voorbereidingen voor The Great Divide Mountain Bike Route

[Grace Johnson]

Hi Auke,

You might also consider coming into contact with Adventure Cycling Assoc. since I'm sure they would love to publish these photos on their website blog, or even in their magazine.

http://www.adventurecycling.org/ac/contact.cfm

[Kees_O]

Hoi Auke,

Wat een schitterende foto's en herkenbare droomlandschappen! Ik hoop dat de tocht je gebracht heeft wat je er van gehoopt had.
Voor mij is het nu bijna een jaar geleden dat ik aan de trip begon en je foto's brengen een heleboel mooie herinneringen terug.

Waarschijnlijk ben ik present bij het nazomerweekend, jij ook? 't Zou leuk zijn ervaringen over de GDMT uit te wisselen en elkaar eens in het echt te ontmoeten.

Na het zien van je foto's heb ik zojuist in een vlaag van heimwee de video van verleden jaar's race besteld... http://www.ridethedividemovie.com/

Groeten,
Kees

[AB]

Hoi Auke,

Wat een schitterende foto's en herkenbare droomlandschappen! Ik hoop dat de tocht je gebracht heeft wat je er van gehoopt had.
Voor mij is het nu bijna een jaar geleden dat ik aan de trip begon en je foto's brengen een heleboel mooie herinneringen terug.

Waarschijnlijk ben ik present bij het nazomerweekend, jij ook? 't Zou leuk zijn ervaringen over de GDMT uit te wisselen en elkaar eens in het echt te ontmoeten.

Na het zien van je foto's heb ik zojuist in een vlaag van heimwee de video van verleden jaar's race besteld... http://www.ridethedividemovie.com/

Groeten,
Kees

Kees,

Ik bel je binnenkort wel weer even op, altijd leuk om even bij te praten. Wat bedoel je precies met een nazomerweekend, dat klinkt als iets georganiseerds en publiekelijk .

De route was in werkelijkheid nog mooier dan je op foto kunt weergeven. En hoewel de intentie van mijn fotografie is om enige mate van esthethiek na te streven, kon ik soms wel “janken” bij het zien en ervaren van zoveel landschappelijke rust, afwisseling, verstilling en schoonheid. Voelde me bijna vereerd om er in 3d doorheen te mogen rijden, iets wat je op het platte vlak van een camerasensor maar moeilijk kunt vastleggen.

Landschappelijk gezien vond ik vooral de ritten door de prairies en de woestijnen echt erg mooi en vooral als het weer dan een beetje mee zat. En liever wat regen en kou dan extreme hitte, zoals in New Mexico en Arizona. Vijfduizendtien kilometers in 60 dagen waaronder 8 rustdagen, 4 lekke banden, 1 afgesleten en uitgescheurde achterband, gebroken drukknopje van de stuurtas, ingescheurde ortlieb kaartenhoes, afgesleten standaardvoetje, enkele lichte krassen op het frame, afgesleten remblokjes, verloren fietshelm, gebroken hangnokje ortlieb achtertas, grizzlybeer met two cubs, beschadigd memorykaartje, gebroken touwtje tent, maar voor de rest niets beschadigd of verloren. Geen valpartij, 11kg lichaamsvet minder, alle denkbare weersomstandigheden en iets teveel post weggestuurd in Silver City.

Ik heb zoals je kunt zien niet de complete route gefietst…. Hier en daar flink wat afgesneden om tijd te winnen of om moeilijke weersomstandigheden (en dus onbegaanbare wegen of passen) te vermijden. Heb het maar gecompenseerd door wat Nationale Parken of andere highlights mee te pakken, zoals Chiracahua NM, Yellowstone NP, Glacier NP, Waterton Lakes en de Icefield Parkway. Nadeel van deze “omwegen” is dat ze heel druk bezet zijn met touristen. Mocht je daar niet tegen kunnen, blijf dan op de route, zoals Adventure Cycling die op de perfecte kaarten aangeeft.

En iedereen die twijfelt om deze tocht te doen….. meteen ticket boeken, fiets inpakken en gaan, echt de moeite waard.

Enfin, plaatjes zeggen meer dan woorden, dus hieronder nog enkele laatste plaatjes…..

[M.]

