neus, is dit eigenlijk wel leuk? Ja!
Veel laagjes kleren, goede laarzen met 3 paar sokken, ik smeer een vettig laagje op gezicht en lippen en m'n fiets mag daarna een dagje bijkomen in de woonkamer. Want in de schuur is het ook min25 (arme fiets), elke olie wordt dikke prut, een boutje of schroefje breekt zo af, plastic is helemaal hopeloos en overal zit een laagje ijs en aangekoekte sneeuw.
Manlief z'n fiets is minder geschikt voor de winter: sneeuw verzamelt zich onder de spatborden, grote harde klonten die de wielen blokkeren, de remmen met harde stukjes ijs, het leren brookszadel wat keihard word (protesteert kreunend als hij erop springt) en stuurt ook veel wiebeliger, je bent constant aan t corrigeren, is erg vermoeiend. Ook draait soms het achterwiel vrolijk in de rondte terwijl hij niet voorruit komt, geen grip, slipt weg en valt om.
Ja, om beetje bij topic te blijven: na zo'n wintertochtje ben ik ook blij dat ik weer thuiskom!
ma 13 sep, 2010 14:59
@Yopie,
Prachtig om te lezen, misschien je laatste zin aanpassen naar "blij dat ik weer levend thuiskom"
En wij hier maar klagen als het eens -5 of -10 graden is: dan bevriest je body, kraakt de ketting enorm want olie/vrieskou/strooizout zijn slechte ingrediënten voor alles wat op een fiets zit, ...
groetjes,
Gunter
Prachtig om te lezen, misschien je laatste zin aanpassen naar "blij dat ik weer levend thuiskom"
En wij hier maar klagen als het eens -5 of -10 graden is: dan bevriest je body, kraakt de ketting enorm want olie/vrieskou/strooizout zijn slechte ingrediënten voor alles wat op een fiets zit, ...
groetjes,
Gunter