Ja, genadeloos mooi!
Toevallig ben ik zelf bezig om volgend jaar 10 weken vrij te regelen (augustus t/m half oktober) om in de States te fietsen. Ik twijfel tussen deze route en een "eigen route" van zo'n beetje Colorado naar Californië.

Maar als ik deze foto's zie neig ik toch wel naar de Great Divide. Niet alleen het landschap, maar ook het totaal ontbreken van enig autoverkeer spreekt me erg aan.

Zit er nog een verhaal achter die grizzlyberen of was het allemaal van een grote afstand? Dat is het enige waar ik "bang" voor ben, die beren.

Groeten,

Maarten

[VoorheenRJ]

Beren zijn ook bang van mensen hoor, tenzij ze de wiskundige Pavlov-formule mensen=eten geleerd hebben.

[123456]

Wat een prachtige plaatjes heb jij geschoten! Stuk voor stuk. Ik vind vooral de foto's met de verschillen in licht erg mooi, in combinatie met dreigende wolken en slagregens. Heel uitnodigend om er zelf heen te gaan.

PS
Wat fijn dat iemand er niet voor terugschrikt foto's op het forum te plaatsen (na alle materiaaltopics was ik bang dat het er niet meer van zou komen).

[AB]

Ja, genadeloos mooi!
Toevallig ben ik zelf bezig om volgend jaar 10 weken vrij te regelen (augustus t/m half oktober) om in de States te fietsen. Ik twijfel tussen deze route en een "eigen route" van zo'n beetje Colorado naar Californië.

Maar als ik deze foto's zie neig ik toch wel naar de Great Divide. Niet alleen het landschap, maar ook het totaal ontbreken van enig autoverkeer spreekt me erg aan.

Zit er nog een verhaal achter die grizzlyberen of was het allemaal van een grote afstand? Dat is het enige waar ik "bang" voor ben, die beren.

Groeten,

Maarten

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_fa ... th_America

Had voor het thuisfront tijdens mijn reis het volgende geschreven ten aanzien van bearanoia:

"Bearanoia,

Wat een fantastische dag vandaag, waarschijnlijk de meest memorabele van de Great Divide so far. Waar de nacht vandaag begon met bearanoia en de methode van absolute ontkenning middels oordopjes (als je geen voetstappen hoort dan is er geen beer om je tent ook al blijken het de voetstappen van een koe), zal vandaag de dag wederom eindigen met oordopjes vanwege al het 4th of July vuurwerk hier in Seeley Lake, vanwege het lawaai van de regen op de tent en het vanwege het gesnurk van de aardige oudere Paul Shreiner (de motorrijder die ik gister al eerder tegenkwam). Maar terug naar het hoogtepunt van de dag, wat zeker niet de beklimming en afdaling van Temple Pass was (wat een straffe MTR en coordinatie-training, pffff).

Bij de brug van Dunham Creek op de Forrestroad 477 even voorbij de Monture Work Center ten noorden van Ovando om ca. kwart voor vijf werd ik aangesproken door een flyfisher uit Helena. Het gesprek ging al snel over 1) mijn bearanoia, mede gevoed door de spookachtige waanbeelden van afgelopen nacht (er gaat geen spanning boven de niet-visuele door eigen verbeelding ingevulde suspense), en 2) over de wildlife van de Bob Marshall Wilderness Area, het grensgebied waar we ons nu bevinden (o.a. de bergleeuw, de wolf en de grizzly beer, the three main predators). Ik vertelde hem over de enorme opgezette kop die ik van een grizzly zag in the Trixie Steakhouse in Ovando, hoe de barvrouw aldaar vertelde dat er nog zoveel en vooral overal beren zijn. En ik vervolgde over de beren die ik (gelukkig) in de verte zag van Yellowstone en de drie bearattacks aldaar waarvan eentje met fatale afloop en tot slot enkele vragen over hoe je een berenkeutel herkent (like your own droppings he replied) en wat te doen bij een mogelijke aanval. Enfin, het was leuk kort gesprek en hij wenste me verder een goede reis (hope you enjoy our country, I certainly will I responded).

Ik stapte op mijn fiets, sjorde mijn regenjas dicht en nog geen 300meter en een kort beklimminkje later stond vanderweide, jawel, bijna oog in oog met een enorm grizzly vrouwtje met twee jongen. Lieve Here Jezus Christus is dan het eerste wat je denkt en de tijd staat letterlijk even stil van de adrenaline-stoot. En het laatste wat je denkt is om tijd te nemen om even rustig je camera te pakken en even een paar close-up shots te nemen (dus bespaar me de heb-je-ook-foto's-vragen). Je schrikt je dus te pletter. Maar gelukkig schrok de berin zich ook te pletter en viel ze niet als een blok voor een bebrilde Fries met afgetrainde turbodijen in zwarte Assos-tights. Heb zelden een 500-700kg zwaar beest zo snel weg zien sprinten en haar "two cubs" vlogen als rappe eekhoorns hoog in de bomen. En vanderweide? Die stond een fractie langer aan de grond genageld en keerde met een hartslag van 200 in de keel als een idioot zijn fiets terug de afdaling in, terug naar de brug, terug naar de flyfisher.

Daar sta je dan te hyperventileren bij de brug, terug op veilige afstand. Al snel terugdenkend aan net dat ene moment dat je het enorme beest in de ogen kijkt, dat je beseft dat je het moment als door een telelens hebt beleeft en dat er achteraf nog minstens 30-50meter tussen jou en de beer was. Dat je je rationeel beseft dat een beer geen agressief, maar juist een mensvresend schuw beest is zolang je je maar niet tussen haar en haar twee jongen bevindt, of tussen haar en een karkas. Dat je je emotioneel beseft dat het net zo goed verkeerd had kunnen aflopen en dat je bijna goed genoeg was om als interessant nieuwsartikel van de Helena Telegraphe te eindigen. En dat je vanaf nu onherroepelijk beseft dat het toch eens de hoogste tijd wordt om op zijn minst je berenbel uit de onderste lade van je ortliebtas te halen en op zijn minst de aanschaf van pepperspray of een mitrailleur (die je gelukkig gewoon in de wallmart kunt kopen) zult overwegen. En wat kun je anders doen dan in deze opgewonden adrenaline-dronken toestand je verhaal kwijt te willen aan de overweighted flyfisher uit Helena. En wat heb je dan weer een mazzel en geluk dat je dan geen arabier of mexicaan bent en dat de Christelijke vriendelijkheid van Montana je genoegelijk mag welgevallen, aangezien de (helaas naamloze) flyfisher zonder aarzeling aanbood om de resterende 19 mijl naar Seeley Lake in zijn auto als personal bodyguard achter me aan te rijden (of ben ik onnodig cynisch geworden van de Fox kijkende ultrarechtse RV campgroundhost in Three Forks, waar ik ook al het nodige geluk had om Holland-Brazil te mogen aanschouwen). En een fractie later pas besef je dat deze flyfisher geen PVV'er maar een echt goed mens is, aangezien ie ook nog oog heeft voor de cubs en dat ie aangeeft dat het nog wel een half uurtje kon duren eer de cubs uit de bomen waren en samen met het grizzlyvrouwke terug diep in het bos terugtrekken, ver weg van FR477. Pas op dat moment wist ik dat ik net zo goed een arabier of mexicaan kon zijn en dat deze flyfisher geen Fox-kijker was, maar de regelrechte apostel himself. Wow, awesome, 19 mile mijn eigen bodyguard op het resterende deel naar Seeley Lake.

Maar toch sloegen mijn dijbenen in superverhoogd tempo om op de pedalen alsof ze waren veranderd in oneindig vermoeide slagarmen van een stoomlocomotief. Zelden in zo'n hoog tempo door de bergen gefietst, daar kan geen EPO tegenop. En ohja, de berenbel luid rinkelend. Vanaf nu geen fietsende fotograaf maar fietsende rinkelende ijscoman.

En aan het eind van de dag, bij de campground in Seeley Lake, zie je twee andere Great Divide fietsers staan: Susan and Harry. En na een kort inleidend praatje zeggen ze: "Hej, aren't you the Double Dutch on the Great Divide? No, no longer, I am the single Dutch". Eerst Gretchen uit Helena, nu Susan and Harry. Hoe klein kan de wereld zijn? Nou, heel klein, morgen richting Holland Lake verder and deeper into bearcountry, hopelijk met tv om Nederland-Uruguay te zien. Hoe het morgen ook zal zijn, voor nu zal het feestgeroes in de verte, het overdonderende vuurwerk, de regen en het gesnurk me als heerlijk vertrouwde muziek in de oren klinken. Weer een dag in bearcountry overleefd."


Ik had na deze encounter ten zuiden van Seeley Lake dus behoorlijk last van berenangst kan ik je wel vertellen. En dat terwijl de volgende etappe de Richmond Peak Trail was.... Nou ik heb me tijdens die rit geen enkel moment veilig gevoeld, vooral toen de route veranderde in een dichtbegroeide singletrack waar je geen enkel uitzicht meer had en waar ik in de aanloop naar deze track in totaal wel zes grote berenhopen heb geteld. Dus wat doe je, voortdurend je stem verheffen, dat is het enige wat helpt. Laten weten dat je er aan komt, zodat ze niet schrikken en tijd hebben om weg te gaan. Beren laten schrikken is het laatste wat je wilt. Maar jeee, wat was ik zenuwachtig daar in het bos, iets wat zich later nog zou herhalen nabij Spray Lakes, ook zo'n dichtbebost deel van de route. In die zin was ik juist wel blij dat ik ook veel van de route ben afgeweken en meer tussen de autorijdende touristen heb gefietst.....
En zorg dat je timing goed is, als de bessen groeien dan komen de beren uit de bergen, naar de lager gelegen gebieden..... en de berenregels uit je hoofd leren en goed volgen. En er ook van genieten als je wel eentje ziet (op afstand), want de beren en de berenangst maken deze route ook wel weer bijzonder....

[AB]

Wat een prachtige plaatjes heb jij geschoten! Stuk voor stuk. Ik vind vooral de foto's met de verschillen in licht erg mooi, in combinatie met dreigende wolken en slagregens. Heel uitnodigend om er zelf heen te gaan.

PS
Wat fijn dat iemand er niet voor terugschrikt foto's op het forum te plaatsen (na alle materiaaltopics was ik bang dat het er niet meer van zou komen).

Tja, als je pech krijgt met het fietsweer, heb je vaak geluk met het fotografieweer..... de wolkenformaties, de opklaringen, de onheilspellende onweersbuien zijn soms het meest fascinerend in het overigens ook bij mooi weer fantastische autoloze landschap......

hoewel het soms wel eens leidt tot:





En dan zijn die Rohloffnaaf en hydraulische remmen echt een uitkomst, die blijven het altijd doen. De ruimte tussen banden en spatborden wel zo nu en dan even schoonschrapen en ook de keramische velgranden doen het niet goed qua remmen als ze nat zijn...... En was reuzeblij met mijn standaard, zeer aan te raden. En ook de verlichting doet je veiliger voelen, auto's zien je dan beter aankomen bij regenachtig weer. En ook met de spatborden was ik reuzeblij bij regenachtig weer..... Je moet alleen een beetje geluk hebben dat de wegen nog begaanbaar zijn, dus geloof de "impassable when wet"-borden maar langs de kant van de weg en zoek dan maar een alternatief, of wacht een paar dagen .

[joop]

Wow Auke wat een mooie foto's. Je bent weer veilig thuis gekomen dus. Nou wij ook.

Joris en Stella

[rve]

Wat een waanzinnige foto's. Echt te gek!

[M.]

Ik overweeg om de Great Divide Mountain Bike Route volgend jaar augustus te beginnen en ik heb een vraag over vering. Ik rijd momenteel rond op een Santos Travelmaster 2.6 Alu, helemaal ongeveerd (op dat beetje in mijn Brooks zadel na). Hij is drie jaar oud en aan de zware kant maar ik denk toch dat ik met deze fiets de route ga doen.
Ik ga sowieso een verende zadelpen aanschaffen (de Thudbuster klinkt goed). Wat vinden de ervaringsdeskundigen, is een verende voorvork voor deze route:
a. onmisbaar
b. 'nice to have'
c. overbodig
?

Ik zit niet zo heel diep op de fiets maar toch ook weer bepaald niet rechtop. De fiets is knalstijf maar ik heb gemerkt dat volgeladen vooral de voortassen aardig wat opvangen. Als de fiets volledig geladen is, vind ik hem redelijk comfortabel. Ik vond de Rallarvegen in Noorwegen goed te doen, maar dat was maar één dag en bovendien waren dat veel stukken platgewalst gravel en weinig grote keien.
Als ik er één aanschaf zal het wel een dure grap worden, want goedkoop = duurkoop en ik heb dan ook nieuwe voordragers nodig toch?
Een lichtere, geveerde mountainbike gedurende twee maanden afrossen, of een stalen frame aanschaffen en alle onderdelen overzetten, het kan allemaal, maar het liefste ga ik gewoon met deze fiets op pad. Wie kan mij helpen bij mijn twijfels?

Groeten,

Maarten

[VoorheenRJ]

Je komt er natuurlijk wel overheen, maar het comfort zal wel ver te zoeken zijn.

Een soepeler frame is al comfortabeler, maar van wat ik begrepen heb zijn er hele stukken best heftig. Dan zou voorvering meer dan van pas komen.

Bedenk ook dat grotere wielen makkelijker over keien, rotsen, boomwortels e.d. heen gaan. Vandaar ook de steeds groter wordende interesse bij het mountainbiken voor 28" fietsen. De Nederlandse top rijdt daar al enige jaren op.
Als je dan zorgt voor goede handgespaakte wielen ben je alweer een hele stap verder. In de USA is in ieder geval Bontrager een fabrikant van onderdelen daarvoor, dus bij panne kom je nog wel verder. (In Afrika een ander verhaal natuurlijk.)

Én een verend zadel, én een verende zadelpen lijkt me dubbelop. Ik denk dat je dan meer profijt zou hebben van een B17 i.c.m. een Thudbuster.

Schijfremmen zouden erg comfortabel zijn voor de dosering van het remvermogen. En tevens ontlast het natuurlijk je velgen. De BB7's schijnen goed te zijn. Van de andere kant zijn v-brakes wat makkelijker in onderhoud.

[Jan Eleveld]

Op crazyguyonabike staat ook het blog van iemand die het na een paar dagen al wilde opgeven vanwege rugklachten. Hij heeft zijn ongeveerde fiets onderweg toch maar ingeruild voor een volgeveerde mtb met een bob-trailer. Daarmee heeft hij de route helemaal gefietst, zonder rugproblemen.
Ik heb zelf een stuk van de route in Colorado en New Mexico gefietst, niet het meest hobbelige stuk, zegt men, maar wel met een hardtail mtb.
Ik zou de route nooit doen zonder voorvering, maar voor een volgende keer misschien wel een volgeveerde mtb.

[M.]

Robertjan en Jan Eleveld, bedankt voor jullie antwoorden. Ik heb zelf niet zoveel te melden behalve dat ik het ontzettend moeilijk vind om een keuze te maken. Neem bijvoorbeeld dit topic, vanaf bladzij 1 gaat het al zo: er zijn mensen die wél het nut inzien van een verende voorvork (m-gineering, Jan Eleveld, Marco Meijerink) en er zijn mensen die níet het nut ervan inzien (Robertjan bv.). Er zijn mensen die zeggen dat 26" inch een goed idee is en anderen die zeggen dat 28" een goed idee is. Er zijn ervaringsdeskundigen die het met een stalen frame gereden hebben en die het met een aluminium frame gereden hebben (over dat laatste lees ik trouwens weinig klachten).
Ik lees dat het wel zo verstandig is om met een fiets te gaan waar je al flink aan gewend bent, maar anderen zeggen weer dat het een goed idee is om een relatief goedkope MTB in de States te kopen en daarmee op pad te gaan.

Iedereen doet het dus op zijn eigen manier en meestal gaat het ook goed (toch? of lezen we op het web alleen de succesverhalen?), de kneep zit hem in het uitvinden wat voor jou (of in dit geval, voor mij) de beste manier is.

Mijn twijfel of mijn knalstijve Santos Travelmaster 2.6 Alu hiervoor geschikt is, is in ieder geval nog niet weg. De enige voortgang die ik heb is dat ik deze week toestemming heb gekregen van de baas om volgend jaar 10 weken op pad te gaan, maar dat is voor hier niet interessant .

Groeten,

Maarten

[VoorheenRJ]

In eerste instantie was ik niet overtuigd van de voordelen van voorvering op deze route. Later heeft een ervaringsdeskundige (Kees, die ook gereageerd heeft in dit topic) me ruimschoots hiervan overtuigd voor deze route.
Verende voorvork dus zeker aanbevolen, en eigenlijk vereist. Houd wel rekening met de inbouwhoogte.

26" wielen kunnen sterker zijn dan 28", maar 28" mountainbikes rollen weer makkelijker over technisch lastigere paden dan 26". Het enige is het korte keerwerk waarin 26" uitblinkt.
26" mountainbikebanden zijn wereldwijd beter verkrijgbaar, maar 28" mountainbikes zijn juist uit de US of A komen overwaaien een jaar of 8 geleden. (Toen had ik een eerste van een serie van Gary Fisher in Nederland, andere import en merken daargelaten.) Dus je zou denken dat je juist daar redelijk aan 28" MTB-banden kunt komen.

Als je aan een fiets gewend bent, zijn de technischere stukken een stuk makkelijker te doen. In Noorwegen heeft Kees me gewezen op een vreselijk leuk pad wat we naar beneden gingen. "Leuk hé? Op de Great Divide zijn er vele paden als deze, maar dan kilometers lang!" Oef, dus de route zeker niet onderschatten! Zij hij die nu zo'n 10 jaar mountainbiket en technisch goed onderlegd is.
Een fiets meenemen in het vliegtuig is niet zo moeilijk, behalve misschien de eerste keer. Dus daarom moet je geen nieuwe fiets gaan kopen daar.

Nog een voordeel van 28" is dat je nog niet veel mensen er op ziet fietsen bij het mountainbiken. 2e hands doorverkopen betekent dus een minder dalende prijs.

[GertjanT]

Dat hele voorveringverhaal is in mijn ogen nogal overdreven. In zowel Noorwegen, Slowakije, Roemenie als Kroatie hebben we de afgelopen jaren hele hobbelige paden gehad, waarbij met name die in Kroatie vrij lang waren (tientallen km's). Nooit heb ik ook maar het idee gehad dat mijn 26" Koga Signature te stijf zou zijn, en die is vrij vergelijkbaar met een Santos 26" alu. Het is voornamelijk een kwestie van smaak (en wellicht bij een enkeling aftakeling, ) want ik weet zeker dat veel staalrijders hier niet met me zouden willen ruilen.
Voor mij is het dus duidelijk: volgend jaar gaan we (het grootste deel van) de GDMR rijden op onze Signatures. Met HS33, die perfect te doseren zijn. Om die reden schijfremmen te kiezen, is dan ook niet nodig.

Als je nu tevreden op die Santos zit, gewoon dat ding nemen. Prima fiets. Dat verhaal van die man die begon op zi'n eigen fiets en die tijdens de route inruilde voor een geveerde heb ik ook gelezen. En met alle respect, dat was wel iemand die niet eerder een lange tocht had gemaakt en op elke foto met een fles Gatorade staat. Ik kan me niet voorstellen dat dat exemplarisch is voor de gemiddelde wereldfietser.

[VoorheenRJ]

Een behoorlijk getrainde Wereldfietser die aangeeft hoe de route in werkelijkheid is, vertrouw ik best wel. Zeker als ik 2 weken ermee samen heb gefietst en hij de route vorig jaar heeft gedaan. Hij is technisch onderlegd en met een goede conditie, en wil niet zonder voorvering die route fietsen.

[GertjanT]

Een behoorlijk getrainde Wereldfietser die aangeeft hoe de route in werkelijkheid is, vertrouw ik best wel. Zeker als ik 2 weken ermee samen heb gefietst en hij de route vorig jaar heeft gedaan. Hij is technisch onderlegd en met een goede conditie, en wil niet zonder voorvering die route fietsen.

Oh, het gaat ook niet om vertrouwen, maar om smaak. De vraagsteller geeft aan op de Rallarsvegen geen problemen te hebben gehad en dat hij tevreden is over comfort van z'n 'knalstijve Santos'. Nou, dat beeld herken ik voor m'n Koga. Er wordt nogal eens gedaan of er maar 1 weg naar Rome leidt, maar is natuurlijk niet zo.

Zou jou vriend ook die k*tpaden waarover ik schreef in Kroatie zonder voorvering hebben willen fietsen? Mijn inschatting is: bij sterke voorkeur niet. Mijn maakte het niets uit, precies dat verschil in smaak.

[Jelle'81]

Hoe je het ook wendt of keert, het juiste antwoord is:

b. 'nice to have'

[VoorheenRJ]

a. onmisbaar
Over de andere paden niet (Kroatië, Rallarvegen, etc.), maar van wat ik over de Great Divide gehoord heb is het onmisbaar.